Erik; een filosofische fotojournalist die als een monnik over de wereld heeft gezworven. Op zoek naar de bron die ons allemaal verbindt, maar ook naar het gezin waar we thuis horen.
Van een droom om een groot gezin te hebben. Een verhaal waarbij soms de werkelijkheid een bizarre wending neemt. De zoektocht naar het ‘helen’ van jezelf en de kracht delen met diegenen die zich soms ook zo ‘verloren’ voelen na het opgeven van die droom. Ik wil in mijn dagboek verhalen delen de up’s en down’s van een vader. Ik hoop soms dat ik de enige ben die dit heeft meegemaakt en alles een uitzondering is. Niets meer of minder dan een boze droom. Ik vrees dat er meer vaders en moeders zijn die zich zullen herkennen in mijn bespiegelingen.
Brief aan mijn oudste zoon.
Ik pak een pen en papier en neem mij wederom voor een brief te schrijven aan mijn oudste zoon. Ik zoek een fijne pen en een passend vel bijzonder papier. Na een lange zoektocht, uiteindelijk maar de printerlade open gemaakt en er een saai stuk wit A4 uit gehaald. Ach, als het maar handgeschreven is denk ik dan. Okay, het kost wat moeite om mijn handschrift te lezen, maar ik hoop dat die extra moeite juist het begrip gaat opleveren van wat ik nu probeer over te brengen.
Ik heb mijn emoties onder controle en ben op alles voorbereid.
Als deze brief tenminste aankomt… Ik realiseer mij nu ineens dat ik eigenlijk niet weet of er ooit wel een brief is aangekomen? Dat brengt mij in gedachte terug naar het laatste woonadres van mijn 2 kinderen. Die dag dat ik Luca zijn verjaardagskado kwam brengen vond ik het al vreemd dat bij de voordeur het gordijn niet gesloten was zoals altijd. Dat er niet gereageerd werd op de bel terwijl ik met één hand het cadeau en de ander moeizaam op de bel stond te drukken. Er overviel mij een lichte paniek. Zouden ze dan niet thuis zijn, juist op deze dag? Ik keek met een optimistische blik naar binnen. Je kent dat wel, met glimlach en van ik laat mij niet kennen. Ik heb mijn emoties onder controle en ben op alles voorbereid. Vanaf de straat zie ik tot mijn schrik dat het huis leeg is. Met leeg bedoel ik dan dat er geen stoelen, tafel en bank meer stond in de woonkamer. Geen rondslingerend speelgoed, knuffels kinderstoel, niets. Er gingen koude rillingen door mij heen. Dit had ik niet zien aankomen. Ik weet, mijn ex en ik spraken niet direct met elkaar over de kinderen. We hadden zo’n schriftje welke in de rugzak zat die meekwam met het overblijf weekend bij mij. Dat schriftje tussen de leeggelopen fristi en bananenschillen in, was eigenlijk het enig tastbare bewijs van communicatie. Dat ze gingen verhuizen stond er helaas niet in vorige week. Na dat aanbellen en dit lege interieur krijg ik een pijnscheut in mijn buik. Ik besef dat Luca en Puk nooit meer naar buiten zullen rennen om papa, papa te roepen.. en juist op dat moment zat ik niet te wachten op de opmerking van de buurvrouw. “Te laat…” zei ze met een blik van; ‘ach daar heb je hem weer, een papa die het maar blijft proberen goed te doen voor zijn kinderen.‘
Ik liep weg, verdoofd, met het cadeau nog onder mijn arm. Ik weet niet meer hoe ik thuis ben gekomen. De leegte voelde onbeschrijflijk en is eigenlijk nooit meer weggegaan. Het cadeau dat niet meer gegeven kon worden en de brief die waarschijnlijk niet meer aan zal komen. Ik had geen adres en geen idee meer waar ze waren.
Iedereen die zegt van; ‘ik weet hoe jij je voelt’ probeer ik te vermijden
In dit dagboek vertel ik hoe ik met de nodige flashback’s heb gezworven tussen hoop en vrees, tussen woede aanvallen en het leren leven met een open wond welke iedere dag verzorging nodig heeft om het bloeden te stelpen. Iedereen die zegt van; ‘ik weet hoe jij je voelt’ probeer ik te vermijden. Het is goed bedoelde empathie, maar voor een ‘gewond dier’ als ik, is het beter een stuk tralies ertussen te zetten. Die wil je niet aaien, daar wil je niet door gebeten worden. Dit dagboek laat jullie een kijkje nemen in het leven na de scheiding, de wederopstanding na het enorme verlies en een vader die probeert om een vader te zijn en te blijven, zelfs zonder zijn kinderen. Ik hoop dat mijn verhaal de vaders en moeders welke soms moedwillig, soms onverwacht en soms tegen wil en dank verzeild raken in een situatie van ‘verlies en opgeven’, mijn kracht zullen ervaren om door te gaan en om te gaan met tegenslag. Ik luister naar het lied van Aleksander Debicz met de titel Adela en dat geeft mij het gevoel dat niets voor niets is, dat toeval niet bestaat en dat we allemaal een plekje hebben onder de zon, ook al zijn we die effe kwijt.
Ik heb nog nooit een blog geschreven, maar ik voel mede naar aanleiding en aanmoediging van Mies nu toch de behoefte wat woorden uit mijn hart te laten vloeien. Het geeft mijn ‘wond’ een plek om niet te vergeten, een gat in de grond om niet meer op te vullen en enkele tranen om niet meer te drogen. Het alles gewoon te laten zijn en de vergeving uit te spreken naar hen die mijn pijn hebben gedaan. Dit dagboek is het grootste geschenk aan mijzelf. Ik draag het op aan mijn kinderen die mij niet kennen of mochten kennen.
Liefs,
Erik.
NB: Luca (oudste zoon) en Puk (1e dochter) zijn pseudoniemen voor mijn twee kinderen. Ze zijn nu inmiddels 18 en 19 jaar oud.
