Sinterklaas gedichtje geschreven door Marieke Lips
Kindbehartiger
Als de scheiding van je ouders je als kind zwaar valt,
en de manier waarop het gaat je niet bevalt.
Wat kan je dan als kind?
wie luistert er eigenlijk naar wat jij vindt?
Jij bent zo waardevol,
jij maakt je ouders daardoor liefdevol.
Voor jou gaan ze door het vuur,
alleen maakt de scheiding je ouders blijkbaar ook wat zuur.
Als we je ouders toch door jouw ogen kunnen laten kijken,
dan zouden ze vanuit liefde direct bezwijken.
Voor dat wat in jouw belang is,
ze zouden dan niet wachten op een gerechtelijk vonnis.
Ze zouden elkaar dan kunnen blijven zien als jouw ouder,
dat maakt de situatie voor hen ook een stuk vertrouwder.
Beste ouders, blijf elkaar dus respecteren,
zodat jullie kind de scheiding beter kan gaan accepteren.
Groeten Sint en zijn Pieten
5 december 2017 @ 13:00
De maand december.
Voor velen.
De ergste maand van het jaar.
De nachten zijn lang.
De nachten worden kouder.
De zon is nauwelijks rond.
Sinterklaas en de kerst naderen.
Sneeuw zal snel.
De bodem gaan bedekken.
Bomen en huizen.
Verlicht als twinkelende sterren.
De maand december.
Is weer begonnen.
De Sinterklaas kerstsfeer.
Is overal alweer.
Ook deze Sinterklaas.
Ook deze kerst.
Is niet hetzelfde.
Maar voor velen.
Net als voor mij.
Weer een.
Jaarlijks gemis.
Herinnering zijn.
De maand december.
Voor velen.
De ergste maand van het jaar.
Want met alle feestdagen in het verschiet.
Zijn er weer veel families met verdriet!
De maand december is weer gekomen.
Zie de maan.
Schijnt door de bomen.
Een maand waar Kinderen dromen.
Van Sinterklaas en Zwartepiet.
Of met de Kerstman in het verschiet.
Het zouden eigenlijk.
De leukste dagen.
Van het jaar.
Moeten zijn.
Maar helaas.
Is dat het voor veel Kinderen.
Ouders en grootouders.
Hele families het niet.
Denken juist op deze dagen.
Net als op verjaardagen.
Nog veel meer aan elkaar.
Aan hun kinderen.
Waar ben je.
Ze zijn er wel.
Maar je ziet ze niet.
De maand december.
Voor velen.
De ergste maand van het jaar.
De pijn.
Het onbegrip.
Het gemis.
De maan december.
Voor veel kinderen.
Voor veel ouders.
Voor veel grootouders.
Voor hele families.
De ergste maand in het jaar.
De pijn.
Verdriet.
Het onbegrip.
Het gemis.
En met de afsluiting van het oude.
En begin van het nieuwe jaar.
Dan komt het vuurwerk.
De laatste knal.
En dan proost.
Gelukkig nieuwjaar.
Wenst ieder elkaar.
Maar de pijn.
Het verdriet.
Het onbegrip.
Het gemis.
Blijft voortbestaan.
Tranen zullen weer vloeien.
Tot het volgende jaar.
Kerstverhaal: Tranen en een kaarsje boven achter een slaapkamer raam die zacht flikkerde in de nacht.
Sneeuwvlokken dwarrelden uit de hemel op kerstavond en bedekte het landschap in een wit doek.
Een prachtig gezicht, het leek wel een sprookje.
Ik wandelde rustig door op weg naar huis en bewonderde al die mooi versierde huizen.
Tot plots een huis mijn aandacht trok .
Omdat het tussen al de met kerst versierde, opgetuigde huizen nogal opviel, want er hingen geen kerst versieringen, geen kerstboom, geen lichtjes maar een klein kaarsje boven achter een slaapkamer raam die zacht flikkerde in de nacht.
In het licht van het flikkerende kaarslicht zag ik een droevig gezichtje .
Het keek met een droeve blik naar buiten, door de sneeuwvlokken in de schemer kon ik het niet goed zien en dacht die kan waarschijnlijk niet wachten tot morgen om te gaan spelen in de sneeuw.
