Toen ik het album 7 Layers van zanger Dotan voor het eerst luisterde was ik gelijk om fan.
Vooral het gelijknamige nummer op het album maakte indruk. Zo mooi en breekbaar gezongen. Ik wist toen niet waar het over ging.
Father’s eyes and my father’s smile
I couldn’t tell I was just a child
Missing memories
Replaced by doubts
Tot ik enige tijd geleden naar de uitzending van “Waar is de Mol” keek. Johnny de Mol gaat samen met een bekende Nederlander op reis naar een land van zijn of haar keuze. Dotan ging samen met zijn vader mee naar IJsland. Het`trollenleger` kwam natuurlijk ter sprake, maar ook Dotans verleden als kind van gescheiden ouders. Het lied 7 Layers gaat over hoe hij zich in deze periode heeft gevoeld. Het lied vertelt over de scheiding van zijn ouders en het gemis van zijn vader. Als kind heeft hij na de scheiding lange tijd geen contact met zijn vader gehad. En toen kreeg het nummer voor mij nog meer impact.
In mijn werk kom ik situaties tegen waarbij kinderen één van hun ouders niet meer zien. En dat is niet zoals het zou moeten zijn. Het kan gebeuren dat tijdens of na een scheiding de band tussen kind en ouder onder druk komt te staan. Het is psychologisch gezien normaal dat je als ouder gevoelens hebt van boosheid, verdriet en angst. Je hebt het ergens nodig om negatieve gevoelens te hebben naar de ander, want je moet je losmaken. Je moet leren om alleen verder te gaan.
Je hebt alleen wel kinderen. Kinderen die er niet om hebben gevraagd en niet in staat zijn om hier zelf keuzes in te maken. Het is belangrijk voor het ontwikkelen van hun zelfbeeld en hun eigen identiteit, dat zij wel de ruimte krijgen om hun band te behouden of te versterken met allebei de ouders. Anders word je, zoals Dotan het zo mooi verwoord, een vreemde voor jezelf.
I was a stranger in my own skin
7 layers, grazed and wearing thin
I was a stranger in my own skin
7 layers I’ve been hiding in
