In de vorige blogs heb ik verteld over onze 30-jarige periode van samen zijn. De laatste 10 jaar zijn we verder uit elkaar gegroeid en heeft mijn vrouw haar geluk, dat ze bij mij niet kon vinden, bij een ander gevonden. Naast alle ellende die zo’n scheiding met zich meebrengt, werd het uiteindelijk nog erger doordat ik gedwongen was nog een half jaar te moeten blijven wonen in hetzelfde huis met iemand waar ik dus in zekere zin afscheid van had genomen. Ik vraag mezelf in deze blogs af: hoe heb ik die periode in hemelsnaam overleefd? Ik ga hardop denkend voor mezelf een aantal lessen trekken.
Les 1: accepteer de situatie zoals die is
Als ik zo terugkijk op die moeilijke periode, nu meer dan een jaar geleden, dan ben ik het meest geholpen door mijn eigen besluit de situatie te accepteren. Dat klinkt simpel maar dat is het niet. Mijn eerste reactie na het ontdekken van de ontrouw was er één van groot verdriet maar ook van vergeving en begrip. We hebben geprobeerd elkaar weer te vinden, maar ondanks de goede en open gesprekken is het niet gelukt de weg omhoog te vinden. Dan doet zich de lastige vraag voor: hoe lang kun en wil je doorgaan met vechten en (iemand voor je) terug winnen? Ik kan daar natuurlijk geen algemeen antwoord op geven, ik weet alleen dat ik voor mezelf na ongeveer een maand dat besluit heb genomen. Het gaat niet, het lukt niet, het is een ‘lost case’.
Gevoelloos?
Ik weet dat dit hard of gevoelloos kan overkomen. Ik heb de knop bijna letterlijk van de stand ’terug winnen’ omgezet naar de stand ‘accepteren’. Accepteren betekent jezelf overgeven aan, berusten in, jezelf schikken naar de nieuwe feiten, vrede hebben met de nieuwe situatie. Misschien is het ook wel gevoelloos. Maar ik had het nodig om mezelf te beschermen, ik zou er anders aan onderdoor zijn gegaan, mezelf hebben beschadigd. En daar is niemand mee geholpen. Aanvankelijk is het een rationele beslissing, maar door die beslissing elke dag te herhalen heb ik gemerkt dat het gevoel er uiteindelijk langzaam op aan gaat sluiten. Het heeft me uiteindelijk wel een aantal maanden gekost waarna het rationeel genomen besluit spoorde met mijn gevoel en diepere overtuiging: ja, dit is goed zo, het moest zo zijn, het kon niet anders.
Kloppen de sommetjes wel?
Uit gesprekken met vrienden en andere ‘experts’ heb ik vaak te horen gekregen dat dit helemaal niet kan. Het verwerken van zo’n verlies kost je misschien wel 5 jaar, zeggen ze dan. Er gaan allerlei sommen de ronde op internet over het verwerken van de rouw van een jarenlange relatie. Reken op 1 maand verwerkingstijd per jaar samen zijn. In dat geval zou ik dus 30 maanden, zo’n 2.5 jaar, nodig hebben. Ik ben geen expert, kan alleen maar melden hoe het mij is vergaan (tot nu toe). Ik heb de sommetjes in ieder geval naast me neergelegd en mijn eigen plan getrokken. Ook weer zo’n koude redenering is dat ik op mijn leeftijd het me niet kan permitteren 2.5 jaar of nog langer te nemen voor de verwerking. Als ik een formule zou moeten opstellen over verwerkingstijd van een verbroken relatie dan zou ik dus ook een correctiefactor opnemen voor de leeftijd.
Gerard (58) was ruim 30 jaar samen met Nicole (55). De laatste 15 jaar heeft ie regelmatig geld opzij gezet om zijn/hun vrijheid veilig te stellen. Samen leuke dingen doen. Maar het liep allemaal heel anders toen zijn vrouw verliefd werd op een ander.
