We waren jong. Veel te jong toen we aan ons avontuur tezamen begonnen halverwege de jaren ’80.
Maar onze eerste zoon was nu eenmaal onderweg en we waren oprecht verliefd. Ik was opgevoed met een gevoel voor verantwoordelijkheid en het bijbehorende mantra “wie zijn gat brandt, moet op de blaren zitten”. Dus haar alleen laten met deze ongeplande zwangerschap was geen optie. En het moet gezegd… de eerste jaren waren mooie jaren, gelukkige jaren. Onze eerste zoon werd gevolgd door een tweeling en met twee zonen en een dochter was ons gezinnetje compleet én gelukkig.
Maar met onze jongste nog op de kleuterschool ging het plots mis. Mijn echtgenote kwam in de ontwrichtende spiraal terecht van een bipolaire depressie. Een fenomeen waar ik nog nooit van gehoord had, laat staan mee geconfronteerd was. Na enkele jaren vechten voor haar en voor ons kwam ik tot de conclusie dat als ik mijn kinderen een stabiele en gelukkige jeugd wou geven, ik geen andere keuze meer had dan “ons” op te geven. Een niet evidente bijkomstigheid was dat ik in het belang van mijn jonge kids geen andere weg zag dan haar ook uit hun leven weg te houden.
En daar stond ik dan… Op een leeftijd dat anderen “er” pas aan beginnen zag ik mezelf afscheid nemen van diverse elementen die een mensenleven kleur geven. Geen huwelijk meer en gedurende jaren, vele jaren, ook geen kans meer op een relatie aangezien ik er behoorlijk gekwetst uit was gekomen. Geen carrière meer met de financiële zekerheid die daarbij hoort aangezien de prioriteit onmiskenbaar lag bij het welzijn van mijn drie jonge kinderen. Geen sociaal leven meer aangezien een jong gezin, zeker een één-ouder-gezin nu eenmaal veel tijd opslorpt. Maar niet alles is ellende als je leven op een dergelijke manier overhoop gegooid wordt was mijn ervaring. Ik kon én kan rekenen op mijn familie, zeker toen de schoonfamilie eigenlijk volledig afhaakte. En ik leerde mijn kinderen toen pas écht kennen…
Tot dat moment was ik een traditionele te afwezige vader, vaak het huis uit voor mijn kinderen wakker werden en nog vaker pas thuis als ze alweer in hun bedje lagen. Dat was geen optie meer voor mij… en wat ben ik daar achteraf -eigenlijk zelfs heel snel al- ontzettend dankbaar voor. Je kinderen zien herstellen en genieten van een redelijk onbezorgde jeugd was de gemaakte offers meer dan waard. Natuurlijk dragen ook zij, zelfs jaren later, nog steeds de littekenen van een jeugd waarin ze het zonder een moeder moesten stellen. Maar ze zijn ondertussen alledrie gelukkige jonge volwassenen op weg hun eigen leven vorm te geven. En dat maakt dat ik jaren later terug kijk op de keuze ze verder “alleen” op te voeden, als de juiste keuze destijds. In ons geval was co-ouderschap niet de juiste oplossing geweest.
Toch blijven die keuzes je achtervolgen. ik heb destijds er bewust voor gekozen mijn ex, hun moeder, nooit zwart te maken maar er open, eerlijk en zo neutraal mogelijk over te communiceren. Zelfs toen de kinderen nog erg jong waren. Een gevolg daarvan is dat als een van je kinderen zelf gaat trouwen je toch weer geconfronteerd wordt met die ex die een rol, hoe miniem ook, krijgt tijdens die mooie familiemomenten. En dat bleek, zelfs meer dan twintig jaar na dato, nog steeds moeilijk, pijnlijk, … Maar je slikt en gaat door want het geluk van je kinderen primeert.
Natuurlijk staat ieder verhaal op zich en kan je verschillende situaties, verschillende gezinnen, verschillende mensen nooit écht met elkaar vergelijken. Maar mijn ervaring in mijn specifieke situatie leerde mij onder andere de volgende lessen:
- Vertrouw nooit uitsluitend op de rechtbank… Ik had 1x geluk en liep verder meermaals tegen de klassieke vooroordelen aan dat een moeder primeert op de vader voor het gezin.
- Wees niet bang je kinderen alleen op te voeden, met minimale of geen impact van die andere ouder, als dat meer stabiliteit brengt.
- Breek de muur die je rond je gezin (en jezelf) bouwde ter bescherming ook snel genoeg weer af. Laat, als je kinderen hun evenwicht weer gevonden hebben, ook weer ruimte voor een nieuwe relatie voor jezelf en/of durf ook weer meer aandacht te geven aan je eigen carrière eens je zo ver bent. Kortom, vergeet je zelf ook niet op tijd weer op te bouwen.
- Blijf positief, het glas is half vol. Zowel jij als je kind(eren) kunnen tegen een stootje en als je het constructief blijft bekijken komt iedereen er sterker uit.-
Maar wat ook je keuze is… of je er voor kiest je kind(eren) alleen op te voeden of het toch samen te blijven doen. Breek die andere ouder nooit af bij je kinderen. Er is nog nooit iets goed voortgekomen uit het negatief praten over anderen…
