In de vorige blogs heb ik verteld over onze 30-jarige periode van samen zijn. De laatste 10 jaar zijn we verder uit elkaar gegroeid en heeft mijn vrouw haar geluk, dat ze bij mij niet kon vinden, bij een ander gevonden. Naast alle ellende die zo’n scheiding met zich meebrengt, werd het uiteindelijk nog erger doordat ik min of meer was gedwongen nog een half jaar te moeten blijven wonen in hetzelfde huis met iemand waar ik dus min of meer afscheid van had genomen. Ik vraag mezelf in deze blogs af: hoe heb ik die periode in hemelsnaam overleefd? Ik ga hardop denkend voor mezelf een aantal lessen trekken.
Tja, die vorige blog van me, kijk naar jezelf en niet naar de ander, ik weet het niet hoor, maak ik het nou niet mooier dan het in werkelijkheid was? Helemaal niet boos geworden? Terwijl je leven van het ene op het andere moment op zijn kop staat? En dat terwijl je bent bedrogen? ‘Daar geloof ik dus niks van, je bent echt wel kwaad geworden’.
Uit mijn slof geschoten
Ja, inderdaad, ik ben inderdaad wel een paar keer uit mijn slof geschoten. Dat waren overigens momenten waar ik niet trots op ben. Ik probeer in mijn geheugen te graven. Wanneer ben ik boos geworden?
Samen zijn als je eigenlijk uit elkaar bent, leidt natuurlijk tot spanningen. Toen het niet wilde lukken snel genoeg een ander huis (te kopen), wilde ik graag de druk opvoeren. Waarom ga je niks huren? Tijdelijk dan? Waarom ga je niet naar zo’n huisjespark op een camping? En elke keer was daar een argument: ‘geen zin om alles in te richten voor zo’n korte tijd’, ‘geen zin ergens achteraf te gaan zitten verpieteren’, ‘das zonde van het geld’. Ja duh: jij bent degene die deze hele ellende op je geweten hebt, dus je zoekt het maar uit, val mij er niet mee lastig, ‘flikker maar op dan’! Maar ja zo werkt het dus niet, en terecht, het is nog steeds ons huis, dus zolang ik mijn partner niet heb uitgekocht kan ik dergelijke eisen niet stellen.
Het leek soms wel een hotel
Verder werd het soms een zooitje in de dagelijkse omgang. Wel of niet mee eten? Wel of niet koken? Wel of niet in dit huis de nacht doorbrengen? Eerlijk gezegd heb ik meerdere keren het gevoel gehad alsof mijn geruïneerde thuissituatie als ‘achterblijver’ als een hotel ging functioneren waarbij ik de hotelier was en zij de gast die kwam en ging zo het haar uitkwam. Maar dit is ongetwijfeld mijn (verwrongen) blik en mijn partner zal een hele andere perceptie hebben van dezelfde situatie.
Les 3: wees niet te streng voor jezelf
Ik heb me best wel schuldig gevoeld over mijn kleine woede-uitbarstingen. Ze duurden nooit lang en het waren er ook niet veel. Maar ik was er niet trots op, ik was het niet van plan, ik voelde dat ik geen controle meer had over mezelf, dat ik onnodig dingen kapot maakte. Maar ja, ik ben ook een mens, en soms moet het er uit. Ik denk dat mijn omgeving hier ook wel begrip voor had. Mijn dochter heeft het me later wel eens gezegd: ‘Pap, ik snap niet dat je het allemaal zo rustig over je heen hebt laten komen, best knap.’. Kortom, wees niet te streng voor jezelf.
Elk nadeel hep zijn voordeel
Het langer gedwongen samen zijn had natuurlijk ook voordelen. We konden samen de juridische en financiële zaken goed bespreken. Ik ging waar mogelijk mee om huizen te bezichtigen, mee naar de bank, mee naar het verzekeringsmannetje. Maar zolang de situatie op deze manier voortduurde kon ik niet echt een lekkere start maken met het opbouwen van mijn nieuwe leven. Maar ook in deze situatie past het menselijke lichaam zich aan. Ik heb vrij snel voor mezelf nieuwe dingen opgepakt, ben mensen gaan opzoeken, ben boeken gaan lezen over de situatie en hoe anderen daar mee zijn omgegaan.
Overlevingsstand
Ik denk dat mijn lichaam een beetje in de overlevingsstand was gekomen. Ik heb het ook wel eens als ik in de auto zit. Dan schrik ik wakker en weet ik helemaal niet meer waar ik ben en hoe ik daar ben gekomen. Er is soms wel een kwartier verstreken en ik heb dan op de automatische piloot de route gereden en niks uit mijn omgeving opgenomen. Toch heb je dan een zintuig die je wel waarschuwt voor gevaren (borden, files etc). Ook hier ging het denk ik op soortgelijke wijze. Even niet opletten en het half jaar was voorbij, wat er allemaal om me heen is gebeurd heb ik waarschijnlijk niet allemaal even goed en bewust meegekregen.
Gerard (58) was ruim 30 jaar samen met Nicole (55). De laatste 15 jaar heeft ie regelmatig geld opzij gezet om zijn/hun vrijheid veilig te stellen. Samen leuke dingen doen. Maar het liep allemaal heel anders toen zijn vrouw verliefd werd op een ander.
