Marieke Lips

Marieke Lips heeft rechten gestuurd aan de Universiteit van Amsterdam. Zij is zich daarbij gaan richten op een minor jeugdrecht. Dit zodat zij naast het juridisch kader rondom kinderen ook kunde op kon doen op het gebied van de ontwikkeling en hechting van kinderen. Vanuit haar studie en aanvullende opleidingen en trainingen is Marieke zich gaan inzetten voor kinderen, hun positie en hun rechten.Marieke is verder bedenker van het functieprofiel Kindbehartiger. De rechtspositie van kinderen en sociaal-emotionele vraagstukken komen binnen deze rol samen. Marieke heeft de rol van de Kindbehartiger met andere professionals de afgelopen jaren verder doorontwikkeld en vervult de rol van de Kindbehartiger ook via haar eigen praktijk KidsInbetween. Marieke is naast Kindbehartiger ook gespecialiseerd in systemisch werk, opgeleid tot bijzondere curator in Jeugdzaken en zelfstandig docent. Verder is zij betrokken geweest bij projecten rondom de positie van kinderen in een scheidingssituatie, heeft zij ervaring in het voeren van politieke lobby, verzorgt zij lezingen en trainingen en schrijft columns. Daarnaast heeft zij het boek ‘Bekrast‘ uitgebracht over de impact van een vechtscheiding op een kind en de zoektocht om het verleden los te laten. Ook heeft zij het kinderboekje ‘de kleine kolibrie laat zijn hart spreken’ geschreven en de gesprekskaarten recht uit mijn hart ontwikkeld. Marieke werkt samen met partijen aan initiatieven ten behoeve van kinderen in een scheidingssituatie en het ouderschap tijdens en na de scheiding. Tenslotte zet zij zich in om vraagstukken binnen de jeugdsector op te lossen in het belang van de stem van kinderen in een scheidingssituatie. Dit onder het motto ‘inspireren, verbinden, versterken‘ alsmede het feit dat de stem van het kind de sleutel is naar de onbezorgde toekomst van het kind.​

2 Comments

  1. Jaimy
    11 februari 2020 @ 13:01

    Wat een goed verhaal. Het raakt mij enorm. Heb mijn zoontje nu inmiddels 7 maanden niet mogen zien. Bij de rechtzaak die zijn moeder was gestart voor een straatverbod en contact verbod, werd ook “rust” aangehaald. Een straat verbod is er niet gekomen,omdat ik daar nooit ben geweest. Wel een tijdelijk contact verbod. Omdat ik wel vaak belde, en brieven en spullen die kant op stuurde. Allemaal een spel van haar om hem zolang mogelijk bij me weg te houden. De pijn, stress en wanhoop die je ervaart als ouder is onbeschrijfelijk. De schade die het je kind aanricht. Het zou strafbaar moeten zijn als 1 va de ouders dit doet. En niet andersom. Waar zijn we als mensheid beland. In mijn geval een onschuldige baby van bijna 1 jaar. Heb nog een andere zoon van 12 , met een co ouderschap regeling. 3 dagen in de week al 12 jaar lang. Waarom is er niet meer sociale controle? En worden deze ouders niet aan de schandpaal genageld? Dan zouden ze dit niet doen. De directe omgeving doet niets. Ze helpen allemaal mee aan wat in mijn ogen kindermishandeling is. Klinkt hard. Maar is wel zo. Vechten tegen mensen die zeggen; hij heeft geen vader nodig, als die maar liefde krijgt het maakt niet uit van wie. “Hij heeft niets door “. Zijn het nog wel mensen? Hebben ze zelf wel een vader ? Of vader gehad? Hebben ze zelf kinderen? Het antwoord op deze vragen is uiteraard ja. Waarom een kleine onschuldige baby betrekken en als wapen gebruiken om de ander pijn te doen en te manipuleren. Laat een kind buiten jullie ruzie. Hij of zij heeft er niets mee te maken. Het kan zo anders. Op een goede manier. Een normale regeling. Jullie kind heeft zijn vader en moeder nodig. Waarom kunnen jullie je niet inleven? Dit kost me meer dan 5 jaar van mn leven. Zoveel stress en wanhoop. Het is helemaal gestoord. Alles gemist. Eerste flesje, eerste lachjes, eerste kruisjes, eerste keer eten. Eerste stapjes. En nog zoveel meer. Dit doet zo’n ongelooflijk veel pijn. Zo een pijn. Je raakt er helemaal verdoofd van. Ik ben klaar met vechten. Niet voor mn zoon dat nooit. Maar met vechten. Ik stop het gevecht. De oorlog. Ik sta in liefde en vrede. Een oorlog kan er namelijk niet zijn als er maar 1 partij is die oorlog voert. Ikke niet meer. Ik weet voor mezelf dat ik genoeg heb gedaan om een normale band op te kunnen bouwen met mijn kind. En dat is genoeg. Iemand anders zijn of haar mening doet er helemaal niet meer toe. Hopen dat zij in gaan zien dat onze zoon mij nodig heeft. Hopen dat ze het licht zien. Want het is duister. Het is zo donker. Met alle vertrouwen en zekerheid wacht ik op de volgende rechtzaak die al meer dan 7 maanden op zich laat wachten. Over erkenning en gezag en omgang. Geef het aub op, en kies het juiste pad. Jullie gaan er heel veel spijt van krijgen als jullie later zien wat je je eigen zoon, klein kind, neefje hebben aangedaan.

  2. Ilona
    12 februari 2020 @ 11:47

    De kinderen van mijn oom worden gehersenspoeld door hun moeder. En daardoor ziet mijn oom al jaren zijn kinderen niet.

    Zijn kinderen zien hem als boeman, terwijl hij het hart op de juiste plek heeft. Via welke instanties zou hij hulp kunnen zoeken?