‘Hoe kom jij eigenlijk deze periode door, wat houdt je op de been?’ vragen mensen mij wel eens.
‘Nou gewoon…’ begin ik, maar ik realiseer me dat mijn situatie helemaal niet zo gewoontjes is en dat mijn normale coping-mechanismes niet echt werken op het moment. Niet alleen lig ik in een scheiding, we zijn ook nog eens vanuit het expatleven teruggekomen in het koude Nederland en wat ik in het tropische land deed om te ontspannen werkt niet echt hier. Hier geen geweldige (goedkope) massages, weinig koken, een hulp in de huishouding en op elke hoek van de straat een heerlijk koffiebarretje. Hier fiets ik in de vreselijke morgenkou naar school, zet ik zelf mijn koffie, maak zelf schoon en tja, die massages schieten er nu ook wel een beetje bij in. Maar op beide plekken heb ik wel iets anders belangrijks… vrienden.
Ze weten het soms zelf niet eens, maar mijn vrienden (over verschillende continenten verspreid) zijn mijn coping-mechanisme op het moment. Doordat zij hun leven met mij delen, mij kennen als meer dan een ‘scheidings-mens’ of alleenstaande moeder én omdat ze belangstelling hebben voor wat mij bezighoudt, kan ik het allemaal aan (tot nu toe dan).
Ik heb er een hekel aan om afhankelijk te zijn van anderen. Naar een therapeut? Hoewel het heel goed helpt, is het niet wat mij op de been houdt. Het is zo eenrichtingsverkeer. Ik praat, zij luisteren. Ik weet vaak (bijna) niets over ze. Bij vrienden is dat anders. Zij delen hun leven met mij en ik met hen. Het is twee kanten op en dat doet mij als mens veel goed. Ik ben blijkbaar meer dan een zielig geval dat hulp nodig heeft. Ik ben leuk genoeg om samen te eten en een leuke avond mee te hebben, ondanks (of dankzij) alles wat er gebeurd is.
Mijn vrienden kennen mij meestal al langer, al van voor ik kinderen had en voordat ik getrouwd was. Daarmee ben ik dus meer dan alleen maar ‘moeder of partner van’. Ze weten wat belangrijk is voor mij, ze kennen mijn situatie en weten dat ik niet zielig gevonden wil worden. Als we elkaar spreken komen we dus ook verder dan alleen maar de scheiding of onze terugkeer naar Nederland. We hebben het over de wereld, cultuur, werk, etc. etc.. Ik haal opgelucht adem als ik ze spreek, want door hun verhalen en onze gesprekken leef ik op, verbreed ik voor even mijn blik. Het is fijn om te weten dat de wereld groter is dan mijn zorgen.
Vrienden weten ook wat er gebeurt in mijn persoonlijke leven en leven met ons mee. Som zijn ze kritisch, soms is er een schouder om op te huilen, maar altijd zijn ze er om naar me te luisteren zodat ik stoom kan afblazen.
En het hoeft dus helemaal niet groot te zijn, hè. Een klein berichtje kan mijn dag al maken. Elke dag maak ik een foto van mijn koffie en stuur die op naar een groepje op whatsapp. Vier vrouwen, ieder met een eigen leven, eigen problemen en eigen smaken, allemaal betrokken bij elkaars leven door de koffie die we virtueel delen.
Maar het beste blijft natuurlijk nog wel om samen met vrienden te kunnen proosten op het leven en met een glas wijn de avondzon te zien zakken achter de horizon, mijmerend over alles wat we samen en apart hebben meegemaakt. Vanavond hef ik mijn glas voor al mijn vrienden, bedankt dat jullie mij hier doorheen slepen (ook al weet je dat misschien niet eens).
Heb jij veel steun van je vrienden gehad tijdens en na de scheiding? Laat het ons weten! Reageer hieronder of bezoek onze Facebook Pagina en deel je verhaal daar.
