Daar gaan we, nu ruim twaalf jaar gescheiden en inmiddels op een “volwassen” niveau de omgang met mijn ex vrouw weten te bereiken. Nu hoor ik van mijn nabije omgeving, dat ik niet de gemakkelijkste ben, al zie ik dat natuurlijk anders.
Bij de laatste vakantie, zijn we met ons (nu acht jaar) “nieuw” samengestelde gezin op vakantie naar de Belgische kust verkast. Uiteraard is het daar prima vertoeven, of je nu goed of slecht weer hebt, het is er altijd aangenaam. De bezigheden lopen uiteen van fietsen, wandelen in de winkelstraten, boodschappen doen (op een hele relaxte manier) tot aan luieren op het strand bij mooi weer.
Nu nam mijn zoon (14 jaar) in het verleden altijd een vriendje mee om gezamenlijk mee op te trekken en zo aan papa en zijn “nieuwe” vriendin ook wat quality time te bieden. Je voelt hem al aankomen: het verzoek kwam of er dit jaar in plaats van een vriendje een vriendinnetje mee mocht. Nu ben ik redelijk vrij opgevoed, met die verstande, dat in mijn tijd de dames van rond de veertien jaar niet in verhouding staan tot de huidige veertien-jarige dames, goed verzorgd, klasse gekleed, mondig en eigenlijk gewoon al bijna volledig lichamelijk ontwikkeld.
Dus op de vraag van mijn ex, die al in haar toon zetting liet blijken dat ik niet zo moeilijk moest doen over een vriendinnetje mee uitnodigen, had ik daar toch wat twijfels over. Er was namelijk maar één slaapkamer waar deze twee samen de nachten zouden moeten doorbrengen.
Nu, na een prima vakantie (al mocht het weer wel beter zijn geweest) ben ik tot de conclusie gekomen dat ook mijn veertienjarige zoon, goed verzorgd, klasse gekleed, mondig en al een hele bink, gewoon het vertrouwen verdient van zijn papa, en ik mij onterecht veel te veel zorgen heb gemaakt.
Nu nog een “wijze” manier vinden om mijn ex daarin gelijk te geven.
Foto: IntiBlufft