Luister je wel naar mij?
Op maandag 7 november begon op de Belgische kinderzender Ketnet een nieuw televisie programma, ‘Generatie K’. Kinderen krijgen hierin de kans om hun eigen mening te zeggen, want dat is een kinderrecht. Maar ook voor ouders is dit een boeiend project. Het programma kan voor hen onder meer een instrument zijn om een gesprek op gang te brengen over een ‘moeilijk’ onderwerp.
Generatie K
In Generatie K staat de K niet alleen voor Ketnet en voor Kinderen maar ook voor Kinderrechten. De makers willen kinderen doen nadenken en hen helpen een eigen mening te vormen. Ze krijgen de kans om hun eigen mening te zeggen, want dat is een kinderrecht. Er komen kinderen aan bod die het moeilijk hebben en er toch het beste van proberen te maken. Onderwerpen zijn onder meer kinderen als mantelzorgers, pesten, echtscheiding… .
Luisteren naar kinderen
Echtscheidingsprocedures en de psychologische impact van een scheiding kunnen ouders volledig opslorpen. In zo een moeilijke momenten raakt het perspectief van het kind vaak ondergesneeuwd. Maar juist dan hebben kinderen alle aandacht nodig. Ook hun wereld staat op zijn kop. Precies dan is het zo belangrijk om ook te kijken door hun ogen. Om te luisteren, écht te luisteren wat kinderen zeggen en vooral wat ze niet zeggen. Gevoelig zijn voor de signalen die ze uitzenden is vaak geen sinecure. Vooral bij teruggetrokken, introverte kinderen moeten ouders voortdurend blijven scannen naar wat ze eigenlijk voelen en denken.
Bemiddeling
Het programma Generatie K probeert een instrument te zijn om ouders te helpen bij het bespreekbaar maken van onder meer echtscheiding. Ook kinderboeken over dit onderwerp kunnen een gesprek tussen ouder en kind op gang brengen. Kinderrechtencommissaris Bruno Vanobbergen (in Hautekiet, Radio 1, dd. 7/11/16 ) ziet daarnaast vooral veel heil in bemiddeling.
Bemiddeling laat ouders toe om even afstand te nemen en opnieuw vanuit het perspectief van het kind te kijken. Ouders zijn de aangewezen personen om hun kroost doorheen de scheiding te helpen. Alleen hebben ze soms een steuntje in de rug nodig en dat is precies waar een bemiddelaar voor kan zorgen.
15 november 2016 @ 14:53
Heel goed initiatief,hoop dat het gaat helpen..!
Laat kinderen dus vrolijk huppelen tussen gescheiden ouders, want ouderschap stopt niet bij een (echt)scheiding!
Ook kinderen willen zo niet leven.
En willen deze boodschap even doorgeven.
Mama is een kei.
Papa is een kei.
Het liefste houden wij ze allebeide.
Maar nog veel te vaak.
Als ouders gaan scheiden.
Moeten kinderen hieronder lijden .
Kinderen die van beide ouders houden.
Kinderen die zich plots gaan benouwen .
En zich vragen .
Waarom mag ik papa niet meer zien?
Waarom mag ik mama niet meer zien?
Ligt het aan ons mischien?
En waar zijn oma en opa gebleven .
Is dit kinderleed veel gescheiden ouders om het even.
Zijn wij niet uit liefde geboren.
Wij voelen ons verloren.
In de steek gelaten,veraden.
Kunnen wij er iets aan doen.
Wij willen zo niet leven.
En willen deze boodschap even doorgeven.
Dus dit even aan alle ouders.
Ondanks jullie (echt)-scheiding.
Willen wij graag met beide verder kunnen leven.
Begrijpen jullie dit dan niet?
Wij leven wat wij leren .
En willen dat graag verder geven.
Voor ons zijn en blijven Mama en Papa toch EEN KEI !
Jos Aalders
15 november 2016 @ 14:54
J.Aalders Kinderrechtenactivist op 19-04-2011 14:34
WIE MAAKT ZICH DRUK?
Onmenselijk : Het Gemis van Kinderen Ouders en Grootouders !
Wie maakt zich druk, om deze honderd- duizenden Kinderen Ouders en Grootouders, die moetwillig bij elkaar vandaan worden gehouden,door vaak een onwillige ouder, en met medewerking van de Nederlandse Staat!
