Hoe de verdeling tussen de ouders ook is, kinderen van gescheiden ouders zullen altijd de ouder missen waar ze op dat moment niet bij zijn.
Wij zijn al 5 jaar uit elkaar (in goede harmonie en co-ouderschap) en toch merk ik dat mijn zoon van 7 jaar nog vrij regelmatig met onze scheiding bezig is. Soms zijn dat subtiele toespelingen, zoals: “Pap, waarom kunnen mama en jij niet meer samen in één huis wonen?” Deze vraag is al tientallen keren door hem gesteld en door mij beantwoord maar het feit dat hij deze vraag blijft stellen zegt genoeg. In zijn hoofdje blijft hij er mee bezig zijn.
Direct
Andere keren zegt hij het zonder omwegen: “Pap, ik ga je missen als ik bij mama ben” of “Ik mis mama”. Dit laatste vooral als we een woordenwisseling hebben gehad. Dan zit hij op zijn bed met een triest gezichtje en met een fotootje van zijn moeder in zijn handen. Op dat soort momenten breekt je hart.
Niet bagatelliseren
Als je kind dit bij je aangeeft, ga er dan wel serieus op in. Wuif zijn boodschap niet weg met een antwoord zoals “Ach, het zijn maar 4 daagjes en dan zien we elkaar toch weer?”. In het begin deed ik dat ook maar dat werkte alleen maar averechts. Ik zag mijn zoon alleen verdrietiger worden. Als ik zijn gevoelens erken (hij zegt het niet voor niks) en bevestig (“Het is niet leuk he, dat we elkaar nu een paar daagjes niet gaan zien?”) dan pakt hij daarna de draad weer op. Soms verbaas ik me hoe snel hij dan weer de omslag maakt naar het gebruikelijke vrolijke jochie wat hij altijd is.
Vakantie
De vakantietijd kan het misgevoel nog eens versterken. Dan is het schema meestal omgegooid en zijn er langere perioden dat hij bij één ouder is. Mijn zoon en ik hebben samen net een heerlijk weekje vakantie gehad. Het was supergezellig en we hebben veel leuke dingen gedaan. Halverwege de week voor het naar bed gaan kwam toch het verwachte momentje: “Pap, ik mis mama”, zei hij. Ik stelde voor om haar dan maar even te bellen. Zijn ogen lichtten op. Vol passie en vreugde vertelde hij aan zijn moeder over alle leuke dingen die hij tot dan toe gedaan had. Na afloop van het gesprek kon ik de twinkeling in zijn ogen zien en weet je als ouder dat alles op dat moment weer goed is.
Overdracht
Inmiddels zijn we weer terug in het land en was vrijdagochtend de overdracht. Toen kwam dat misgevoel weer ter sprake. “Hoe lang ben ik nu bij mama, pap? vroeg hij tijdens het aankleden. “Over iets meer dan een weekje zie ik je weer schat.” Zijn gezichtje werd verdrietig, “dan ga ik je heel erg missen pap.” Weer een klein scheurtje in mijn vaderhart. “Ik jou ook schat” en na een dikke knuffel gaat hij weer verder met aankleden.
