Het Ontbindingsproces

Een nieuwe lente is aangebroken, de bloesems bloeien, de lentezon doet enorm haar best om ons na een koude winter wat te verwarmen… en ik ben gescheiden sinds deze week.

Daar waar het vorige week nog onwezenlijk leek en de teleurstelling van het mislukken van dit huwelijk toch wel op mijn gemoed werkte is er nu plaats voor een bevrijd gevoel. Neen, er is geen echte strijd aan vooraf gegaan en emotioneel was het eigenlijk al veel langer “afgehandeld”. Helaas zijn er dan nog de gerechtelijke en administratieve stappen die je moet doorlopen eer het zover is dat die band – die ooit voor eeuwig en altijd, in goede en kwade dagen aangegaan werd – officieel ontbonden en geklasseerd kan worden.

Surrealistisch was het wel… Elf ‘koppels’, die in een rechtzaal binnengeleid worden en twee aan twee binnengeroepen worden om hun handtekening te komen zetten en op enkele bondige vragen van de Voorzitter moeten antwoorden met “Ja, Mijnheer” en “Neen, Mijnheer” en dan na anderhalve minuut het gerechtsgebouw verlaten. Als je de trappen afdaalt dringt het plots tot je door dat je daar als ‘koppel’ bent binnengewandeld… en als (be)vrij(d) individu buitenstapt.

Neen, een euforisch moment is dat zeker niet, een lichte droefheid overvalt je toch wel. Om wat geweest is, om wat nooit meer terugkomt, om alle goede bedoelingen die niet mochten baten, een (jeugd)droom van een eeuwige band die je moet opgeven. Het is vooral de teleurstelling die weegt, ook als je reeds veel eerder al emotioneel afscheid genomen had van je (ex-)partner.

Je bent nu niet meer mevrouw, maar de ex-(vrouw).

Als je dan samen buitenloopt, nog een snelle koffie op het terras tegenover het gerechtshof drinkt, merk je plots dat je – zonder het te beseffen – met het zetten van die handtekening, met het doorlopen van die administratieve procedure, je plots toch wel vrij bent van hetgeen er jarenlang doorgewogen heeft. Je ziet die man tegenover je zitten, de toegewijde vader van je kinderen, de kameraad met wie je nog wel kan opschieten, en beseft dat hij nog altijd dezelfde is die hij was, behalve dan dat de enige binding die je nog hebt het ouderschap over de gemeenschappelijke kinderen is en een berg aan gemeenschappelijke herinneringen, de ene al wat leuker dan de andere. Hij is dezelfde man die hij allicht altijd geweest is, maar wat je toen – 13 à 14 jaar geleden – niet zag, niet kon zien of niet wilde zien. Je beseft dat het verleden dat je samen hebt, nu écht tot het verleden behoort, dat je een nieuw verhaal schrijft dat daar in héél grote mate los van staat.

Nog een snelle koffie op het terras tegenover het gerechtshof en plots het besef dat je vrij bent van hetgeen er jarenlang doorgewogen heeft.

Hij zit tegenover me, op een toch wel emotionele dag, beluistert zijn voicemail, belt lachend naar een collega en is eigenlijk al volop met zijn werk bezig nog voordat we goed en wel – voor de laatste keer écht ‘samen’ – hebben kunnen laten bezinken dat we zonet, luttele minuten eerder, een gezamenlijk tijdperk hebben afgesloten. En dan denk ik aan die ene trouwfoto van bijna elf jaar geleden… We stonden vooraan op het dek van het schip dat we afgehuurd hadden voor een kleine namiddagcruise in eigen stad. Staalblauwe hemel, zon boven de stad, kabbelend water… en hij die staat te bellen met zijn GSM. Hij staat zo op de foto, al bellend, met zijn jonge bruid die langs hem emotioneel in het water tuurt en geniet van ‘haar trouwdag’.

Het dringt tot je door dat ‘samen’ geweest is en niet meer terugkomt, dat je die laatste bladzijde van dat hoofdstuk hebt omgeslagen en aan het begin van een heel nieuw stuk in je levensverhaal zit. En, ondanks de teleurstelling en de droefheid die je ogen even vult met een traan, merk je dat er een glimlach op je gezicht verschijnt. Je mondhoeken nemen een lichte bocht naar boven, je voelt het leven terug door je aders stromen, de zon schijnt en droogt die ene traan heel snel weer op, zodat je zonnebril niet langer achter getint glas houdt wat je niet wil tonen, maar je terug functioneel een heldere niet-verblindende kijk geeft op deze toch wel mooie lentedag.

Je vermant je, je doet dat helemaal zelf, hebt nu geen man meer. Je gaat dingen doen die vrouwen doen: koopt een paar schoenen of twee, drie, vier, schaft je een fleurige felgekleurde blouse aan en kan niet voorbijlopen aan dat ene mooie interieurstuk dat je wil hebben om je nieuwe start ook in huis te visualiseren. Je laat je helemaal gaan, hoeft je niet meer te verantwoorden waarom je hebt toegegeven aan die impulsieve koopdrang, moet niet uitleggen waarom vrouwen dit doen als ze emotioneel zijn, moet niet meer onder woorden brengen welke pijn je al jaren hebt verdrongen, wat je allemaal hebt doorstaan. En, op weg naar huis, zet je een vrolijk deuntje op en wandelt breed glimlachend en vol zelfvertrouwen naar huis, naar jouw thuis, naar je veilige haven… en beseft plots dat het zo slecht nog niet is allemaal, dat het opgeven van die ene droom plaats gemaakt heeft voor een heel gamma aan nieuwe dromen.

Je bent vrij, ontbonden dankzij een administratief proces dat de eindmeet is van een emotionele marathon. Je voelt je voldaan, want je hebt de eindmeet gehaald en het verleden is nu écht voorbij!