Het eerste deel van het levensverhaal van Jos Aalders. Een vader die zijn baan opgezegde om het op te nemen voor gelijke rechten voor gescheiden vaders. En later als zelfbenoemd ombudsman de rechten van kinderen ging vertegenwoordigen, vele jaren voor de overheid die taak op zich nam.
Dit artikel draag ik op aan alle kinderen van Nederland die slachtoffer zijn geworden van onderlinge strijd na een scheiding. Kinderen die vaak onbedoeld het slachtoffer zijn van een verscheurde familie, mede door verouderde ideeën binnen het rechtssysteem als het gaat om scheiding. Ik hoop oprecht dat in de toekomst de “zorgregeling” zoals voormalig woordvoerder van familie4justice Dhr. Johan Traas introduceerde een grotere rol gaat spelen, zodat beide ouders ook na de scheiding een zorgplicht hebben over hun kind(eren).
(Tim Traas, 23 oktober 2012).
Jos Aalders
Vriend en vijand zijn het er over eens dat het verhaal van Jos Aalders bijzonder is. Een man die machteloos moest toezien met pijn in het hart hoe hem de omgang met zijn kinderen onmogelijk werd gemaakt. Maar in zijn gevecht dit onrecht aan te vechten voor zijn gezin, maar ook door heel Nederland, was hij in het begin van deze eeuw in Nederland verkleed als de held “Zorro” het boegbeeld geworden van beruchte organisatie familie4justice.
Jos Aalders is vandaag de dag Partijvoorzitter van de Partij Recht en Kind. Zijn dagen als Zorro zijn voorbij, net als die van zelfuitgeroepen kinderombudsman. Toen ik met hem sprak vertelde hij mij hoe één moment zijn leven veranderde.
Één moment in zijn leven
Op het moment dat de nieuwe vriend van zijn ex-vrouw hem wilde neerschieten, realiseerde hij zich dat hij in een omgekeerde wereld leeft. In zijn eigen woorden;
“Omdat ik op het moment toen ik werd onderzocht en hoorde dat de kruitsporen van de kogels op mijn oren zaten ik besefte dat ik dit niet voor niets overleefde. Er moest een reden zijn waarom ik na vijf kogels op mij afgeschoten gekregen te hebben het overleefde. Toen besefte ik dat dit zo niet kan en ging ervoor. En nu nog!”.
Hij besloot op dat moment het zijn levenswerk te maken om op te komen voor de rechten van het kind.
Jos zegde zijn baan op om zich in te gaan zetten voor de rechten van het kind. Zijn levenswerk bracht hem in beeld op tweede kerstdag van 2004. Heel Nederland leerde Jos kennen, verkleed als de held Zorro (Spaans voor Vos) toen hij als ludieke actie het dak beklom van Paleis Soestdijk. Met deze ene actie kreeg de actiegroep Familie4Justice landelijke bekendheid.
Familie4Justice
Na deze actie begon deze actiegroep de smaak te pakken, ze begonnen met het organiseren van verschillende geweldloze demonstraties en bezettingen van gebouwen. De NCRV besloot de groep te volgen en hieruit ontstond NCRV Dokument “Een familie van vaders”, dat vandaag de dag nog te zien is op YouTube.
Arno Kranenborg volgde de strijdbare groep mannen en de enkele vrouwen van Familie4Justice.
Hun strijd voor gerechtigheid: vaders die hun kinderen niet meer mochten zien omdat hun ex-partners weigerden mee te werken aan de omgangsregeling, ondanks uitspraken van de Raad voor de Kinderbescherming en de rechter.
Altijd geweldloos, maar met ludieke en spraakmakende acties richt Familie4justice zich op de politiek, jeugdzorg en justitie.
Verkleed als superhelden (Zorro en Superman) bezetten ze Raadshuizen, maar ook de partijkantoren van de landelijke partijen de PvdA (toen in de oppositie) en het CDA, toen nog in het centrum van de macht als de grootste regeringspartij.
Maar ook klommen ze met gevaar voor eigen leven op gerechtsgebouwen.
