5 Bakens voor parallel ouderschap
Je moet tegenwoordig goed scheiden. Je inleven in de andere ouder. Zijn of haar pijn erkennen en daarmee rekening houden. De echtscheidingen die niet goed ‘lukken’, worden meewarig bekeken. Wie doet dat nu? Welke ouder vergeet nu ‘hét belang’ van zijn kinderen?
Maar voor veel ouders zit de pijn van de relatie die gebroken is nog zo diep, dat ze hier niet toe komen. Er komt iets destructiefs op gang tussen hen. Ze raken het noorden kwijt en komen terecht in iets van een hogere macht: het conflict na echtscheiding.
De ouders doen er alles aan om dit te ontsnappen. Ze doen hun uiterste best. Ze komen tegemoet. Ze gaan naar de advocaat. Ze vragen een sociaal onderzoek. Want, dat is toch in het belang van de kinderen? Ze krijgen dan ook nog tonnen kritiek in plaats van erkenning voor hun inzet.
De kinderen worden verscheurd door het conflict. Zij willen gewoon mama en papa graag kunnen zien. Van elke zin met ‘in het belang van de kinderen’, gaan mijn voelsprieten omhoog. Kinderen hebben meerdere belangen.
Ouders zien dit ook bij hun kinderen. Het verscheurt hen ook. Ze verlangen er zo naar dat als de andere ouder zou veranderen, alle problemen van de baan zouden zijn. Maar dit kost hen zoveel energie. Het zuigt hen leeg. Ze botsen tegen de muren van de hulpverlening aan. Ze krijgen hun kind niet bij een psycholoog. Ze frustreren zich in de werking van de rechtbank. Toch verandert die andere ouder niet. Jullie kinderen blijven verscheurd. Dan slaat de machteloosheid toe.
Als je dit aan een leek vertelt, die geen conflict na echtscheiding van dichtbij kent, dan zeggen die: “Ja, waarom moeten die ouders nog overleggen? Je bent toch gescheiden?” Toch vergeten we dit vaak. Omdat het conflict juist zo’n helse zuigkracht heeft, dat je niet meer helder kan denken. Ook de families, de school, de hulpverleners, advocaten en justitie worden meegezogen.
Met het parallel solo-ouderschap nemen we opnieuw helder koers. Ouders moeten niet meer overleggen. Ouders moeten niet meer samen naar het oudercontact. Ouders moeten niet meer samen door één deur kunnen.
“Maar ik kan dat toch niet loslaten,” hoor ik je zeggen.
Neen. Jullie kinderen zijn je leven. Dat gaat door merg en been als ze pijn hebben.
Ik vraag je niet om je kinderen hun welzijn los te laten. Ik help je juist helderder de verbinding te leggen met je kinderen. Zodat ze weerbaar worden. De veerkracht hebben om met tegenslag om te gaan. Dat die tegenslag véél vroeger in hun leven komt dan we gewenst hebben, dat doet ons pijn.
Maar die pijn krampachtig proberen te onderdrukken door te blijven je inzet op overleg te verhogen naar 200% en zelfs 300%, is niet de weg van welzijn voor je kinderen. Want conflict na echtscheiding is als drijfzand. Hoe harder je instinctief je best doet, hoe dieper je in het drijfzand komt.
Met parallel solo-ouderschap krijg je als ouder een alternatief. Zodat je kan loslaten. Het is uitdagend. Pittig. Want deze visie zwaait nogal streng maar rechtvaardig met een vlag van hoop en welzijn voor jullie kinderen. Maar met een zachtheid waarmee iedere ouder deze koers kan invullen op zijn manier. Met zijn sterktes en zwaktes.
Door situaties met je kinderen in jouw huis uiteen te rafelen, erop in te zoomen, ontdek je opnieuw waar jij als ouder invloed hebt op hun.
Hoe zet je die koers?
Ik geef je hier 5 bakens die terugkeren in mijn dagelijks werk met conflict na echtscheiding:
1. Denk niet dat ouders op hun eentje kunnen ontkomen aan de zuigkracht van het conflict. Zelfs ouders die heel bewust in het leven staan, slagen er niet op in hun eentje eruit te komen. Netwerk is essentieel voor het slagen hiervan. Familie, vrienden, kennissen, school, hulpverleners… Er moeten voldoende mensen zijn die mee zijn met deze visie, om elkaar te trainen in dit nieuwe denken, spreken en doen.
2. Zolang ouders twijfelen aan zichzelf als ouder, zal het ook niet lukken. Zij moeten erin geloven dat hij/zij het alleen kan, dit ouderschap na de echtscheiding. Hun kompas moet goed ingesteld zijn naar hun normen en waarden. Want vergelijken met de andere ouder mag hen niet van de kaart brengen. Ze gaan na een tijd vanzelf niet meer over het muurtje naar de andere ouder kijken.
3. Parallel ouderschap is geen stappenplan. Ouders kunnen het niet op 1-2-3 doen. Ze kunnen het niet doen door er een paar keer over te lezen. Het vraagt maanden training. Er komt veel geduld en volharding bij kijken.
4. Kinderen, ook in conflict na echtscheiding, hebben meerdere belangen. Ouders gaan zoeken naar wat er onder hun lastig gedrag of woorden schuilgaan. Ze stoppen niet bij het eerste dat ze vinden. Bijvoorbeeld: Mijn zoon zegt: ‘Ik wil niet naar papa gaan.’ Daaronder zitten meerdere belangen waardoor er ook niet één oplossing is. De oplossing ligt in het niet meteen willen oplossen van gedrag of woorden.
5. Verzet tegen het conflict na echtscheiding vraagt engagement van ouders. Niet voor enkele weken, maar maanden en zelfs jaren. Er komen telkens nieuwe uitdagingen op het pad van het parallel solo-ouderschap. Ouders mogen niet denken dat met enkele acties het tij zal keren. Er zullen op deze reis nog steeds onverwachte draaikolken in het water verschijnen. Doordat de koers echter helder ingesteld staat, laten ze zich niet meer zo ver meezuigen.
An Brems, Glinster
Maandelijks geeft An Brems van Glinster een gratis webinar in het teken van parallel solo-ouderschap. Meer info op www.glinster.co
