Huilend op de parking van de balletles van de oudste. Opeens realiseer ik me wat ik heb achtergelaten. Jemig, wat was en is de prijs hoog.
Simpel door een praatje te maken bij de supermarkt, met twee lieve juffen van de oude school. Wat zijn dat lieve vrouwen. Wat had ik het graag gehad dat mijn lieve 6 bij haar in de klas had gezeten nu. Ik vertel het haar. We kopen er allebei niets voor, maar ik wil het haar wel vertellen. Waarom? Geen idee.
De kinderen betalen de prijs. Altijd. Twee grote mensen besluiten om niet meer in hetzelfde huis te willen wonen en zij moeten vanaf dat moment altijd iemand missen. Altijd. Elke dag is of de een of de ander er niet. Da’s de aller hoogste prijs. Meer zouden ze niet hoeven lijden. Dat is al meer dan genoeg. Ik had ze zo graag op hun eigen vertrouwde school gelaten. Het kon niet. Echt niet. Ik heb alles geprobeerd om een huis in de buurt van mijn ex te vinden. Echt alles. Het kon niet. Dus verhuisden we verder en kwam er, na toch nog wel een half jaar pendelen, die nieuwe school.
Misschien dat de bom juist nu zo hard inslaat. Ze beginnen eindelijk te landen op hun nieuwe school. Alle grote veranderingen zijn nu achter de rug. De scheiding, de verhuizing en de nieuwe school.
Zou ik het hetzelfde doen als ik terug kon gaan in de tijd? Volmondig ja! De waarom daarvan zal jullie de komende tijd wel duidelijk worden. Ik heb geen spijt. Ik heb geen schuldgevoel (meer). Maar jemig, wat is de prijs hoog! Was hij het waard? Voor mij wel. Ik kan alleen maar hopen dat mijn kinderen er over tig jaar ook zo over denken.