Maar toen ik wat dichterbij het huis kwam, zag ik een verdrietig gezichtje.
Traantjes rolde naar beneden over de wangen.
Ik kreeg een brok in mijn keel en dacht morgen is het de eerste kerstdag en de kerstman brengt dan de cadeaus.
Dan zou toch ieder kind eigenlijk blij moeten zijn.
Ik was ervan overtuigd dat hier meer aan de hand was.
En wilde hier toch het mijne van weten.
Ik zag dat er beneden ook nog licht branden en dacht ik bel gewoon aan.
Maar net toen ik het hekje opende, werd ik op mijn schouder getikt.
Ik draaide mij om en schrok.
Het was iemand verkleed als de kerstman, dacht ik.
Maar na wat onderzoekende vragen van mijn kant bleek dat ik stond te praten met de echte Kerstman!
Kerstman, zei ik, sorry dat ik zo schrok, maar realiseert u zich dat er heel wat onechte Kerstmannen rondlopen?
Mensen verkleed in Kerstmannen pakken, met soms minder goede bedoelingen en die proberen geld bijeen te krijgen vanwege uw succes?
De Kerstman lachte en streek over zijn baard.
Ik ben blij als mensen dat doen wegens de juiste redenen.
Ik heb begrepen dat tijdens de laatste Kerstmis duizenden mensen zich hadden verkleed als Kerstman.
Ik weet zeker dat ze weten wat ze doen.
Maar ik heb gehoord dat er speciale Kerstmannen scholen zijn waar gewone mensen worden getraind om te zijn zoals u, hield ik vol.
Ja, daar heb ik over gelezen, zei de Kerstman.
Mensen plakken een valse baard aan, verkleden zich in rode kostuums, stoppen kussens onder hun verkleed pak om ze dikker te doen lijken, En lopen vervolgens rond met een vrolijk gezicht en oefenen het roepen van Ho Ho Ho.
Het klinkt als pure pret!
De Kerstman pauzeerde even en keek wat rond, bijna schrikachtig, en vervolgde toen met een gedempte stem.
In werkelijkheid, is mijn baan helemaal niet zo leuk meer.
Wij werken het hele jaar hard om cadeautjes te maken voor de grote en kleintjes om hun kerstfeest zo blij mogelijk te maken.
Ik doe mijn uiterste best om ook de juiste cadeautjes bij de juiste kinderen te krijgen.
Maar zij krijgen ze niet altijd.
Dat is niet mijn schuld!
Het is een grote zorg.
Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst een fijne kerst had.
Een beetje verwonderd vroeg ik “Maar cadeautjes geven met Kerstmis is toch zeker ontzettend leuk?”
Het probleem is, legde de Kerstman uit, veel kinderen wonen niet meer thuis ?
En in het bijzonder ?
Zij wonen niet meer met hun Vaders(Moeders) samen.
Ik lever de cadeautjes af, maar de kinderen zijn er gewoon niet.
Elk jaar in januari krijg ik duizenden brieven van kinderen die vragen wat er met hun cadeautjes is gebeurd, en waarom zij met Kerstmis hun Vaders(Moeders) en de andere grootouders niet mochten zien.
Het droevige,verdrietige kindje hier boven in dit huis schrijft mij ook ieder jaar.
Hij schrijft ieder jaar weer, dat hij geen cadeautjes wil, maar zijn andere ouder heel erg mist en of ik kan zorgen dat ze deze kerst elkaar weer zullen zien.
Nu begreep ook ik waarom dit kindje zo verdrietig was.
Ik werd er ook verdrietig van, want helaas kon ook ik het kindje hier niet mee helpen.
Ook de kerstman zag mijn verdriet en zei ja het is allemaal erg deprimerend.
Je zou mijn baan niet willen hebben.
Want ook in oorlogen maar ook andere maatschappelijke problemen hebben grote gevolgen voor de leefsituatie van kinderen.
Ze kunnen niet naar school, hebben niet genoeg eten, drinken of krijgen te weinig medische hulp.
Er zijn ook miljoenen kinderen in ontwikkelingslanden die geen schoon drinkwater, scholen of gezondheidszorg hebben.
