Mam ik ga werken, waar is mijn werk T-shirt.
OMG die heb ik vanmorgen in de wasmachine gestopt en helemaal vergeten eruit te halen. Tring….telefoon, ja hoi even wachten hoor ik moet even de deur open doen mijn zoon komt thuis. Pling, een bericht op Facebook, een vraag van een klant. En ja hoor nu ik mijn laptop open klap zie ik direct dat mijn mailbox opnieuw volgestroomd is. Haha ja ik moet er zelf soms om lachen want man-man wat ben ik druk, ik hou ervan maar simpel is het niet. En alles draait elke dag, elk uur om keuzes maken. Nu snap ik dat dit voor iedereen zo is hoor, maar toch als gescheiden moeder, die werkt en een LAT relatie heeft, ligt het toch wel anders.
Ik weet niet hoe andere gescheiden moeders het allemaal regelen, maar ik plan eigenlijk alles rondom de aan- en afwezigheid van mijn kinderen. Mijn ex-partner en ik hebben co-ouderschap wat betekent dat de jongens elke woensdagmiddag tot en met vrijdag bij mij zijn. En om het weekend zijn de jongens ook bij mij thuis. Ik heb naast mijn eigen coachpraktijk ook een baan voor 28 uur per week. Het past allemaal net en ik kan gelukkig mijn werkzaamheden redelijk afstemmen met de aanwezigheid van mijn jongens.
En laat dit nou precies zijn waar ik het over wil hebben. Afstemmen op de aanwezigheid van de kinderen. Ik merk dat dit in het dagelijks leven in het contact met anderen best regelmatig vragen oproept. Regelmatig hoor ik mezelf zeggen, nee op donderdag kan ik niet lang werken, dan zijn mijn jongens er. Nee dat weekend, dan komt het niet uit omdat ik dan met mijn jongens op pad ben naar de voetbal. Of nee, ik kan die avond niet, dan kijken wij altijd naar ons favoriete programma en dat moment wil ik koesteren. Vaak hoor ik dan mensen zeggen, ach die jongens van jou zijn toch al 13 en 17, die kunnen wel alleen blijven hoor. En ja dat klopt, dat zou kunnen maar dat wil ik helemaal niet. Een nare bijkomstigheid van scheiden, tenminste dat vind ik, is dat je je kinderen over het algemeen minder vaak ziet. In mijn huwelijk heb ik toentertijd besloten dat ik niet meer als partners verder wilde gaan. Om tot dit besluit te komen gaat er over het algemeen heel wat gepieker en getob aan vooraf. Zo’n keuze maak je niet zomaar, zeker niet als er kinderen bij zijn. En als je dan het besluit hebt genomen kom je direct voor het feit te staan dat je ook je kinderen minder zult gaan zien.
Onlangs zei iemand nog tegen me “jij wilde toch gaan scheiden, dan hoort hierbij ook dat je de kinderen minder ziet”. Euh ja, euh nee, die opmerking kon ik natuurlijk verstandelijk wel plaatsen, maar gevoelsmatig steekt dit toch wel anders in elkaar. Ik heb toen uitgelegd dat ik niet verder wilde met mijn partner en niet dat ik niet verder wilde met mijn kinderen. Dat dit een gevolg daarvan is, dat realiseer ik me, maar het is natuurlijk niet zo dat ik van mijn kinderen wilde scheiden. De vanzelfsprekendheid die je hebt als ouder om dagelijks met je kinderen te zijn is er na een scheiding vaak niet meer. Het telkens afscheid nemen en weer elkaar “even” moeten laten gaan is iets waar ik na acht jaar zeker wel mee heb leren omgaan maar het blijft soms ook onnatuurlijk voelen.
