“Maaaammmm!!! Ik heb een TIEN voor mijn spreekbeurt!!!”
Joelend komt mijn kleinste vriend het schoolplein op gerend. Blij en natuurlijk ook trots vang ik hem op. Ik heb het best spannend voor hem gevonden.
Twee maanden geleden vertelde hij dat zijn beurt op 31 mei zou zijn en wat hij van plan was: “Ik ga het over ‘Scheiden’ hebben, mama.”
Niet het eerste onderwerp waar je aan denkt bij een 8-jarige uit groep 5; hoe zullen zijn klasgenootjes dit ontvangen? Aan de andere kant, deze keuze past helemaal binnen zijn persoonlijke proces dit jaar. Een jaar waarin voor zijn gevoel zoveel veranderde, dat hij de diepe behoefte had om ons ‘niet-meer-met-z’n-allemaal-zijn’ een wat meer solide plekje te geven.
Zijn weg dit jaar; open, eerlijk, groot hart midden op tafel, dikke tranen en heel veel maar-waarom?’s. Veel gesprekken en gesprekjes, veel tijd, veel aandacht. Hij eiste het op en kreeg het, terecht. Maar in de aanloop naar vandaag spraken mijn lieve, dappere baasje en ik af dat hij er met deze spreekbeurt voor nu even een mooie strik om knoopt. Niet om er nooit meer naar te kijken of iets bij te voelen, maar gewoon omdat het even goed is zo.
Zijn vriendje komt naar mij toe: “Weet je, ik vond het echt heel dapper en goed dat hij hierover heeft verteld. Ik heb er veel door geleerd en het knapste vond ik: hij vertelde het met een lach.”
Ontroerd aai ik hem over zijn bol en neem de twee mannetjes mee naar huis om te spelen. Bij mij aangekomen, arriveert net de vader van mijn stel om de spullen van de kinderen over te dragen. We kletsen en dollen wat, terwijl het vriendje het allemaal nieuwsgierig volgt. Ineens zegt hij: “Ik zou nooit denken dat júllie gescheiden zijn, jullie lijken eigenlijk gewoon nog bij elkaar. Het voelt hier gewoon heel gezellig!”
Deze middag zit vol onverwachte cadeautjes. En zoals met zovele zaken, zijn die het allermooist ?
