Zeilen komt in vele vormen voor. Je kunt op een zeilboot stappen en je heerlijk aan dek nestelen met een goed boek, in je bikini en dan genieten van de wind in de zeilen terwijl je wordt voortgestuwd door het water.
Af en toe word je geraakt door een waterdruppel of een windvlaag maar daarna daalt de rust weer in.
Of je trekt een wetsuit aan, een zwemvest, een tuigje, handschoenen, sportieve zonnebril, waterschoenen, haar in een staart en je haakt jezelf vast aan een lijn en hoopt dat je na de tocht levend de kant weer haalt. Dat is catamaran zeilen.
Ik deed dus aan de eerste vorm van zeilen voor ongeveer 20 jaar van mijn huwelijk. Ik stapte jaren geleden aan dek met de vaste overtuiging dat ik genietend van het leven dat aan mij voorbij zou trekken, de eindstreep zou halen. Alleen in plaats van zonnen aan dek afwisselen met het navigeren, stond ik wel erg vaak alleen aan dek. Af en toe was er heel zwaar weer of kwamen er fikse buien over. De boot nam wat extra passagiers mee waarvan het de bedoeling was dat die na een heerlijke tocht, weer van boord gingen en dan zelf aan een mooie zeiltocht op een eigen boot zouden beginnen.
Maar opeens, of misschien niet helemaal opeens, waren er golven die niet meer gingen liggen en konden we het niet meer eens worden over de koers van onze zeiltocht. Waren de partners aan boord van de zeilboot elkaar kwijtgeraakt en vlogen we regelmatig van boord door de hoge golven waarna we sputterend weer aan boord klommen. We konden het licht aan de andere kant niet meer vinden. Tenminste ik niet. En mijn wederhelft had zich inmiddels benedendeks verscholen.
Alleen in plaats van zonnen aan dek afwisselen met het navigeren, stond ik wel erg vaak alleen aan dek.
Langszij kwam daar opeens een catamaran, die maar één kapitein kan hebben omdat je anders direct omslaat. Ik hing mezelf aan een koordje via mijn tuigje aan die mast en nu probeer ik al enige jaren samen met de kapitein, de boot in balans te houden zodat we niet omslaan. Onze passagiers komen maar aarzelend aan boord en sommigen zijn zelfs voorgoed uitgecheckt. Het is een ruwe zee maar naast de downs kent het vooral veel ups. En hoe meer we oefenen hoe beter we worden in het zeilen en navigeren van deze ingewikkelde boot.
We varen heel vaak door de meest prachtige gebieden, we kennen zonneschijn, we voelen de warmte via onze wetsuits op onze huid maar we hebben het rustige vaarwater nog niet gevonden. Er hangen zeemonsters onder onze boot, we hebben een zeeheks gecreëerd en die is heel boos. We zijn meerdere malen in tribunaal gekomen met Neptunus maar nog steeds niet kopje onder gegaan.
We hebben gekozen voor een moeilijke vaart waarbij we regelmatig goed moeten vasthouden om niet om te slaan of elkaar te verliezen. Want wij hebben allebei gekozen om van het veilige vaartuig af te stappen en samen te gaan zeilen op een catamaran. We hebben daarbij onze scheepsmaatjes op de andere zeilboot verdriet gedaan, gekwetst, dromen kapot gemaakt, beloftes niet nagekomen. En daarom is onze catamarantocht nog lang niet te vergelijken met de zeiltocht die we ooit met iemand anders zijn gestart.
Van je bootje afstappen doe je natuurlijk niet zomaar en ook wij niet. We erkennen dat we varen over een oceaan van tranen met zout water dat vlekken achterlaat en intrekt. En toch, we geloven in deze avontuurlijke reis, we vertrouwen op elkaar en ons stuurmanschap. We gaan voor een behouden vaart voor iedereen!
