Najaar 2015. En toen had ik het gehad met datingsites, met het verlangen om in-een-relatie-zijn, met me niet volledig genoeg te voelen in mijn eentje…
Ik ging regelmatig uit met vriend(inn)en, de voetjes onder tafel schuiven of diezelfde voetjes losgooien op de dansvloer. Enkele keren ging ik op weekend of een weekje weg met vriend(inn)en, wellnessen, zonnen, cultuur opsnuiven, lekker onszelf zijn.
8 oktober 2016. Een neef van mij verjaarde, en vermits wij allebei single waren en we nog al eens bij elkaar op verhaal waren gekomen, was het vanzelfsprekend dat we deze dag niet ongemerkt konden voorbij laten gaan.
We spraken af om samen iets te eten en daarna naar een 29+-fuif te gaan. Die fuiven vinden 2 keer per maand plaats en mijn neef had daar de vorige keer een dame gezien die hem niet losliet. Hij wou heel graag voelen of dit van zijn kant geen droom was en aftoetsen of het liefst ook wederzijds was.
Voor mij was het oké, hij was het feestvarken, en ik zou hem graag gezelschap houden.. Echter op voorwaarde dat hij er rekening mee hield dat ik niet aan een tafeltje zou blijven zitten als ik de danskriebels voelde.
Deal!
Eens binnengekomen, had hij al heel gauw de dame in kwestie gespot en mijn gezelschap was echt geen pluswaarde meer.. Voor mij geen probleem, de muziek was tof en ik kon mijn energie kwijt.. sorry guys, (de twee mannen die mij die avond probeerden aan te spreken stuurde ik heel snel wandelen, want ik was totaal niet geïnteresseerd om iemand te leren kennen), het lag niet aan jullie..
Tot de DJ om halftwee aankondigde dat hij het laatste plaatje ging draaien en ik me plots bewust werd dat er heel wat volk naar huis was . Zo stond ik, out of the blue, oog in oog met een man die ik nog niet eerder gezien had. Hij vroeg mij ook of ik al langer daar was. Eerlijk: het was niet de originaliteit van zijn openingszin die me deed stilstaan terwijl er een goede beat uit de luidsprekers kwam. Ik beantwoordde zijn vraag en we waren vertrokken… gek!!!
We zijn blijven praten die avond, hebben ons gesprek nog verder gezet in een café, omdat “de fuif” zijn deuren sloot.
We zijn blijven praten die avond, hebben ons gesprek nog verder gezet in een café, omdat “de fuif” zijn deuren sloot.
Terug op weg naar huis, voelde ik me zalig en vroeg me af of Pieterjan ook buikfladders voelde.
Enkele tellen later kreeg ik een sms-je.. Meer dan bevestigend…
Ik vernam dat hij nog gehuwd was, maar net de eerste afspraak met zijn notaris achter de rug had om de echtscheiding in te zetten. Zijn toekomstige ex-echtgenote was een Russische vrouw die iemand anders had leren kennen en al bijna een jaar niet meer bij hem en hun zoon woonde. Hij was er nu wel klaar mee. Oef! In zijn hart was hij écht al vrij.
Datja had echter nog wel een sleutel van het appartement en ik vond het idee dat zij er nog binnen kon komen genoeg reden om daar niet te blijven slapen. Als ze officieel gescheiden waren zou hij pas de sloten mogen veranderen. Geen probleem, we waren geen jonkies meer, dus namen we genoeg met slechts nu en dan een nacht in mijn bed door te brengen. Honger is de beste saus, nietwaar?
11 november 2016, in Nederland geen feestdag, Pieterjan stelde voor om een uitstapje te maken met hem en zijn 12jarige zoon Maksim naar Breda. Het werd een leuke dag, echter Maksim begon zich op terugweg onwel te voelen. Terug thuis werd hij met een tasje thee tegen de keelpijn en de afstandsbediening in de hand onder een fleecedekentje op de zetel geïnstalleerd.
Pieterjan had een waterbed en blijkbaar moet dat minstens tweejaarlijks bijgevuld worden. Ik ging dat klusje mee klaren. Op een gegeven moment hoorden we een vrouwenstem in huis, Maksim had blijkbaar zijn mama aan de lijn gehad en verteld dat hij zich niet goed voelde. Datja had gebruik gemaakt van haar “sleutel”recht en nog voor we het doorhadden, stond ze (oeps) in de slaapkamer neus aan neus met mij. Met lage stem en een zwaar Russisch accent vroeg ze me: “In welke hoedanighaajd ben jaaj hier?”… Als ik ter plaatse door de grond zou kunnen zakken, in rook zou kunnen opgaan, als sneeuw door de zon kunnen verdwijnen… een trauma is een te zware uitdrukking, maar ik heb er in elk geval wel een blijvende herinnering aan overgehouden!
Ondertussen zijn we een dikke 3 jaar verder… en we zijn nog lang niet uitgepraat! “In welke hoedanighaajd ben jaaj hier”, zal altijd een anekdote blijven.
We namen een jaar geleden (zonder veel hartzeer) afscheid van onze appartementen en kochten (met veel goesting) samen een huis,
Hij sloot mijn twee uit-huis-wonende zonen in zijn hart,
Ik “adopteerde” naast Maksim, ook zijn poes (die het liefst op mijn schoot komt liggen, Pieterjan een ietsiepietsie jaloersmakend), zijn oudere zoon en schoondochter graag,
Ondertussen zijn wij al 2 jaar trotse grootouders van een schitterende kleinzoon,
En we hebben een warm evenwicht gevonden tussen zalig samen-zijn en af en toe een heerlijke me-time…
Pieterjan, een man die voorspelbaar is maar mij ook zalig weet te verrassen (prinsheerlijkheid), die graag in de toekomst kijkt maar mij ook met mijn voeten op de grond kan zetten (prinsduidelijkheid), die mijn attenties weet te waarderen en mij regelmatig complimentjes geeft (prinshoffelijkheid), die mij wel eens weet te irriteren maar mij ook neemt zoals ik ben (prinstolerantie), die mijn vrouwelijkheid stimuleert (prinsmannelijkheid), …
Mij hoor je de uitspraak : “voor altijd” niet meer doen, maar ik voel zekerheid genoeg om dat niet nodig te vinden.
Ik zeg niet dat het pakketje compleet is, hou van het idee dat onvolmaaktheid echt is, maar van contentement (glim)lach ik nog meer dan ik ooit deed…
Ik voel me gewoon een gelukkeling!
De namen in dit verhaal zijn veranderd om privacy redenen.
