De lachende derde

Wanneer een scheiding problematisch verloopt en er sprake is van contra indicaties als bijvoorbeeld (huiselijk) geweld, is dit bijna niet op te lossen.

Slachtoffers worden verplicht om nog contact te hebben met de dader en kinderen worden vaak niet beschermd bij omgang. Als je het wel voor elkaar krijgt serieus te worden genomen, politie en hulpverleners die meewerken is dit meestal van korte duur. Immers, de dader houdt niet op en er moet toch omgang zijn. In eerste instantie worden jij en je kinderen beschermd. Er worden veiligheidsplannen opgesteld, je krijgt eventueel nieuw onderdak, politie spreekt de dader stevig toe en dan is alles opgelost. Door al deze maatregelen kan soms de rust wederkeren. Helaas is dit alles maar schijn. Want zodra het weer rustig is, slaat de dader toe. Het gemanipuleer en gekonkel begint weer van voor af aan. Hulpverlening wil langzaamaan weer een nieuwe start maken want: kijk toch hoe de ex partner meewerkt.

Als klap op de vuurpijl moet je als slachtoffer weer de confrontatie aangaan met je (geweldadige) ex. Alles moet worden vergeten en vergeven en de kinderen worden als oefenmateriaal ingezet om de mogelijkheden voor omgang te kunnen bepalen. Hoe lachwekkend is het, dat wanneer er allerlei maatregelen worden getroffen om je “veiligheid” en dat van je kinderen te waarborgen, je dan vervolgens weer het contact moet aangaan. Wanneer je naar een ander adres moet verhuizen voor de rust en veiligheid van je kinderen wordt je vervolgens verplicht de dader te informeren waar de kinderen naar school gaan, je wordt verplicht weer gesprekken aan te gaan met de dader, en omgang moet worden opgestart en soms zelfs zonder begeleiding. Want wanneer het onder het oog van de hulpverlening goed gaat, wordt dit ook gezien als de daadwerkelijke situatie. Contra indicaties bestaan niet meer, er moet een streep onder het verleden en alles wordt weer opgepakt alsof er nooit wat heeft plaatsgevonden.

Als je hier goed over na denkt, is dit hele hulpverleningsproces één grote grap. Een circus waar een ieder zijn rol speelt. Waarbij je als slachtoffer ook nog eens moet uitkijken dat jij niet ineens tot dader wordt getypeerd. Want wanneer jij ingaat tegen deze zogenaamde gearrangeerde familie verbouwing, jij de ouder wordt die niet meewerkt, die de andere ouder geen omgang gunt met zijn kinderen.

Een ex partner die door zijn of haar problematiek zorgt voor contra indicaties, is vaak niet in staat te veranderen. Wat deze partners wel doen is het spel goed (mee)spelen. Ze laten zolang dat nodig is zich van hun beste kant zien, nemen een slachtofferrol aan, misbruiken hun kinderen ten gunste van zichzelf en beroepen zich constant op hun gezagsrecht. Ze zetten hulpverlening onder druk te dansen naar hun pijpen en wanneer dat niet gebeurt gaan ze desnoods procederen. Ze worden nooit terecht gewezen en voelen zich onaantastbaar. Er zijn maar weinig hulpverleners die hier doorheen weten te prikken. Omdat dit meestal niet gebeurt, blijft de scheiding een lange strijd vol manipulatie en een juridisch gevecht. Een psychologische oorlogsvoering met de kinderen als inzet.

Een scheiding is net een circus. De circusdirecteur als dader en gestoorde rancuneuze ex, de welwillende ouder als koortdanser, de clowns zijn de hulpverleners en de kinderen….tja die krijgen de klappen…van de zweep…als beesten die mooi in het gelid moeten lopen.

Heb jij ook zoiets meegemaakt of zit je er nog middenin en wil je erover praten? Reageer dan hieronder of bezoek onze Facebook Pagina en deel je verhaal met lotgenoten.