Scheiden is leiden, les 10 856

Lieve exgenoot van mij,

Dit weekend zag ik deze foto passeren. Ik kreeg er een krop van in mijn keel. Ik voelde me broos en zeer kwetsbaar. “Hoe kun je nu in godsnaam beslissen om mij te verlaten in deze grote boze mensenwereld”, dacht ik! Vijftien jaar lang stak ik er mijn hand voor in het vuur dat je dat niet zou doen….nu twee jaar later denk ik, wat gaf jij mij een waanzinnig cadeau! De zoektocht naar mezelf begon, mede dankzij jou!

Hoe kon het anders en waar lag mijn aandeel? ‘Seg, amai’, een vraag waar ik me zot in heb gemarineerd! Hmmm…. interessant… Ik zag nog nooit zoveel mensen verdwijnen uit mijn vriendenkring als toen… en aan de andere kant zag ik heel goed op wie ik kon rekenen als het nodig was. Net als zoveel andere mensen die gescheiden zijn en in deze fase terechtkomen. De rollen werden omgedraaid. Dochterlief ging voor mij zorgen. Gek… en toch zo normaal. Ik denk dat ik eigenlijk nooit heb beseft wat liefde was, tot ik in aanraking kwam met een nieuwe man… die je als een ware Sherlock gaat vergelijken. Mocht de combinatie bestaan: ik tekende er onmiddellijk voor! Hihihi!

Ik, de vrouw die het met iedereen goed voor heeft/had kreeg de volle laag, was me niet bewust van mijn eigen aandeel en werd geconfrontreerd met rozengeur en prikkeldraad tegelijkertijd.
Ik ben je zo dankbaar voor dit cadeau! Nieuwe mensen kwamen op mijn pad, ik kreeg bijna dagelijks mailtjes in mijn mailbox om me uit te nodigen iets te gaan drinken of om af te spreken. Mijn  ego vond dat zeer tof, maar mijn binnenkant was verwoest. Helemaal geen zin in natuurlijk. En als je dan afsprak, dan lieten ze je staan of hadden ze andere bedoelingen. Ja, het single leven, het was me wat.
Eerlijk, vandaag heb ik maar 1 doel: en dat is dat IK gelukkig ben! Dan kunnen mijn kinderen (oké ja, en ook die van jou) dat nog meer uitstralen. Wat zijn ze toch knap!

Ik denk nog vaak terug aan de mooie tijd en eerlijk bij het zien van deze foto denk ik: wauw, toffe vent! Ik sloeg alle lessen die ik onbewust van je kreeg overboord. Goed bezig, Ellen.
Luisteren en echt horen wat er gezegd werd…. not my cup of tea… Tot ik er mijn passie van maakte om mensen te helpen herinneren dat alles wat je op je pad krijgt echt een cadeau kan zijn. Ik schoof de schuld altijd op jou… of op de rest van de wereld
Maar hey, ik wil ook nog wel zeggen dat ik natuurlijk niet de enige ben die aan ZELFreflectie doet.. We waren met twee.

En als je dan nu samen buitenkomt en je hebt het beter met elkaar voor, of je wagen staat voor de deur geparkeerd, dan stelt de buitenwereld zich vragen. Ze uiten hun mening met roddels, oordelen en weten het allemaal beter. Ja, dan moeten ze niet in eigen boezem kijken.. Ook dat is prima. Het zou tof zijn mocht je hem nog een maand of zes laten staan, die auto van je! Dan hebben ze het alleszins niet over anderen in de tussentijd…
Weten zij veel dat ik me jaren afhankelijk opstelde.. Jij moest me dragen… met al mijn onzekerheden en verdrietjes en gedoetjes… Van een ruggengraat gesproken!
Wisten zij veel hoe ik me voelde toen ik me gepest voelde…

Ik heb echt al zoveel moeten lachen met de verhalen die er de ronde doen. Ik zou ook zo graag eens op vakantie willen komen in je nieuwe huis in Hongarije… Had je wel eens mogen zeggen, toch?! Vandaag moet ik het nog steeds niet allemaal alleen doen. ik heb een geweldig vangnet van goede vrienden om mij heen die me, elke dag weer, nemen zoals ik ben… Ik laat alle negativiteit ver achter mij.. En heb nog nooit zo leren communiceren (ook met alle kleuren van de regenboog in mijn gezicht) als het afgelopen jaar.

Jij en ik kunnen de kids zo vaak zien als we kunnen en we blijven samen stappen zetten: voor hen, voor elkaar en de liefde is van vorm veranderd! Het co-ouderschap groeit samen met ons mee, in ons tempo. Niet hoe anderen dat voor ons proberen te bepalen.

Een scheiding, het is een proces en een bewuste keuze/kans om te aanvaarden wat er niet meer is, mensen elkaar de oprechte kans te geven om dichter bij zichzelf te komen en je eigen weg te gaan….wees dankbaar voor de momenten die er wel waren. Ik kreeg er nog eens leuke kids bovenop!

If YOU go YOUr own way…. (wat dan?)
Ik gun iedereen, na een tijdje, want ik kan het ook maar schrijven zoals ik het meegemaakt heb, een mooie weg toe! En of je nu een levenspartner hebt of niet… Stel je geluk aub niet uit. Leef vandaag! Geniet van wie er is… Er zijn er al velen aan vooraf gegaan. Gun jezelf je lijdensweg… dan komt er een kantelmoment waarop je denkt: ik ben er klaar mee! Er komt iets of (n)iemand op je pad, dat beloof ik je! Heb begrip voor elkaar en handel met en in liefde.

PS voor alle mensen die graag de nood hebben om mij sterkte te wensen… please don’t.. Is niet nodig.. lees nog eens en haal eruit wat jij nodig hebt om verder te gaan… Het gaat in de eerste plaats over dankbaarheid en het uitspreken van waarderende gedachten. Tu snap?

Dikke zoen
Ellen