En dan zijn opnieuw hun bedjes leeg. Hun kamers zijn koud, de radiatoren staan uit.
Minstens even koud voelt mijn hart. De hal die net nog was overladen met jassen, mutsen, schoenen, school- en sporttassen is nu weer keurig opgeruimd. Heb ik net nog gefoeterd dat ze hun spullen nu eens EINDELIJK moeten opruimen?
Dit ritueel herhaalt zich nu al vijf maanden sinds de scheiding. In goede verstandhouding delen we het ouderschap. Zijn ze om het weekend bij hun papa en mama, de eerste helft van de week bij hun papa, de tweede helft bij hun mama. Op woensdag wordt er gewisseld. We wonen dicht bij elkaar, er is geen strijd en regelmatig doen we nog dingen als gezin.
En toch…het gemis voelt iedere keer weer schrijnend. Ik vermijd zelfs hun lege kamers zoveel mogelijk. Alsof een deel van mij is geamputeerd, alsof er iets heel wezenlijks ontbreekt. Een beklemmend en onbehaaglijk gevoel dat er iets niet klopt. Vaak ben ik er op de dagen dat ze er wel zijn, bewust of onbewust, al mee bezig dat ze weer weggaan.
Langzaam, heel langzaam begint het te wennen. Net zo vaak kan ik me opeens weer zo triest en alleen voelen zonder mijn kinderen om me heen. Het zien van een gezin of moeder met kinderen is al genoeg om mijn hart opnieuw te doen breken.
Net als iedere (werkende) ouder heb ook ik regelmatig verlangd naar een weekendje voor mezelf. Een dag of avond zonder oppas te hoeven regelen. Nu kan ik om het weekend doen en laten wat ik wil. Laat naar bed, lang uitslapen, (ongezond) eten op de bank voor de tv, kletsen met vriendinnen, zelfs een weekendje weg.
De prijs die ik daarvoor betaal is hoog. Al is het nog zo leuk en gezellig in de ‘vrije’ weekenden, ergens in mijn achterhoofd zoemt voortdurend dat ik daar ben ‘dankzij’ mijn scheiding, het gezin dat er niet meer is. Mensen die al langer gescheiden zijn, proberen me op te beuren dat het echt gaat wennen. Maar wil ik er wel aan wennen?
Met een drukke baan als zelfstandige, een groot sociaal netwerk én een tweejarige opleiding was ik altijd al regelmatig van huis. Maar hoe laat ik ook thuis kwam, altijd ging ik nog even naar de kinderen toe om gerustgesteld naar hun slapende gezichtjes te kijken of een losgewoeld dekbed over hen heen te leggen. Als ik een paar dagen weg moest, was er altijd de wetenschap dat ik gewoon weer thuiskwam bij hen.
Het is een gevolg van de scheiding waar ik me vooraf op geen enkele wijze een voorstelling van had kunnen maken. Een gevoel waar geen enkele echtscheidingssite of –boek me op had voorbereid. En dan nog, is dat gevoel wel te beschrijven? Of is het een gevoel waar we op voorhand maar beter geen weet van kunnen hebben en dat je pas écht ervaart als je er midden in zit?
Foto: privé bezit Maria.
