De dag dat vader er niet meer was, leek een spontane vraag de kop op te steken, Wie ben ik? Te veranderlijk om te antwoorden, me dunkt. Zo schrijft Wally als ik er zelf niet ben. In liefde telkens weer….
Scheiden….
Het woord op zich zet zich naar bewogen energie,
Goed noch slecht, scheiden als deel der aardse spelen.
Kunnen we het er laten, loslaten naar spiri-termen en welke acceptatie schuilt in het hele gebeuren.
Naar waar leidt de woordkeuze ons, opnieuw ter verval richting zoekend naar onszelf,
Verdwaald in het aardse labyrint, als mystiek patroon waar de ik en jij-waarheid zich vertrappeld terwijl een diepere betekenis zich een weg naar boven wringt, tijdloos in vol vertrouwen!
Als de eigenliefde daar verschijnt, verdwijnt scheiden en zullen mensen elkaar niets meer benijden zodat de liefde blijft stromen en alles er is zoals het is.
Zonder eraan te werken!
Hopaaaa
Dit is niet mijn waarheid, enkel een ervaren energie – Wally
