Je komt mijn ruimte binnen.
Je ouders willen graag dat jij een plek krijgt waar je je open zou kunnen stellen. Omdat je weinig zou zeggen. Omdat je je niet gemakkelijk openstelt. Omdat je dat wat je ervaart rondom de scheiding lijkt binnen te houden.
Je ouders gunnen je een Kindbehartiger. Ze weten niet of je zal gaan praten. Het eerste moment zou belangrijk zijn. Of je mij oké vindt of niet. Je zou een bodyscan doen. Iemand van top tot teen bekijken om te voelen of je diegene oké vindt.
Ik zie en voel het je doen. Ik laat het gebeuren. Je stapt mijn ruimte binnen. Kijkt mij even aan en gaat aan tafel zitten.
Dit pure van kinderen is wat mij zo raakt. Kippenvel kan bezorgen. Hun lichaamstaal zegt zoveel. Of ze op hun plek zijn bij je. Of ze gespannen zijn of ontspannen.
Als ze zich niet op hun plek voelen, kunnen ze niet tot hun kern komen.
Met zijn ouders heb ik afgestemd dat als hij zich bij mij niet op z’n plek zou voelen dit mag. Dat ik dan niet de persoon voor hem ben. Dat we dan verder kijken naar wie dit wel kan zijn en wat ik ouders aan psycho educatie mee kan geven.
Maar, hij stapt binnen. Gaat zitten. Is nog stil maar we maken kennis. Kort. Even een half uurtje. Dan vertrekt hij weer.
Met zijn ouders heb ik afgesproken dat als het goed voor hem voelde hij terug mag komen en hij het anders mag aangeven.
Een week later staat hij weer voor mijn deur.
Hij komt binnen. We praten weinig. Er heerst een rust. We gaan met een spel aan de slag. Hij wijst dingen aan middels kaarten. We creëren een manier van samenwerken waardoor ik als zijn Kindbehartiger zijn beleving kan achterhalen zonder dat hij veel woorden gebruikt. Als ik niet goed zit dan komt er een zin en stuurt hij mij naar wat hij bedoelde aan te geven.
Hij vertrekt. Ik voel kippenvel. Dit werk kun je soms niet uitleggen. Hoe belangrijk het is je echtheid in stand te houden. Geen riedeltje af te werken maar het kind te zien. Echt te zien. Wat hij toont. Of woorden nodig zijn of niet en hierop aan te sluiten. Dit geldt voor hun ouders eigenlijk ook.
Een week later is hij er weer. We maken contact. Plotseling kijkt hij mij aan en zegt hij ‘dank je wel dat je er voor mij bent’.
Ik ben er nog stil van. Het werken met kinderen gaat om echt zijn, kunnen invoelen, empathie kunnen tonen, congruent en transparant zijn. Het is meer dan theorie en een protocol toepassen. Aansluiten wat ieder kind laat zien en nodig heeft.
‘De kracht van echt luisteren is horen en zien wat er bedoeld wordt’….
