Onze samenleving weerspiegelt dat we steeds minder om kunnen gaan met teleurstellingen. Er is zelfs een soort collectieve weigering om tragiek te aanvaarden.
Maar zonder teleurstellingen zouden we maar weinig over het leven te weten komen. Hoe minder we tragiek aanvaarden, des te minder we leren van het leven.
Want wat ís een teleurstelling?
Dat is een verwachting die niet is uitgekomen.
En gaat als vanzelf gepaard met frustratie en een gevoel van onmacht.
Dat weer wordt omgezet in emoties als woede en verdriet. Reacties die legitiem zijn, mits je de nieuwe situatie aanvaart. Anders blijf je vastzitten in chronische malaise. In plaats van na een fase van reflectie tot een nieuwe opbouw van onszelf (en ons bestaan) te komen.
Deze figuur geldt zowel voor volwassenen als voor kinderen.
Echtscheiding is zo’n teleurstelling. Linksom of rechtsom een tragedie voor alle partijen. Verwachtingen van zowel ouders (tevens partners) als kinderen worden in één klap teniet gedaan.
De verwachting van ouders: het slagen van de echtelijke keuzes.
De verwachting als partner: dat je in goede tijden én slechte tijden bij elkaar blijft.
De verwachting van kinderen: dat alles voor eeuwig blijft zoals het is.
Is deze specifieke teleurstelling het einde van de wereld? Zeker niet. Het is de start van een nieuw of soms zelfs beter begin. Mits je de teleurstelling aanvaardt.
De wijze van omgaan met tragiek bestaat ruwweg uit twee keuzes:
- De opmaat naar zelfregie dat leidt tot zelfonderzoek plus een nieuwe opbouw.
- Of naar afhankelijkheid van langdurige strijd, verongelijktheid en zelfbeklag.
Wanneer je als ouder de teleurstelling niet kunt aanvaarden dan ondermijn je als het ware je eigen ouderrol. Want ouderschap vraagt om zelfregie, onafhankelijkheid en het vermogen om rust te creëren voor een nieuwe opbouw.
Zodat kinderen de kans krijgen om hun eigen teleurstelling te verwerken.
Daar hebben kinderen sterke ouders voor nodig.
Ouders die hen leren dat het leven niet altijd gaat zoals verwacht. Ouders die autonoom laten zien – in woord en gedrag – dat er weer nieuwe mogelijkheden zijn.
Stelling
Echtscheiding is teleurstelling. Een verwachting die niet is uitgekomen.
Als je als gescheiden ouder goed omgaat met de teleurstelling van een echtscheiding dan leren kinderen dat ook. Van jou! Hoe beter ouders dit doen, hoe minder kinderen onderdeel worden van de onderlinge en/of innerlijke strijd.
Conclusie
De vraag is hoe je als gescheiden ouder omgaat met deze teleurstelling. Niet door kinderen daarvoor te willen behoeden, maar hen te leren omgaan met wat tragiek inhoud. Zodat ook zij leren dat de dingen zijn zoals ze zijn. Tragiek is nu eenmaal onderdeel van het leven. En vaak een aanzet tot een nieuw begin in plaats van het einde van alles. Mits je de teleurstelling aanvaardt.