Bron: Jos Aalders Ervaringswijzer
20 februari 2016 @ 08:05
De geschiedenis: Jos Aalders. Verzamelde tienduizenden handtekeningen en leidde van 2004-07 de actiegroep Families4Justice waarbij hij in Zorro-tenue op daken van bekende gebouwen (de Hoge Raad in Den Haag, paleis Noordeinde, paleis Soestdijk enz.) demonstreerde met zijn leus ‘ouderschap stopt niet bij een (echt)scheiding’.
Tientallen vermeldingen, meest met foto, waarvan de voornaamste: ‘Vier jaar cel geëist’ in De Gelderlander van 24 februari 2000; ‘Velpenaar vermomd als zwarte Piet naar school zoontje’ in De Gelderlander van december 2000; ‘Een kind mag niet van zijn vader vervreemden’ in Het Streekjournaal (Velp) van 18 juli 2001; ‘Tekenen graag – kruistocht voor de rechten van het kind‘ in De Emmeloorder van 26 juli 2001; ‘Laat kinderen vrolijk huppelen tussen gescheiden ouders’ in Trouw van 12 december 2001; ’Met de kerst mis ik mijn zoon het meest’ in Haagsche Courant van 19 dec. 2003; ‘Op de barricade voor de kinderen’ in De Gelderlander van 19 juni 2004; ‘Zorro in actie bij Soestdijk’ in De Telegraaf en De Volkskrant (met foto) van 27 december 2004; ‘Jos Aalders alias Zorro’ in Trouw van 7 januari 2005; ‘Dwaze vaders en dwarse moeders’ in De Telegraaf van 13 januari 2005; ‘Hoe het met mijn zoon is? Ik weet het niet’ in De Gelderlander van 18 jan. 2005; ‘Zorro is een boze opa zonder hoogtevrees’ in De Gelderlander van 17 maart 2005; ’Zorro en superman bezetten bordes’ in Nieuwsblad van het Noorden van 13 april 2005; ‘Zorro-vaders hoeven niet langer het dak op’ in De Volkskrant van 30 maart 2006; foto als Zorro in Joep Zanders boek ‘Gemist vaderschap’, 2006, blz. 126.
‘Een familie van vaders’, televisiedocumentaire door Arno Kranenborg (NCRV) op 13 maart 2006. Ook op tv-journaal bij actie in Beetsterzwaag n.a.v. het formatie-overleg op 5 januari 2007.
Ook in internetkrant ‘Joop’ en in boek ‘Vals plat’ van mr. J.F.Schouwenaars.
Eigen tekst: ‘Boos en kwaad’ in De Regiobode (Velp) van 4 april 2001.
15 mei 2016 @ 20:38
Verdriet.
Niemand.
Kon mij te troosten.
Want droeg.
Een masker.
Dat lachte altijd.
Mijn gevoelens.
Ingehouden.
Jaren niet.
Laten gaan.
Tot ik begon.
Met gedichten.
Te schrijven.
Dat helpt mij.
Zo kon ik.
De pijn verdragen.
De emotie.
Het gemis.
Mijn verdriet.
Verdragen.
Maar diep van binnen.
Voel ik me leeg.
Ik mis nog steeds.
Een deel van mij.
Niemand kon mijn kreten horen.
Niemand kon mijn tranen zien.
Niemand kende de pijn die ik voelde.
Want mijn masker.
Was ontworpen om te lachen.
Maar achter al de glimlachjes.
Waren de tranen.
En achter het comfort.
De angsten.
Angst.
Dat ik je nooit meer.
Zal zien.
Dag voor dag.
Nacht voor nacht.
Tot nu toe.
Wacht ik nog steeds.
Op het wonder.
Al mijn kinderen.
En kleinkinderen.
Gelukkig samen zien.
Maar tot dan.
Zal ik blijf glimlachen.
Achter het masker.
Dat ik draag.
In de hoop.
Dat ik op een dag.
Weer echt kan lachen.
Tot dan zal ik hier.
Blijven wachten..!
En mocht ik je niet meer zien ?
Als ik van ouderdom gestorven ben misschien?
Dan hoop ik dat je dit ooit zal lezen>> https://www.linkedin.com/pulse/mocht-ik-je-niet-meer-zienvan-ouderdom-gestorven-ben-jos-aalders?trk=mp-reader-card
En weten dat ik altijd aan jou dacht en nooit ben vergeten!
Jos Aalders