Vrienden komen en gaan, maar de vriendschappen die ik na mijn scheiding gemaakt heb met andere vrouwen in een scheiding, blijven voor altijd bestaan!
Toen ik net gescheiden was wilde ik niets weten van andere vrouwen die ook gescheiden waren. Net als iedereen om mij heen had ik een vooroordeel over die vrouwen. Ze waren vast gemeen. Heksen die het leven van hun man zuur maakten en alleen aan zichzelf dachten. Idioot eigenlijk. Want ik was zelf ook een gescheiden vrouw. Maar ik bleef vooral omgaan met al mijn getrouwde vriendinnen. Deed zoveel mogelijk mee in hun gezinsleven als ik er op bezoek was en bleef geloven dat de vrouwen die alleen met andere gescheiden vrouwen omgingen bittere mannen-haatsters moesten zijn.
Natuurlijk is dat helemaal niet zo. Langzaam bij beetje vielen ook de huwelijken van mijn vriendinnen, die al die tijd zo euforisch gelukkig getrouwd leken, uit elkaar. Hoe kon dat? Hoe kon het zijn dat prachtige, lieve, zorgzame vrouwen zomaar ingeruild werden? Het waren juist vrouwen die hun hele leven hadden toegewijd aan het gezin, en hun man alle huishoudelijke zorgen uit handen namen. En toch…toch hadden die mannen nood aan een spannender, minder zorgzaam en vaak tientallen-jaren-jonger type. Noem het maar cliché, bij ons in de buurt leek het een epidemie van clichés. Niet iedere man koos ook werkelijk om te scheiden. Nee, sommigen vonden de combinatie van het getrouwde gezinsleven thuis prima gaan met de uitdaging van een maîtresse elders. Best of both worlds – zou een geweldige soap titel zijn geweest om veel van deze verhalen in te verwerken. Geen één van mijn vriendinnen is akkoord gegaan met zo’n bestaan. Dan nog liever alleen door het leven, was onze kreet.
Maar goed, ik was opeens een boel alleenstaande vriendinnen rijker! Want zij die dus eerst keurig getrouwd waren, bleken zich nu in vreselijke scheidingsdrama’s te bevinden. Gelukkig, hadden we elkaar. Uitpraten, uithuilen, uitbrullen, uitschreeuwen en alles uiten aan elkaar bleek een sterke vriendschapslijm te vormen. We werden hechter, begrepen elkaar vaak met een blik en zonder woorden. We steunden elkaar door dik en dun. Waren er voor elkaar als de deurwaarders aan de deur kwamen. Dronken koffie met de lokale politie die weer onbetaalde boetes kwam afleveren van een ex-manlief of diens collega’s zelfs.
Leuker konden we het niet maken, wel makkelijker – voor elkaar!
Als één van ons dreigde te verzuipen in de ellende stond er altijd wel een vriendin klaar met een speech vol hoop. Soms, heel soms waren de dagen echt te donker en wisten we het allemaal eventjes niet meer….Dankzij elkaars onvoorwaardelijke gezelschap vonden we ook in die momenten de kracht om door te gaan. We hadden immers elkaar! De ene scheidingsprocedure volgde de andere op en we werden zeer bekwaam in het scheidingsrecht. Dit soms tot grote ontsteltenis van de ex-mannen, die gehoopt hadden dat de stille, lieve huismusjes geen onrust zouden brengen in hun vaak gewiekst-geregelde nieuwe leven. Sommige vriendinnen bleven met niets achter, anderen kregen een afkoopsom als voorwaardelijke straf, leek wel, na zoveel mooie jaren samen die nu niets, maar dan ook niets meer leken te betekenen. Weer anderen moesten keihard gaan werken om zichzelf te onderhouden in een arbeidsmarkt die allang niet meer op ze zit te wachten als vijftigplussers. Zeldzaam waren de goede scheidingen, waarin alles keurig netjes werd verdeeld, maar ze waren er. Gelukkig.
Ondanks de ellende, het verdriet, de verhuizingen, veranderingen, en de energie die het kostte om weer trots vooruit te kunnen lopen na een totaal onverwachte wending in het leven, zijn deze vriendschappen goud waard. Ze hebben ons rijkdom gebracht. Niet in geld, maar wel in liefde, empathie, compassie en vriendschap. Ik pleit daarom om deze vriendschap om te dopen in vriendschat.
Meiden, we kunnen het, we gaan ervoor en we blijven onze vriendschatten vullen met ontelbaar mooie momenten om te koesteren!
