Een echtscheiding kent geen eind zodra er kinderen in het spel zijn.
Zelfs als de scheiding ogenschijnlijk uitstekend lijkt te verlopen moeten ouders extra op hun hoede zijn. Ergens ligt de narigheid altijd op de loer. Om dit zo goed mogelijk te managen wordt “vaardig ouderschap” verlangd.
In casu: het vermogen om te handelen vanuit de behoeftes van jullie kind of kinderen. Niet vanuit eigen belang: valkuil nummer één van langjarige ellende. Wen er maar aan; een echtscheiding blijft een stille sluipmoordenaar. Kinderen gaan immers gewoon door met hun eigen ontwikkeling na een echtscheiding. Hun behoeften zijn hierom onderhevig aan verandering. In de ene periode hebben ze meer behoefte aan moeder, op een ander moment in hun leven kunnen zij ineens meer behoefte hebben aan vader. En andersom.
Meebewegen.
Wat doe je als moeder wanneer je puberzoon roept dat hij liever bij vader wil wonen? Wat doe je als vader wanneer dochter zegt liever met vrienden te chillen dan het afgesproken weekend bij hem te zijn? Dit zijn kwesties die met name in de puberteit voorkomen. Waardoor die “vergeten” scheiding plotseling weer opspeelt (en vaak op een grimmige manier).
Hoe kun je als ouder meebewegen met die onvoorspelbare verlangens van je kind?
Of ga je met je (oude) hakken in het zand? Met alle gevolgen van dien?
Het opgroeiend kind herinnert je altijd weer dat een echtscheiding nooit klaar is. Kinderen gaan elke voorgenomen omgangsregeling sowieso ontregelen. Niet uit dwarsheid; het past in hun zoekende pad naar volwassenheid. Als ouder moet je daar – linksom of rechtsom – rekening mee houden. Hun grillige zoektocht hoort nu eenmaal bij deze fase van hun ontwikkeling. Uiteindelijk willen kinderen vooral “mogen kiezen”. Om daar te zijn waar zij hun identiteit op dat moment het best kunnen ontplooien. Dat is nu bij moeder. Straks bij vader. En volgende week is het andersom.
Vijf tips voor vaardig gedeeld ouderschap in de puberteit:
- Geef je kind de mogelijkheid om te kiezen. Dit is geen keuze van voor de één of tegen de ander. Maar om daar te vertoeven waar het op dat moment het beste voelt.
- Raak niet in paniek wanneer de omgang een andere wending krijgt. Kijk naar je kind en onderken wat hij of zij per levensfase nodig heeft.
- Besef als ouder dat wanneer je kind eventjes meer behoefte heeft aan de andere ouder, dat het bij diegene net zo veilig en zeker is als bij jou.
- Zorg als ouder dat je een veilige haven bent. En blijft.
- Communiceer en blijf communiceren met je ex partner.
Conclusie
Je bent en blijft allebei ouder tot de dood jullie scheidt.
Hoe ervaar jij dit als gescheiden ouder? Herkenbaar? of juist totaal niet? Deel je mening hieronder of bezoek onze Facebook pagina om verder te praten.
Foto: Aangeleverd door Meta
28 april 2016 @ 21:16
Helaas lijken mij deze ideeen toch wat ouderwets, het idealiseren van de bloedouders! Vaak zijn de nieuwe partners betere ouders en zouden zij hierbij meer betrokken moeten worden:
Dit is goed voor de kinderen als ook voor de nieuwe relaties en geeft de nieuwe partners ook de plasts die zij verdienen.
Daarom; het is makkelijk om vader te worden, maar niet idereen is een echte pappa: idealiseer dus niet het oude bloed denken!
29 april 2016 @ 14:15
Beste A. Sitch, dank voor je reactie.
Ouders echter kunnen niet worden vervangen door ‘nieuwe’ ouders. Dit is een reptielenbrein gegeven. En ja die is oud maar nog steeds actueel aanwezig. Wel kunnen nieuwe partners een belangrijke rol spelen. Uiteraard zou ik zeggen.
Verder gaat dit stuk over het feit dat je altijd beide de ouders zult blijven tot de dood jullie scheidt. Met deze wetenschap is het goed om de andere ouder zo positief mogelijk te blijven bekijken. In de meeste gevallen niet makkelijk maar wel lonend. Kinderen voelen zich daar het beste en veiligst bij. Dit is geen ideaal maar noodzaak.