10 jaar later: Kun je té lang single blijven na een scheiding?

Bestaat dat? Té lang single blijven na een stukgelopen huwelijk? 

De één vindt gelijk een nieuwe liefde en de ander blijft een eeuwigheid alleen… Wat bepaalt je lot daarin en waarom beschouwt de maatschappij je als ‘raar’ als je ervoor kiest om een tijdje single te blijven?

Dit jaar ben ik zelf tien jaar gescheiden en dus ‘alleen’. Maar alleen ben ik natuurlijk niet, ik ben gewoon ‘zonder man’. Niet dat er totaal geen man in mijn leven is geweest in die tien jaar, maar de schaarse pogingen op een relatie bleken gewoon niet levensvatbaar. Wat gelijk doet vermoeden dat ik een onmogelijke vrouw moet zijn om mee samen te leven. En wie weet is dat ook zo. Mijn kinderen zullen daar vast geen objectief antwoord op durven geven dus het feit dat ik na tien jaar nog ‘zonder man’ ben zegt misschien genoeg. So be it.

Of niet natuurlijk! Het is om te beginnen echt niet zo simpel om op ‘latere leeftijd’ nog een man tegen te komen waar je zomaar je (opgebouwde) leven mee wilt delen. Ik heb ook het ‘cliché’ idee dat veel mannen van mijn eigen leeftijd uit lange relaties komen en daardoor liever een jonge bloem plukken dan dat ze het slagveld betreden van de vrouwelijke leeftijdsgenoten met nét-iets-teveel levenservaring. Ik kan mij natuurlijk ook zwaar daarin vergissen, heb er ook geen onderzoek naar gedaan. Het lijkt maar zo, vanuit mijn optiek.

Pas geleden heeft een gescheiden kennis van mij een hele leuke, attente en lieve man ontmoet die haar en haar kinderen met liefde omarmd heeft. Heel mooi, dat het dus tóch nog kan, en bestaat. Maar ik zie ook genoeg vrouwen lange tijd ‘zonder man’ blijven. Soms uit eigen keuze, soms omdat het gewoonweg niet lukt om een fatsoenlijke relatie op te bouwen met iemand. Er is veel om rekening mee te houden; kinderen, werk, afstand, verwachtingen, etc. Stuk voor stuk dingen die zich niet zomaar even buigen naar de grillen van de vluchtige liefde. Alleen échte liefde maakt dan kans.

Te lang ‘zonder man’ maakt je ook heel onafhankelijk en zelfredzaam. Volgens de boekjes zijn dit zeer aantrekkelijke eigenschappen die een man heel erg zouden aanspreken en toch merk ik dat de meeste mannen je dan juist mijden. Ik denk dat mannen zich ook nodig willen voelen – nuttig  en gewild – en als je als vrouw veel te zelfstandig bent of assertief, dan lijkt een man al snel te denken dat je hem niet nodig hebt. Exit man dus. Het tegendeel is echter waar in mijn geval!

Ja, ik red mij prima.
Ja, ik weet goed wat ik wil.
Ja, ik weet dat ik het ook best ‘zonder man’ kan, maar een mens is niet gemaakt om alles – alleen – aan te moeten kunnen.

Als vrouw wil ik ook warmte en affectie voelen. Een partner vinden om andere dingen mee te delen dan hetgeen ik met mijn familie, kinderen en/of vriend(inn)en deel. Iemand die een andere kijk heeft op de wereld en fris-nieuwe ideeën aanbrengt – iemand die een toevoeging geeft aan mijn eigen geluk!

Ik mis de uitdagingen van een relatie. Nu bepaal ik zelf van A tot Z hoe iets gaat gebeuren. Er is geen tegenwicht, geen compromis of samenspraak. En dat terwijl dat heel gezond is voor een evenwichtig leven. Je kunt alleen maar in balans zijn met jezelf en anderen als je continu die balans dreigt te verliezen. Zo zie ik het. Als een weegschaal waar je aan de ene kant zelf op staat en aan de andere kant bijvoorbeeld je partner. Ieder met eigen verlangens, dromen en wensen, maar ook hebbelijkheden, onvolkomenheden en vervelende trekjes. Het lijkt me dat je op die manier juist de liefde voor elkaar én jezelf in evenwicht houdt…toch?!

Is tien jaar ‘zonder man’ dan te lang?
Ik weet het niet, de tijd zal het leren denk ik…voorlopig probeer ik geen balans op te maken van wat ik mis, maar geniet ik vooral van wat ik wel heb!