In de vorige blog vertelde ik dat de laatste 10 jaar van ons ruim 30-jarige samen zijn een lastige tijd was waarbij soms de thema’s ‘uit elkaar gaan?’ en ‘hoe nu verder?’ al boven kwamen drijven.
Maar ja …. de kinderen. Maar ja …. we mogen niet opgeven … Ik heb er met mijn vrouw nooit goed over kunnen praten, ik voelde me zielsalleen staan in mijn eigen strijd. En soms gebeuren die dingen: de tijd schrijdt voort en op een dag sta je op en is er weer iets van dat oude vuur terug gekomen. Ook in onze relatie leek het weer de goede kant op te gaan. Meer relaxed, minder verwijtend. Wat ik niet goed heb ingeschat is dat mijn vrouw in die periode niet gelukkig was. En ik er, zelf net uit zo’n periode komend, niet genoeg voor haar was om haar te steunen.
Allebei eenzaam
Achteraf denk ik dat we elkaar net hebben gemist in onze twee niet op elkaar aansluitende moeilijke perioden. Toen ik niet goed in mijn vel zat was zij er niet voor mij. Toen zij niet goed in haar vel zat was ik er niet voor haar. We zijn allebei eenzaam geweest in onze eigen strijd. In de periode dat ik me verlaten voelde was er geen andere vrouw die een arm om me heen sloeg en me troostende woordjes in mijn oor fluisterde. Toen mijn vrouw zich (door mij) verlaten voelde was er voor haar wél een (andere) man die dat deed …..
Een vreemd telefoontje
Alleen: ik wist daar niks van. Ik heb daar niks van gemerkt. Tot op een bewuste dag, nu anderhalf jaar geleden, de mobiel van mijn vrouw overging. Toen ze de telefoon oppakte zag ik aan haar lichaamstaal dat er iets niet in de haak was. Snel liep ze de kamer uit en zette het gesprek elders voort. Hier klopte iets niet, ik begon nattigheid te voelen. Een kleine tien minuten later kwam ze terug in de woonkamer: ‘ik moet je iets vertellen’. Mijn wereld stortte in, in die ene seconde, toen ze die woorden sprak. Natuurlijk wist ik toen wat ze ging zeggen. Ze had al meer dan een half jaar een relatie met een andere man. Ze was verliefd.
Geproefd van een nieuw geluk
Ik was vooral verdrietig, niet boos. Vreemdgaan is tot daar aan toe, iets zo lang verzwijgen doet iets met je vertrouwen. Zelden hebben we zoveel en zo goed met elkaar gepraat als de weken die op deze dag volgden. Maar er was geen weg meer terug. Ze had aan het geluk geproefd en wilde het niet meer loslaten. Kort en goed: na een hele intense en moeilijke periode van zo’n twee weken vol huilen en zonder eten, hebben we het besluit genomen uit elkaar te gaan.
Een vreemd half jaar
Ik heb in andere blogs beschreven hoe we een aantal praktische zaken onderling hebben geregeld. We vonden vrij snel een andere woning zodat we in eerste instantie fysiek op andere plekken konden wonen (om daarna rustig de juridische en financiële zaken goed te regelen). Dat is het goede nieuws. Het slechte nieuws is dat het nog ruim een half jaar zou duren voordat ze haar boeltje ging pakken om naar die andere woning te verkassen.
Ik wil vooral voor mezelf eens stilstaan bij hoe ik die uiterst vreemde periode van meer dan een half jaar uit elkaar zijn en toch in elkaars nabijheid vertoeven ben doorgekomen. Heb overleefd, moet ik misschien zeggen.
En ik nodig jullie uit met me mee te lezen, want ik weet nu nog niet wat ik ga opschrijven.
Wil je lezen wat hieraan vooraf ging? Dat kan in deze blog: ‘Drie keer tien jaar samen‘.
Gerard (58) was ruim 30 jaar samen met Nicole (55). De laatste 15 jaar heeft hij regelmatig geld opzij gezet om zijn/hun vrijheid veilig te stellen. Eerder stoppen met werken, samen leuke dingen doen als de kinderen op eigen benen staan. De scheiding is in financiële zin in goede harmonie redelijk snel afgewikkeld. Toch zijn de pensioenplannen van Gerard helemaal op zijn kop komen te staan, zijn spaargeld zit nu in het huis waarin hij woont. Maar Gerard vindt dat hij niks te klagen heeft en ziet volop nieuwe mogelijkheden.