Kinderen worden helaas in alle landen ook vaak van hun ouders/oma’s en opa’s gescheiden in oorlogen of weggehouden na een (echt)scheiding of moeten bijvoorbeeld zwaar werk doen, worden gediscrimineerd, moeten vluchten of krijgen te maken met misbruik/lichamelijk en psychisch geweld.
Je zou mijn baan niet willen hebben, geloof me.
Maar het is nu eenmaal de tijd van opgewektheid en vreugde.
Hier, neem een kerstkrans.
Dankjewel Kerstman, zei ik en een Fijne kerst.
En een fijne kerst voor jou ook, zei de Kerstman treurig.
Verbeeldde ik het me of zag ik werkelijk nu ook een traan rollen over de wang van de Kerstman, richting zijn baard?
Ik wachtte niet af of dat werkelijk zo was.
Ik wandelde naar huis en kon enkel nog maar aan het verdrietige kindje denken, die al jaren met kerst achter het slaapkamer raam een kaarsje liet branden in de hoop dat..
Ja beste mensen, sneeuwvlokken zijn een van de meest kwetsbare dingen in de natuur, maar kijk naar het effect dat vele vlokken samen veroorzaken.
Onze kinderen zijn net zo kwetsbaar.
Laten we dus de handen in elkaar slaan om alle kinderen een betere wereld te geven.
Geef kinderen een wereld die ze nodig hebben!
Mijn nieuwjaarswens: Kinderen de toekomst.
Maar wat voor toekomst.
Word hen nu gegeven.
Voor kinderen betalen.
Nederlanders graag belasting.
Want zonder kinderen geen toekomst.
Dus om via de fiscus bij te dragen.
In hun leven , hun toekomst, hun onderhoud.
Is volgens vele de belangrijkste reden.
Maar wat voor toekomst word hen werkelijk gegeven.
Een toekomst zonder buiten te kunnen spelen.
Een toekomst met geweld,oorlog en verdriet.
Een toekomst vol mishandelingen, misbruik moord.
Een toekomst met een uitgeputte aarde.
Moeten onze kinderen daar blij mee zijn.
Moeten zij daar in op aarden.
Kinderen zijn de toekomst.
Maar honderdduizenden kinderen worden jaarlijks nog mishandeld.
Kinderen worden misbruikt.
Kinderen worden vermoord.
Dat is wat je iedere dag.
Weer leest in de kranten.
Op tv en de radio zien en horen.
Kinderen zijn de toekomst.
Een toekomst zonder rechten.
Een toekomst zonder bescherming.
En geloof het of niet.
Nederland staat daar bij in de top tien.
De Nederlandse staat.
Die toe blijft kijken hoe slecht het gaat.
De democratie is veelal ook ver te zoeken.
Vrijheid van meningsuiting word er geroepen.
Maar is dat alles er nog wel ?.
Kinderen zijn de toekomst.
Mooie woorden.
In het IVRK mooi beschreven.
Zoals ook recht, op vrijheid.
Liefde en leven.
Democratie, geborgenheid en veiligheid.
Volksvertegenwoordigers die veel roepen.
Maar niets doen of deden.
Want waar het de meeste echt omgaat.
Is een goed baantje.
Om zelf met de zakken vol te overleven.
Zodat deze zelf op hun oude dag.
Onbezorgd kunnen leven.
En uit te kunnen geven.
Kinderen zijn de toekomst.
Maar als wij deze wereld zo achter laten.
Uitgemolken, omgekapt, onbeschermd.
Vol van oorlog haat en nijd.
Vol van moord.
Misbruik en mishandeling.
Dan hebben onze kinderen geen toekomst.
Dus als wij dit alles.
Niet snel veranderen.
Zal er straks geen toekomst voor de kinderen zijn.
Laten wij dus deze boodschap ter harte nemen en eraan gaan werken en zorgen voor een betere toekomst .
Beter zorgen voor deze aarde en de toekomst van alle kinderen .
Het word door velen vergeten of er wordt geen en of te weinig aandacht aan geschonken.
Tot slot: Wil ik bij deze nog even benadrukken dat het goed zou zijn als een ieder deze boodschap ook ter harte zou nemen en uitvoeren.
Geschreven door Jos Aalders