En juist omdat ik graag de tijd die de jongens bij mij zijn met hen samen doorbreng, vraagt het aardig wat planningsvaardigheden. Het begint al op de woensdag, dan werk ik de ochtend en kom dan uit Rotterdam naar Bergen op Zoom geracet. Daar pik ik bij de papa van de boys de spullen op, een ware volksverhuizing. En dan snel de boodschappen halen voor de boys, die halverwege de middag thuiskomen. Als ik thuiskom dan ben ik een half uurtje zoet met alles weer op zijn plek te zetten. Zelf ben ik regelmatig als de boys er niet zijn bij mijn vriend in Rotterdam. Alle spullen van de boys op hun plek leggen, mijn eigen koffertje legen en dan is het zo tijd. Als zij thuiskomen wil ik er ook gewoon zijn. Dan wil ik hun verhalen kunnen horen zeker omdat ik ze om de week dan 5 dagen niet gezien heb. In de begin jaren was het voor ons ook altijd wennen, die overgang van het ene naar het andere huis. Ondanks dat papa en ik over veel dingen hetzelfde denken, zijn we ook verschillend. Dit maakt vooral voor de kinderen dat ze moeten schakelen. Eerst had ik dit niet door en dacht ik dat ze helemaal niet blij waren dat ze mij weer zagen. Later begreep ik het pas, het ging niet om mij of om hun papa, het ging voor hen om de overgang van het ene gezin naar het andere gezin. Toen ik dat inzag besloot ik om de boys tijd en ruimte te geven zodat ze konden schakelen.
Terug naar mijn hysterische leventje, hoe zal ik het noemen. Ik hou van afwisseling, variatie en in combinatie met hoog gevoeligheid en 1001 plannen is het soms een wat vol leven. Dit vraagt wat van mij, voornamelijk dat ik de tijd waarop de boys er niet zijn vele meters maak. En tegelijkertijd is het ook van belang dat ik natuurlijk op tijd gas terug neem. Dat is voor vele (gescheiden)moeders geen vanzelfsprekendheid en ook niet voor mij. Het is daarom ook extra van belang dat ik zelf scherp blijf op de quality time met mijn boys. Als ik al mijn ambities zou volgen en overal op in zou gaan dan komt mijn eenoudergezin in het gedrang en dat wil ik niet. Juist de momenten met hen zijn ook ontspannend en geven mij een levens en liefdesboost.
Okay het fijnste is het als je je kinderen dagelijks ziet maar als dit door de scheiding niet kan wat kun je er dan van maken. Ik ervaar de tijd met mijn boys, en zie dat ook bij de mensen die ik in mijn praktijk coach, echt tijd van samenzijn is. Ik heb een sterke band met de jongens en investeer veel in het hebben van een goede relatie. We praten altijd over van alles, over wat hen bezig houdt. Okay haha soms vinden ze dat ik te veel vragen stel, maar over het algemeen zijn dat fijne momenten. Ik hoor regelmatig van vrienden die een gezin hebben dat het lastig is om quality time met de kinderen te hebben. Zij kiezen er bijvoorbeeld voor om eens per jaar met een van de kinderen als ouder een weekendje weg te gaan. Heel waardevol, je ziet je kinderen dan op een andere manier en andersom zien zij ook een andere kant van jou. En dat is nou een van die “dingen” die ik zelf als bijzonder ervaar. Ik heb namelijk altijd weekendjes met mijn boys samen. Dit is iets wat ik in de loop der jaren meer ben gaan koesteren en ook anders ben gaan voelen. Daar waar ik soms de last nog ervaar van mijn keuze om te gaan scheiden en de betekenis voor de kinderen, zie ik ook dat we er veel quality time voor terug krijgen.
En zo kies ik elke keer weer opnieuw voor ons eenoudergezin. En ja, daardoor moet ik soms ook hele leuke dingen aan me voorbij laten gaan, maar de tijd met mijn boys maakt alles goed. En als anderen dit niet begrijpen of lastig vinden, dan leg ik het ze met een grote glimlach uit. En elke keer zie ik weer dat het voor begrip zorgt en dat ik daardoor ook in verbinding met de ander kan blijven. Het feit dat ik kies voor mijn boys betekent niet dat ik de andere optie (langer werken, naar een feestje enzovoorts) niets vind. Nee, het betekent dat ik kies, kies voor ons gezin en soms, heel soms dan kies ik voor iets anders. In dat geval bespreek ik het ook met de boys. En dan is het wel fijn dat ze wat ouder worden, ze zeggen dan altijd “tuurlijk mam snappen we dat je daar heen gaat”. Ook fijn maar niet te vaak natuurlijk ;) Hup alle ballen hoog houden.
