Toen de scheiding eenmaal was afgerond, dacht ik dat het wel zou wennen.
Er waren geen ruzies voorafgegaan of nare dingen verteld tegen mijn broer of mij. Onze ouders konden, nu nog steeds, heel erg goed met elkaar omgaan. Wat betreft het ophalen en brengen van mijn broer en mij ging dat allemaal heel soepel. Dit zag er als volgt uit.
Bij onze moeder hadden mijn broer en ik onze hoofdverblijfplaats.
Onze vader haalde ons van school op en we gingen naar hem toe. De volgende ochtend bracht hij ons naar school, tenzij hij ons op vrijdag ophaalde, in dat geval bleven we soms het hele weekend bij hem. Hij haalde ons ook wel eens op bij het huis van onze moeder, net als dat hij ons daar ook wel bracht.
Onze moeder bracht ons weleens bij onze vader na een voetbaltraining en dan bracht onze vader ons de volgende dag weer naar school.
Zij haalde ons soms ook wel eens op bij onze vader. Wat dat aan gaat hebben mijn broer en ik alle mogelijke opties wel gehad wat betreft het halen en brengen.
Onze ouders hebben elkaar altijd met respect behandeld.
Dit was duidelijk te merken, omdat zij tijdens het haal- en brengmoment ook normaal met elkaar konden communiceren over zaken die over mijn broer of mij gingen of gewoon over zaken die hen aanging. Toch was alles anders, ondanks dat het begon te wennen. In elk huis waar ik sliep woonde één ouder. Aparte gewaarwording naast het feit dat je een aantal kilometers (onze ouders woonden zo’n 7km bij elkaar vandaan) moet afleggen om bij de andere ouder te komen/zijn. De afstand viel mee, dit omdat onze vader in de buurt van mij en mijn broer wilde blijven wonen.
Toen kwamen de nieuwe partners in het leven van onze beide ouders.
Natuurlijk voelt het raar vanaf het moment dat die persoon bij het avondeten aan de eettafel meezit. Er is dan een soort van gezinssituatie, maar ook weer niet. In het begin wat afstandelijk en de kat uit de boom kijken, maar na een tijd als er dingen zijn die je gemeen hebt met die persoon voel je toch je tolerantiegehalte oprekken. Met de huidige man van mijn moeder (toen nog haar vriend) had ik wel het een ander gemeen op het gebied van sport en mijn broer is samen met een vriend van hem wel eens naar de luchtbasis in Leeuwarden geweest.
De eerste partner van mijn vader woonde op een boerderij, hier kwamen mijn broer en ik ook wel geregeld. In het weekend bleven we dan ook slapen daar. We mochten ook helpen en meedraaien in het boerenleven. Meerijden op de tractor. Op de één of andere manier merkte ik, voor zover ik dit kan heugen, dat mijn broer en ik de toenmalige partner van mijn vader sneller tolereerden.
Nu tijdens het schrijven bedenk ik mij waar het tolerantieverschil in zit. Waarschijnlijk vanwege het feit dat de partner van mijn moeder bij ONS over de vloer kwam en dus op ONS terrein was. Hoewel het bij mijn vader zo was dat we op het terrein kwamen van ZIJN partner. Dan hoef je niks te verdedigen of iets dergelijks.
Met de partner van mijn moeder kon ik ook enorm botsen.
Van woordenwisselingen tot daden die ik deed (op school en/of buiten school) of zaken die ik thuis juist niet deed en wel hoorde te doen. Dan niet te vergeten waar de meeste ruzies met mijn moeder en soms met hem door ontstaan zijn: ‘LIEGEN’. Ik loog, als het mij uitkwam, voor het vaderland bijeen. Het enige nadeel was echter, dat ik hartstikke slecht was in liegen. Nee, ik heb er geen enkele keer van geleerd toen.
Op het moment dat de partner van mijn moeder zich ging bemoeien met de ruzies tussen haar en mij, wist ik hoever zij in de relatie zaten. Dit voelde wel erg vreemd, een nieuwe ‘vader’ die zich met mij bemoeide. Dit was voor hem en voor mij niet makkelijk, denk ik. Na een aantal jaren kregen mijn broer en ik er een broertje bij. Niet langer meer de jongste!! :P Dit was erg leuk en raar tegelijk.
Mijn broertje is blank en had spierwit haar, dus je kan wel begrijpen dat wij niet direct als broers gezien werden. Tijdens zijn jeugd heb ik veel tijd met hem doorgebracht. Uiteindelijk waren mijn ogen wat meer geopend en zag ik hoe de man van mijn moeder met zijn kind omging en daar had ik wel vrede mee. Het was een hele andere kant dan ik gewend was van hem. Naar mijn idee is het sindsdien iets minder geworden met ruzies.
Toen kwam er nog een broertje bij.
Nu waren we met zijn zevenen in huis: mijn moeder, haar man, mijn broer, mijn twee broertjes, ik en de hond. Het was een erg vol huis, maar het liep allemaal goed.
Ondanks de gezinssituatie in huis, klopte het toch niet helemaal.
Voorheen waren mijn broer en ik de enige twee kinderen van onze ouders. Dat was hoe het begon en (eigenlijk) hoorde te blijven. Uiteindelijk door een gegronde reden is het besluit genomen dat ik bij mijn vader ging wonen. Mijn vader was ondertussen getrouwd en woonde samen met zijn man. Dit was een compleet andere gezinssituatie. Mijn vader, zijn man, ik en de huispoes.
Mijn vader en mijn moeder (logischerwijs) gaan heel anders om met algemene regels, regels van vrijheid, controle op schoolwerk en regels als het om straf gaat. Het volgende is niet uit te leggen of te verklaren. Maar ik miste de manier van mijn moeder zoals zij altijd alles aanpakte, inclusief de ruzies. Maar dit kwam waarschijnlijk omdat ik de stem van mijn moeder meer miste dan haar wijze van verzorging en opvoeding.
Doordat mijn ouders het zo goed met elkaar vinden is het gemis des te groter.
Als zij elkaar zouden haten, het elkaar moeilijk hadden gemaakt of als zij vaak ruzie zouden hebben dan was er een reden om het gemis niet te hebben of weg te stoppen, lijkt mij.
Tegelijkertijd vind ik het gemis weer niet erg, want dit zegt wel genoeg over de liefde die ik voor mijn ouders voel.
Mooiste herinnering:
Zo’n 6 á 7 jaar na de scheiding was ik met mijn vader en moeder in Leeuwarden om zaken te regelen voor mij en na de tijd zijn we gaan winkelen voor mij om een badjas te kopen. Mijn moeder keek voor haarzelf ook naar kleding en mijn vader liep mee. (Het leek even alsof zij samen aan het winkelen waren en alsof alles weer normaal was – Al was het maar voor even).
Foto’s – privé eigendom Jonathan Toes
