Wanneer begint en eindigt een echtscheiding?
Scheiding kent geen duidelijk begin maar wel een duidelijk eind.
Het begin van het uit elkaar gaan sluimert dikwijls nauwelijks waarneembaar onder een ogenschijnlijk fraai huwelijk en sijpelt soms even door in het dagelijks leven.
Maar klatert met lawaai naar beneden (als één van beiden niet heeft zitten opletten).
Het huwelijk wordt vooruit geleefd en pas na echtscheiding verklaard. Met altijd twee ‘daders’ en twee ‘slachtoffers’ (en de kinderen als pineut).
Zodra de scheiding wordt opgestart ontstaat er meteen een nieuwe rolverdeling. Die van ex partners.
Met een rol als “verlater” en “verlatene”.
Oftewel; als slachtoffer, dader, onbewust onwetende of bewust onwetende. Met onlosmakelijk daaraan gekoppeld gevoelens van falen, schaamte, schuld, woede en verdriet.
De fase die daarna komt, die is cruciaal.
Blijf je hangen in je gegeven rol of gekozen rol?
Neem je de verantwoordelijkheid voor die rol?
Of blijf je (on)bewust onwetend?
Deze laatste positie wordt vaak gedreven door de angst voor wat komen gaat.
Want na een echtscheiding breekt voor alle betrokkenen een periode van onbekendheid aan. Niks is meer wat het was – of leek te zijn. Nieuwe zekerheden zijn er nog niet, dus is primitieve angst het leidend motief.
Die laatste is vooral de angst om alleen te zijn is mijn ervaring. Die angst is zo dominant dat het andere gevoelens minder relevant maakt.
Nu is angst een slechte raadgever maar ook een beroerd navigator.
Hij stuurt je sowieso de verkeerde kant op.
Vaak in de richting van een nieuwe liefde (die de angst neutraliseert en de echtscheidingspijn onderdrukt).
Intussen snappen kinderen er niks van.
Papa en Mama gaan met veel gedoe uit elkaar maar zie; er is onmiddellijk een nieuwe mijnheer of mevrouw in huis die ook meteen blijft slapen (!).
Ze zien hoe de grootste teleurstelling in hun jonge leven wordt gedempt met een hoogstwaarschijnlijk volgende tegenvaller.
Onderzoek laat zien dat 70% van de nieuwe relaties vlak na een echtscheiding opnieuw strandt.
Voor kinderen desastreus om mee te maken.
Mijn suggestie: volg als ouders eerst een periode van “Razernij, Rust en Ruimte”. Van achter naar voren en weer terug.
Doe dat nog maar een keertje…
Angst om alleen te zijn brengt je altijd verder van huis.
Stelling
Het besluit om te scheiden komt nooit zomaar uit de lucht vallen. Als dat wel zo is heb je (hebben jullie) toneel gespeeld en de regie aan de ander gelaten.
Kinderen schrikken enorm van een scheiding; ze verliezen hun vertrouwde ankers.
Wat moet – ondanks alle strijd – is om als volwassen vader en volwassen moeder te blijven functioneren.
En eerst te navigeren naar het eigen respectievelijke thuis.
Conclusie
Een echtscheiding is voor iedereen een persoonlijke catharsis; kennelijk moet je in je diepste krochten komen om een nieuw en misschien wel beter mens te worden.
Voor kinderen is dat in elk geval heilzaam; anders blijven ze ruiken dat ze op een beerput leven.
