Toen ik deze ochtend mijn Facebook opendeed merkte ik op dat ik getagd was in een krantenartikel met de volgende woorden:
“Ellen, dit artikel moet je eens lezen.” En inderdaad, I did… DE 7 -al-dan- niet- “spirituele wetten voor een scheiding” stonden erin vermeld. Wat ik zo bijzonder vond in het artikel was dat wanneer je in het huwelijk stapt iedereen op de eerste rij staat om het “heuglijke” nieuws met elkaar te delen… van bloemen tot kledij…het hele “en ze leefden nog lang en gelukkig verhaal” in “goede en slechte” tijden wordt helemaal besproken in een kwartiertje bij “wet via opgelegde regeltjes” samengevat in een trouwboekje…
Trouwboekje
Nu ik eraan denk… waar is ons trouwboekje gebleven? Hebben we dat onderweg ergens moeten afgeven? Waren we de regeltjes vergeten lezen? Ik heb er persoonlijk geen idee meer van… En, euh… diezelfde mensen vanop het feest, waar zijn deze gebleven, zoveel jaren later? Aan natuurlijke dood gestorven? Of hoe moet ik dat hier gaan zien?
Een scheiding, op alle manieren (via vriendschappen, relaties of met zakenpartners… enz).., Het vergt moed en vooral… tonnen vol verantwoordelijkheid. De dag van vandaag schuiven de meeste mensen hun verantwoordelijkheid af: onder de vorm van smoezen, triggers en verdrietjes die wordt opgedaan, misschien wel oude pijntjes die naar bovenkomen…. Als we blijven hangen in de waarom… dan blijven we ook gegarandeerd steken en leven in het verleden… en eerlijk… de man is er al lang vandoor met een ander hoor, terugkomen zal hij niet… Ah nee, wat beslist is, dat kun je niet meer omdraaien…
[tweet_box design=”box_12_at” pic_url=”https://miesmagazine.com/wp-content/uploads/IMG_4290.jpg” author=”Ellen”]Ik durf eerlijk zeggen dat ik naar ELK aandeel van mezelf heb gekeken om na te kijken EN in te zien wat er misliep in mijn huwelijk[/tweet_box]
Hypocriet zootje
Ik durf eerlijk zeggen dat ik naar ELK aandeel van mezelf heb gekeken om na te kijken EN in te zien wat er misliep in mijn huwelijk… zoiets vergt veel lef en vooral heel wat slapeloze nachten, want ik kreeg geen herkansing. Ik, die geen herkansing kreeg…. hmmm? Dan moest het wel grondig mis zijn ?
Als ik dan mensen buiten zie die er echt een (hypocriet) zootje van maken, dan denk ik: mannekes toch, praat eens eerlijk met elkaar en begrijp wat er gezegd wordt als een feedback…. doe daar iets mee?! Voor jezelf…. de schuld op de ander (blijven) steken houdt geen steek… Italiaans spreken als vrouw en chinees spreken als man… het bracht nog niemand iets bij. Nee, ook niet aan diegene die durft zeggen: “ik kan goed communiceren he…” Ah ja, sorry, maar dat dacht ik ook. Met alles te melden wat er van zijn kant veranderd moest worden. Juist ja, zo hoefde ik lekker niets te doen… Geven en nemen, zeg je?
Dankbaarheid
We hebben altijd de keuze meegekregen om er iets van te maken! Ook dat is leven en verantwoordelijkheid nemen…
Ik hoop, oprecht en voor iedereen hier die dit leest, dat je weet dat elk verhaal twee kanten heeft… en ja, ik kies voor de positieve kant van dat verhaal… Die zijn er, met 100- en op een rijtje. Kies in de eerste plaats voor “dankbaarheid” voor wat was en “dankbaarheid” voor wat nog komt…
En moet je alles slikken, ondertussen? Dat heb ik niet gezegd… maar jouw interne persoonlijke gemoedsmeter bepaalt wel jouw succes, ook in contacten. Van zodra mensen je gaan negeren of afstand nemen is het dik oké om jezelf eens af te vragen als iemand zo met jou omgaat of jij dit moet blijven slikken enerzijds of je verdergaat met je eigen leven en je je daar op gaat focussen? Jij kiest…
Ps misschien maak ik er wel een gezelschapsspel van… scheiden is LEIDEN! Eenmaal je beseft dat het over JOU gaat!
Dikke (gescheiden) knuffel
