Ze is twaalf jaar oud. Ik noem haar Kim.
Dit is niet haar echte naam. In verband met de privacy is haar naam aangepast in Kim. Kim is naar de kinder- en jongerenrechtswinkel gegaan. Daar is haar uitgelegd dat Kim als twaalfjarige haar mening mag afgeven over de scheiding van haar ouders. Kim is gewezen op de rol van de Kindbehartiger, naast de mogelijkheid om in gesprek te gaan met de rechter. Kim had verder tips van een vriendin gekregen, van wie haar ouders ook uit elkaar zijn, in hoe om te gaan met de scheiding.
Kim had voor zichzelf besloten dat zij niet met de rechter in gesprek wilde. Dat voelde voor haar te spannend. Wel wilde ze gebruik maken van haar recht om haar mening af te geven. In deze wilde zij graag gebruik maken van een Kindbehartiger die als haar belangenbehartiger zou optreden en haar stem zou vertalen naar haar ouders en hun advocaten. Dit nu haar ouders zich nog in het voortraject van een juridische procedure bevonden en haar stem zo direct aan de voorkant van de procedure kon worden meegenomen richting de rechter.
Kim stuurde een e-mail naar de Beroepsorganisatie Kindbehartiger met haar vraag en liet weten de toestemming te hebben van haar ouders. Vanuit de Beroepsorganisatie Kindbehartiger is Kim gevraagd om haar ouders toch ook nog even contact te laten opnemen in verband met hun toestemming als gezaghebbende ouders, nu dit goed gecontroleerd moet worden.
Kim ging er meteen achteraan. Binnen een dag werd alles geregeld. Kim zat de volgende dag bij mij om tafel als Kindbehartiger in haar regio.
[tweet_box design=”default”]
Ik vind het moeilijk dat één van mijn ouders naar een andere stad wil verhuizen. Ik wil niet tussen hen kiezen en zou ze het liefst allebei in dezelfde stad om mij heen hebben.
[/tweet_box]
Kim vertelde over de verhuizing van één van haar ouders. Over haar woonplek nu. Over haar sociale leven. Over haar nieuwe middelbare school, waar zij voor ingeschreven staat. Ze vertelde verder over waar ze zich thuis voelt en het waarom erachter als ook over hoe de scheiding tussen haar ouders is verlopen en hoe het nu gaat. Kim werd gevraagd wat zij de rechter zou willen vertellen als ze voor hem zou zitten: “Ik vind het moeilijk dat één van mijn ouders naar een andere stad wil verhuizen. Ik wil niet tussen hen kiezen en zou ze het liefst allebei in dezelfde stad om mij heen hebben. Als het echt niet anders kan, dan zou ik toch hier willen blijven wonen. Hier zitten al mijn vrienden en ik voel mij hier thuis. Ik wil gewoon mijn mening afgeven hierover zodat daar ook rekening mee gehouden kan worden.”
Er werd doorgesproken welke mogelijkheden er zijn. Samen werd vervolgens een verslag gemaakt. Haar ouders mochten op het verslag reageren, waarna vervolgens samen met Kim de reactie van haar ouders is doorgesproken als ook hoe haar ouders thuis op het verslag gereageerd hebben richting haar. Dit is belangrijk om te filteren zodat druk kan worden weggenomen die achter de schermen kan ontstaan. Kim vertelde in het tweede gesprek dat zij inderdaad druk voelde rondom de verhuizing en het afgeven van haar mening hierover, omdat zij vanuit één van haar ouders het gevoel kreeg dat zij iets fout deed en dat zij haar mening moest ombuigen.
Met elkaar is hierover gesproken. Kim voelde een verantwoordelijkheid dat wanneer zij in haar oude huis en stad wilde blijven wonen en niet mee zou gaan met de verhuizende ouder het lastiger zou worden om in de nieuwe stad een groter huis te kunnen krijgen. Kim werd verdrietig dat ze niet haar mening leek te mogen geven en haar hierover veel vragen waren gesteld. Kim is ontslagen van haar taak en haar weerbaarheid is besproken in hoe om te kunnen gaan met de situatie. Er is Kim verder uitleg gegeven over haar rechten als ook de taken die volwassenen hebben.
Samen is afgestemd dat ik als Kindbehartiger voor Kim haar mening zou staan, waarbij Kim bepaalde woorden dan niet hoefde te zeggen, maar ik deze als Kindbehartiger voor haar zou uitspreken. Dit luchtte op voor Kim. Ook is uitgelegd dat naast de vertaalslag van haar stem een advies van mij als Kindbehartiger zou worden opgenomen en haar ouders gevraagd zou worden om vragen over het verslag en advies bij mij neer te leggen. Wanneer Kim thuis nog druk zou ervaren, dan zou zij mij als haar Kindbehartiger contacten, zo werd afgesproken. Dit is teruggekoppeld aan haar ouders en door hen ter harte genomen.
Kim gaf aan dat de last van haar schouders verdwenen was. Zij had het gevoel dat haar mening er mocht zijn. Zij wist ook dat haar mening door de rechter zou worden meegewogen, maar dat het uiteindelijk de volwassen mensen zijn die de eindverantwoordelijk dragen voor het besluit.
[tweet_box design=”box_12_at” pic_url=”https://miesmagazine.com/wp-content/uploads/14469467_10208496842472440_5370331232366965683_n.jpg” author=”Marieke”]Als Kindbehartiger moet steeds goed bekeken worden wat de authentieke stem van het kind is.[/tweet_box]
Als Kindbehartiger moet steeds goed bekeken worden wat de authentieke stem van het kind is. Daarnaast is het belangrijk om samen de beleving van het kind in perspectief te plaatsen, uitleg te geven en het kind te ontslaan van een taak, wanneer dit een taak betreft die bij volwassenen thuishoort. Een kind verdient het om zo lang mogelijk de ruimte te krijgen om kind te kunnen zijn, naast het feit dat invulling wordt gegeven aan hun rechten.
Ik ben iedere keer weer dankbaar voor het vertrouwen dat kinderen mij geven om hun beleving en gevoelens te delen, zodat ik als Kindbehartiger naast hen kan staan.
Afbeelding Shutterstock – Auteur Marieke Lips Kindbehartiger
