De geneugten van het co-ouderschap stapelen zich op. Mijn dochter van 8 draagt een bril. Helemaal uit het niets.
Via een droge mail werd ik op de hoogte gebracht dat haar zicht afweek van de normale waarden op het medisch onderzoek. De Bril was er al. Alles was geregeld. Eat this.
Beste ex, hallo, ik ben een levende mama, geen dode! Graag overleg.
Het kwam niet alleen als een complete shock, het gaf ook weer aan dat mijn kind, mijn kind niet meer is. De Vader, in dit geval de eerste om het verslag van het medisch onderzoek te lezen, besloot me weer eens de loef af te steken en mij wederom het gevoel te geven geen hoofdrol meer te spelen in het leven van mijn dochter. Welke sterkte en hoelang ze die moest dragen werd voor het gemak niet meegedeeld. Dat zou teveel moeite kosten en niet kaderen in het ‘F*** the life of the mother of my children’.
De Bril zag er niet uit. Een Nana Mouskouri montuur in een paars tintje, die letterlijk om aandacht schreeuwde.
Mijn hart kromp ineen van medelijden, mijn mooie blonde meisje met een afschuwelijke monsterlijke Bril.
Op mijn voorzichtige vraag of ze die mooi vond gaf ze een dapper Ja als antwoord.
In diezelfde week heeft ze de bril amper gedragen. Na een paar venijnige mails over en weer kwam ik erachter dat ze bijziend is, en een brilsterkte heeft van -0,50.
Co-ouderschap zegt u? Een hel.
