Geregeld ontvangen wij mailtjes van onze lezers – zij vertellen daarin hun verhaal of delen scheidingservaringen met ons. We zijn daar enorm dankbaar voor, omdat we hopen dat elk verhaal iemand, een beetje, verder kan helpen in het scheidingsproces.
Half zeven in de ochtend op de badkamer. ,,Ik heb hem gebeten,” komt er aan woorden uit zijn mond, terwijl hij naar onze drie maanden oude zoon in zijn armen kijkt… Het spookt nog regelmatig door mijn hoofd. Nu in mijn herinneringen als het moment waarop mijn hele leven voorgoed zal gaan veranderen. De eerste aanleiding voor de scheiding die ongeveer een jaar later wordt uitgesproken. Het moment waarop mijn persoonlijke scheidingsverhaal begint.
Huisarts, kinderarts, Veilig Thuis, therapeuten, consultatiebureau, wijkverpleegkundige en nog zoveel meer aan instanties en hulpverleners passeren de revue. Voor, tijdens en na het daadwerkelijke scheidingsproces. Eerst proberen we nog om er als gezin sterker uit te komen, maar een paar maanden later blijkt dit niet te gaan werken. Mijn keuze om de knoop door te hakken, of in zijn woorden de handdoek in de ring te gooien. Het komt toch harder aan bij hem, maar ook bij mij, dan ik me op dat moment kan bedenken. Woede, angst, verdriet, schaamte, ongeloof, noem maar een emotie en ik voel het met vlagen in alle hevigheid, allemaal tegelijk of elkaar opvolgend.
Daar waar ik altijd moeite heb met het praten over mijn gevoelens en waar ik doorheen ga, moet ik nu toegeven dat ik dit echt niet alleen kan. Dit is te heftig om zelf en alleen op te lossen. Ik heb de mensen die ik vertrouw en die me bij willen staan nodig op het moment dat alles wat ik kende verandert. Als niets blijkt te zijn wat ik dacht dat het was. Gelukkig blijft een groot deel van mijn familie en vrienden achter me te staan zoals ik dat nodig heb. Een klein deel haakt echter af, omdat het toch allemaal te heftig is of omdat ik nu niet genoeg interesse in de ander kan tonen. Het is zwaar. Ik heb het zwaar, maar er is altijd iemand die een luisterend oor wil bieden.
Een ouderschapsplan wordt gemaakt met een kinderpsychologe, het scheidingsconvenant proberen we op te stellen bij in eerste instantie een mediator, maar later toch voor beiden bij een eigen advocaat. De verkoop van het huis (die gelukkig snel verloopt), de spanning van het wachten op een urgentieverklaring en vervolgens een huisje voor mij en de kinderen, het klussen, verhuizen. Een nieuw leven opbouwen dat 180° afwijkt van mijn dromen en wensen van voor die bewuste ochtend.
We hebben het hier goed naar ons zin, maar de heimwee naar het huis en het leven van vóór dit moment blijft af en toe de kop opsteken.
Voor mijn gevoel word ik honderden keren onderuit geschoffeld en moet ik steeds een keer vaker opstaan, zoals ze wel eens zeggen. Maar dan wel ten aller tijde met het belang van de kinderen voorop. Niet je eigen emotie zwaarder laten wegen dan wat het beste is voor hen. Alsof het nog niet lastig genoeg is om alle ballen hoog te houden, moet er ook nog altijd eerst aan de kinderen gedacht worden. Voor mijn gevoel ben ik daar overigens de enige in, in dit “ouderschapsproces van scheiden en gescheiden zijn”, maar misschien is dat slechts een gevoel.
Inmiddels bijna twee jaar na die uitspraak die bewuste ochtend, zit ik (mede door de scheiding) in een burnout en woon ik met de kinderen in een huurhuisje. Om de week zijn de kinderen drie dagen bij hun vader, onder toezicht van een familielid. En beide kinderen zijn apart van elkaar drie keer per jaar een weekend bij mij of bij hem, zodat we wat “alone time” kunnen spenderen aan beide kinderen. We hebben het hier goed naar ons zin, maar de heimwee naar het huis en het leven van vóór dit moment blijft af en toe de kop opsteken.
Op bepaalde vlakken van dit proces gaat het best goed. Op andere vlakken hebben we toch echt hulp nodig. Hulp waar je helaas niets mee kan als je er alleen gaat zitten. We zijn nog altijd verwikkeld in een strijd en het lijkt niet anders op te lossen dan met advocaten.
Hoe hard we ook riepen voor we gingen trouwen, dat als we al zouden scheiden, dat het dan voor de kinderen geen vechtscheiding mocht worden… Net zo hard staan we daar dan nu toch middenin en lijnrecht tegenover elkaar. Blijkbaar zijn goede voornemens alles behalve een garantie voor succes.
Deze mail werd ons in maart 2018 toegezonden door iemand die anoniem wenst te blijven en ons vertelt dat de situatie gelukkig nu ‘aardig op de rit is qua scheiding en omgang’.