Voorop staat dat een ernstig verlies gemis nooit kan worden verwerkt, zegt jos aalders (alias zorro) van familie4justice.
Veel ouders, grootouders hele families moeten nog steeds leven met het verdriet en de pijn om het gemis van hun kinderen.
Wie eenmaal het gemis van zijn of haar kind heeft moeten meemaken weet waar wij het over hebben en wat je dan meemaakt.
Het is buiten het overlijden van een dierbare het ergste wat je kan overkomen, alhoewel bij overlijden weet je er is geen hoop meer, maar bij het gemis, het weggehouden worden bij je kind(deren) blijf je toch altijd nog hopen, dat je elkander snel weer zal kunnen zien!
Veel mensen geloven je niet als je vertelt dat je gewoon om niets je kinderen niet meer te zien krijgt, of dat je van alles en nog wat , tot incest toe beschuldigt word !
Waar rook is daar zal ook vuur zijn denken de mensen dan vaak!
Nou dat vuur kunnen wij blussen, want die rook is er gewoonweg niet, zeker niet in de vele gevallen die wij kennen!
Wij merken helaas ook, dat er ook nog steeds veel misverstanden bestaan rond dit onderwerp.
Een voorbeeld is, het misverstand dat het verdriet/gemis vanzelf wel over zal gaan, omdat de tijd immers alle wonden heelt.
Nog een ander voorbeeld van een misverstand is dat het gemis van een Kind minder erg zou zijn dan het gemis van een Ouder/Grootouder.
Dus ook om die misverstanden weg te nemen, of misschien beter de medelanders wat bewuster te maken, voeren wij regelmatig actie’s ,om zo op ludieke/kindvriendelijke wijze vaak verkleed als striphelden, het onder de aandacht te brengen bij onze medelanders!
Met deze actie’s roepen wij ook steeds meer lotgenoten op, om er mee naar buiten te komen en elkaar te steunen in deze onmenselijke ongelijke strijd om je Kinderen!
De ervaring leert ons dat ouders/grootouders en familie veel aan elkaar hebben, omdat zij bij alle andere instanties , zoals Raad/Jeugdzorg/politie/justitie/de Nederlandse Staat nog steeds niet serieus genomen worden!
Voor elke ouder is het gemis van zijn kind, en het doet er niet toe hoe oud het is, de meest verschrikkelijke onnatuurlijke ervaring die er maar kan zijn.
Want ouderschap stopt niet bij een (echt)scheiding!
Dit is een HORROR die niet te verwerken is, je leven is nooit meer wat het ooit was, zelfs wanneer je erin slaagt om daarna verder te leven, beleef je zo’n onnatuurlijk verschrikkelijk, onmenselijk iets, dat je het gevoel kunt krijgen te willen sterven: hoe moet ik nu verder?
Hoe moet mijn kind nu verder?
De intensiteit van het verdriet en de pijn die dan vaak optreedt, is uit machteloosheid/vluchten/werkeloos/ziek worden/drank/drugs !
Gelukkig zijn er velen die ondanks alles toch door blijven strijden, en zo de wat zwakkere ook weer moed geven en hoop door ze er in te betrekken met actie voeren!
Natuurlijk ben ik het ook wel eens helemaal zat, maar ik heb mijn andere kinderen en kleinkinderen nog, die hun half broertje en oompje ook missen.
En dan denk ik nee wij moeten/mogen niet opgeven.
Wij gaan door !
Tot slot nog even het volgende gedicht:
Lachen.
Lachen om te overleven.
Misschien vind u het raar .
Maar helaas het is waar .
Het geeft ons de kracht .
Het geeft ons de moed .
Maar van binnen .
Is het ons hart dat bloed .
Wij klimmen op paleizen, kantoren en kastelen
Wij voeren acties met een traan .
Ja zo is helaas ons bestaan .
Dus als u ooit ouders/grootouders ziet .
Die om hun kinderen roepen .
Die voor hun kinderen knokken .
Noem ons dan niet dwaas .
Want wij zijn liefhebbende ouders .
En liefhebbende grootouders en familieleden.
Die onze kinderen heel erg missen.
Wij zijn liefhebbende ouders, grootouders en familieleden.
Die ook na de (echt)scheiding hun kinderen, kleinkinderen en familie willen blijven zien.
En voor ze willen blijven zorgen.