Ik liep op een dag door een poort van een oud kasteel in Frankrijk.
Toen de poort zich achter mij sloot en ik zo in de ommuurde binnenruimte van het kasteel kwam, was het alsof een andere energie zich aan mij opdrong. Ik zag voor mij de tekst: “Lopende door deze poort zult u zichzelf gaan herinneren”
Het was een bijzondere ervaring en het bracht mij terug in de tijd. De dikke muren boden verzet tegen alle “buitenaardse” krachten. Ik kon hier kennelijk zijn wie ik was.
Wat een opmerkelijk gevoel maakte zich van mij meester. Een soort van Welkom Thuis, maar dan in een onwennige ruimte en met een onwennige energie. Tijdens de rondwandeling in de tuinen en het lopen langs de muren was het net alsof ik ‘geschuurd’ werd door de tijd. De scherpe kantjes van mijn zijn werden als het ware glad en rond geschuurd. Het voelde als na afloop van een hammam schrob beurt, zo zacht als fluweel.
Ik had in de loop der jaren het nodige meegemaakt, met mijn kinderen het contact verloren, mijn dierbare dieren moeten achterlaten en in een vreemd land aangekomen als jong mens je niet meer begrepen voelen. Met alles aanpassen en meedoen. Vragen om aandacht, om maar gezien te worden en niet te worden meegesleurd in allerlei situaties tussen scheidende en vechtende, overlevende ouders, die zelf eigenlijk kind gebleven waren. Dat kon ik niet goed maken, daar kon ik geen balans meer tussen vinden. Ik voelde mij schuldig aan de ontstane omstandigheden. Als ik, als laatste van vijf en dus een echt late nakomeling, nu eens niet geboren was, dan had hun huwelijk misschien in stand kunnen blijven. Was ik de laatste druppel? Allemaal vragen die je als jong mensje niet zou moeten stellen aan jezelf. Kwetsbaar blootgesteld aan energieën die mij pijn deden, die mij buikkramp gaven, die mijn longen vulde met bronchitis welke mijn adem wegnam. Ik wilde het niet laten merken aan hun en ik vertelde mijzelf dat ik huilde van binnen. Dat dit verdriet, mijn longen ‘vulde’ met tranen. Ik vergeleek dat soms wel eens met een clown, waarbij ik altijd dacht dat zijn haren naar binnen groeide in plaats van zoals bij ‘gewone’ mensen, naar buiten.
Ik had zo verlangd naar deze energie, O herdershond, wat had jij hier prachtig kunnen rondrennen, wij samen, wij wisten niet was ons overkwam.
Jij bent niet meer, maar jouw energie is zo terug bij de gedachte aan jou alleen al. Ik voel mijn arm al bijna uit de kom trekken bij jouw enthousiaste rukken aan de riem. Ik volg jouw en jij volgt mij, wij begrijpen elkaar. Jij zag mij staan en ik had geen woorden nodig om jou uit te leggen dat ik zo van je hield omdat jij mij zag!
Dit kasteel, haar muren, haar kracht en natuur bracht het allemaal bij mij terug.
Alle verhardingen en door mij opgebouwde interne muren ter zelfverdediging werden als ‘boter’ door deze energie. Het was letterlijk 400 jaar terug in de tijd, maar het was vooral terug naar mijzelf. Dank dat deze bijzondere plekken bestaan op aarde en dank dat ik deze heb mogen vinden en beleven. Ik wandelde zo een paar uur met mijzelf. Ik vergat de tijd en voelde mij geheeld worden door de herinnering. Ik zag na het verdwijnen van de muren ineens het raam weer waardoor ik naar buiten kon kijken. Ik tuurde tegen het felle licht, nog wat onwennig door het grote raam en zag een jongetje staan. Niet verlegen, maar eerlijk en oprecht. Hij keek mij aan en toen begreep ik het. Waarom was ik dit vergeten, waar ben ik geweest en waarom heb ik hier nooit meer aan gedacht, althans niet zo bewust als nu. Ik stapte door het glasloze raam en zijn beeld werd even mij en even viel het gevoel van de dualiteit weg. Even was ik buiten mijzelf door deze samensmelting van Erik en mij. Even was ik los van alle aardse en leek ineens al het andere gebeuren zo onbelangrijk.
Ervaringen als deze helpen mij om de ‘leerscholen’ van het Leven te aanvaarden en om soms in te zien dat dat kennelijk nodig was om mij voor te bereiden op de volgende stap. Zou je nou toch geboren worden op die plek die voor jou het meest leerzaam is? Ik twijfel wel eens daaraan en als kind zag ik het als mijn taak dat ik mijn ouders moest helpen om door hun moeilijke tijd heen te komen. Ik stond boven de ‘waterval’ van hun liefde, ik heb dat gemist en in de behoefte aan herkenning en zoektocht naar Liefde, klom ik verder, hogerop. Dat klopte niet, het voelt niet als de juiste plek zo boven mijn ouders te staan. Het is begrijpelijk dat je soms verdergaat, op zoek naar die plek waar je het zou moeten ontvangen, die zogenaamde ‘fontein’ van Liefde. Was dit mijn les of was het hun les om te leren.
Lieve mensen, in de strijd van scheiding en het gevecht om de plek in de fontein, vergeten we soms die kleintjes die onder ons staan in de ‘drooggevallen fontein’. Daar zijn wij verantwoordelijk voor. Kijk dus vooral ook eens naar beneden en vraag je dan eens af of er nog niet een emmertje extra bij kan, want extra Liefde kan nooit kwaad, toch?
Het is allemaal goed gekomen met mij hoor! Het spijt mij soms wel eens dat ik hun niet heb kunnen helpen. Dit kasteel hielp mij herinneren aan dat wat eens was en eigenlijk dus altijd is geweest. Die energie, zo puur en onbeschadigd en altijd aanwezig. Dit kasteel is mijn “laadpaal” en ik voel mij volledig opgeladen voor de volgende rit. Daar kan geen Tesla tegenop!
Kom op Dibbes, we lopen nog een rondje…
