“Een open karakter, bezige bij, vrolijke meid, twee voeten op de grond, …” zo kwam ik over op diezelfde datingsite waar ik mijn profiel had aangepast.
Maar eerlijk is eerlijk, eigenlijk vooral zoekend naar die ene man, die niet perfect moet zijn, maar wel meer prinsheerlijkheid dan wel kikkergehalte in zich moest hebben.
Ricardo dus… stukje groter dan ikzelf, rustig en matuur… met Spaanse roots maar praatte met een platter Antwerpse tongval dan ik ooit zou kunnen.
Hij vond dat ‘een prinses‘ toch geen zware spullen kon torsen, dus moest ik hem beloven om bij aankoop van frisdrank te wachten tot wij dat samen in ’t weekend zouden doen. Ik, die al heel mijn zelfstandige leven altijd alle inkopen in mijn eentje had gedaan, die op mijn werk zware patiënten moest verzorgen, moest even slikken en … kocht mijn drankflessen even vrij en vrolijk als altijd.
Enkele maanden na onze eerste kennismaking vond ik dat hij wel mee mocht naar een barbecue van mijn neef. Hij zou er mijn zus, broer en nog een nicht met alle partners en kinderen leren kennen. De autorit van Antwerpen naar Bergen verliep vlotjes.
In Bergen aangekomen vroeg hij mijn neef waar hij sigaretten kon kopen. Hij verdween in zijn auto en stuurde pas na een drietal uurtjes een berichtje: ik ben terug in Antwerpen, zag het even niet meer zitten. Daar zat ik dan, met mijn twee zonen, vol ongeloof…
Euh, duidelijk een kikker die me even met mijn verliefde neus op de cliché-feiten drukte.
Exit Ricardo dus…
