Ruim 30 jaar samen, waarvan meer dan 25 jaar getrouwd.
We hebben elkaar leren kennen op de Universiteit van Nijmegen. Ik was (dienstplicht vervangend) docent, zij was student. Ons leeftijdsverschil was maar 4 jaar. Ik kwam net uit een kortere relatie en had haar (daarom?) al wel opgemerkt tijdens de colleges in de zaal. Een leuke frisse blonde meid, vrolijke en pittige uitstraling, mmhh. Ze liep regelmatig door de gang waar ik mijn werkkamer had. En of we een keer samen de stad in zouden gaan …. Tuurlijk joh!
Meteen samen op vakantie
‘And the rest is history’. Vrij kort daarna zijn we samen op vakantie gegaan in haar oude Opel Kadett. Lekker primitief (want geen geld) in een bij Perry Sport snel gekochte tent op goedkope campings. Vrij snel daarna studeerde mijn vriendin af en ging op zoek naar een baan. In die tijd (jaren 80) lag het werk niet voor het oprapen en heel Nederland behoorde tot het jachtterrein. Het werd Haarlem. En dus noodgedwongen een weekendrelatie.
Het ging goed tussen ons en ik besloot haar achterna te gaan. Ik ging ander werk zoeken in de buurt van Haarlem. Het werd Den Haag. En vanaf dat moment woonden we samen. Aanvankelijk in Haarlem, later ergens in het midden tussen de twee werksteden in. Het hele verhaal zal ik jullie verder besparen. Met terugwerkende kracht kan ik onze dertigjarige periode verdelen in drie tijdvakken van elk tien jaar.
De wittebroodsjaren
De eerste periode van tien jaar beschouw ik als de ‘wittebroodsjaren’. We waren allebei bezig met onze carrières en dus veel en lang aan het werk. We verdienden goed (waren ook niks gewend) en gingen vaak uit eten. Natuurlijk hadden we ook onze ruzietjes. Ik deed te weinig in het huishouden, bemoeide me te weinig met de ‘dagelijkse gang van zaken’ en was te veel bezig met mijn eigen dingen. Dat laatste zou later een vaker terugkerend thema worden. Maar we hadden het goed en waren gelukkig.
De tropenjaren
De tweede periode van tien jaar zou ik de ‘tropenjaren’ willen noemen. We kregen een kinderwens en wilden als de provinciaaltjes die we toch waren gebleven de periode mét kinderen niet per se in de Randstad blijven wonen. We kwamen terecht in Brabant. Met kinderen, eerst een dochter later nog een zoon, bleven we stug doorwerken en carrière maken. Ook toen heb ik te weinig mijn handen uitgestoken en ben te veel met mijn eigen dingen bezig gebleven. Uiteindelijk kon ik het niet meer opbrengen elke dag in de file te staan op weg naar (inmiddels weer) Rotterdam, elke dag (te) laat thuis te komen en niet aanwezig te zijn bij de maaltijd. In 2006 besloot ik min of meer gedwongen door de (te drukke) situatie voor mezelf te beginnen. Dichter bij huis, minder files, meer tijd voor andere dingen.
De afbouwjaren
De laatste tien jaar noem ik voor het gemak maar even ‘de afbouwjaren’. Ik was zelfstandig ondernemer geworden, een eenpitter die van alles en nog wat deed, maar zonder duidelijk profiel of succes. Ik heb het altijd voor elkaar gekregen om voldoende inkomen te genereren voor ons gezin. Maar de trots en ambitie ontbraken. In die tijd is mijn vader overleden en ben ik (met de wijsheid van achteraf) in een meerjarige lichte depressie gekomen. Het vuur was gedoofd. Mijn vrouw was niet meer trots op me, ik miste haar steun en zag vooral haar kritische blik (‘wat doet ie nou de hele dag?’). Onze verhouding werd killer en afstandelijker. Stiekem dacht ik er wel eens aan hoe het (weer) zou zijn om alleen te wonen, terug naar een studentenflatje, waar ik lekker mijn plaatjes kon draaien en de wereld weer een beetje kon buitensluiten.
In de volgende blog vertel ik hoe we samen ieder voor zich een eenzame strijd voerden met voor ons huwelijk een fatale afloop.
Gerard (58) was ruim 30 jaar samen met Nicole (55). De laatste 15 jaar heeft ie regelmatig geld opzij gezet om zijn/hun vrijheid veilig te stellen. Samen leuke dingen doen. Maar het liep allemaal heel anders toen zijn vrouw verliefd werd op een ander.
