Ze vragen waarom ik mijn stiefmama niet leuk vind, ja daar sta je dan stilzwijgend, ik weet eigenlijk niet zo goed waarom…
Van binnen denk ik: ze heeft mama’s plaats ingenomen! Plots zei papa enige jaren geleden: “Ik ga verhuizen, daarna komen jullie weer allemaal bij mij wonen”. Maar die ‘allemaal’ werd al gauw niet meer allemaal, mama moest alléén achterblijven.
De eerste zomervakantie met ‘het nieuwe 2e gezin’ (ja, dat was er na 3-4 maanden al) was aangebroken. Met papa gingen we er een paar daagjes tussenuit. Inclusief mijn stiefmoeder, tot op dat moment nog altijd niet mijn beste vriendin, al deed ze toch haar best. Ze houdt van shoppen, en vraagt mij een paar keer iets leuks aan te doen, al snel verlaten we de winkel met een tas of drie. Daarna een pizza met een glas wijn, de zomer is toch fijn. Ach ja, nu mijn ouders ondertussen al 3 jaar uit elkaar zijn moeten we er maar aan wennen, dacht ik toen. Ik kan mijn stiefmoeder toch niet blijven haten? Daarbij, als ik dat al die jaren zou moeten doen die nog gaan komen wordt het steeds moeilijker.
In mijn achterhoofd hou ik dat papa mijn enige papa blijft en mijn mama de enigste en allerliefste mams is die altijd voor mij gezorgd heeft.
Waarom ik mijn stiefmoeder haat? Omdat ik me nog steeds afvraag waarom mijn ouders van de ene op de andere dag gingen scheiden, wedden dat mijn papa toen al een affaire met haar had!? En toch blijf ik kwaad op haar en niet op mijn papa, hij blijft toch gewoon die speelkoning op zondag en daarbij waarom zou hij liegen? Vanaf toen besloot ik dat mijn stiefmoeder een indringer was in het gezin… zij hoorde hier niet.
Ach ja het zij zo, wat kan ik er als kind aan veranderen.
Het enige wat ik toen dacht was: ik ga in het zwart naar de trouw van mijn papa en stiefmama, die niet veel later volgde. Die dag vond iedereen mijn jurk waanzinnig sexy, missie dus duidelijk mislukt. Een halfjaar later had papa weer een reis geboekt. Net als het jaar ervoor dacht ik heerlijk met een glas wijn bij het zwembad te kunnen liggen na een lekkere lunch en een week niks te doen. Ik heb de hele week genoten en mijn stiefmama niets meer kwalijk genomen. “Na 4 jaar moet je je er toch maar bij neerleggen”, hadden al meerdere mensen gezegd. Totdat…
Ik kan het me nog goed herinneren 5 augustus 2010 de laatste dag brak al weer aan, de vakantie was toch wel iets te snel gegaan. Al vanaf een uurtje of 12 zaten we met vrienden van mijn papa en stiefmoeder op een terrasje, er werd wat gedronken lekker gegeten en gelachen.
Telkens knipoogde hij naar mij. Hij was kaal en boven de 40 en wanneer hij naar mij lachte zag ik zijn, van de wijn rood geworden, tanden.
Ik ging er maar niet op in, papa zat er bij en tot slot, wat dan nog, hij was de beste jeugdvriend van mijn stiefmoeder. Tegen 18 uur gingen we terug naar het hotel, mijn zus en broer bleven nog bij vrienden slapen die ze op vakantie hadden leren kennen en ik ging met papa, mijn stiefmoeder, die (enge) man en zijn vrouw nog snel iets eten aan het zwembad van het hotel. Omdat we de volgende dag vroeg naar huis zouden gaan, wilde papa op tijd gaan slapen zodat hij ’s ochtends de spullen kon inpakken en mijn zus en broer nog kon ophalen voor we weer richting België gingen. Meteen na het avondeten verliet hij de tafel.
Toen papa welterusten zei vroeg mijn stiefmoeder of ik nog iets wilde gaan drinken in de lobby van het hotel, ik vond het goed, het was nog maar negen uur. Ze voegde er nog aan toe: “Bestel voor mij een glas witte wijn, dan ga ik alvast de rekeningen betalen en hoeven we dat morgenochtend niet meer te doen,” waarop de andere vrouw zei: “Goed idee, ik ga gelijk even mee”. Daar zat ik dan, alléén met die kale man die naar mij zat te kijken. Snel stond ik op en liep naar de barman; bestelde een witte wijn en een ice-tea en ik wachtte leunend tegen een barkruk op mijn drankjes terwijl ik mijn beste vriend sms’te. “Yeees morgen terug in België feesten !! xxxxxxxxx” Met iets te veel enthousiaste kusjes erbij.
Net toen ik op verzenden wilde drukken voelde ik een hand over mijn been en een lage hese stem zeggen “Heb je een vriendje?” waardoor ik schrok en snel opstond. “Euh pardon, nee, dat is mijn beste vriend en waarom lees jij mijn berichten?!” “Je draagt de jurk van een prinses,” was het antwoord dat ik kreeg. Heel de lobby was leeg, die barman moest zeker de druiven nog gaan plukken ofzo, ik heb nog nooit zo lang moeten wachten op een drankje. Althans zo leek het…
Ik werd tegen de bar aan gedrukt terwijl een hand mijn lange haar vastgreep op mijn rug en de andere hand mijn heup innig vastpakte, ik was in shock, ik werd quasi verpletterd door die vieze enge kale man…
Een paar seconden voelde ik zijn lippen op de mijne, ik wilde gillen maar er kwam gewoon geen klank uit. Het leek wel uren te duren maar écht lang kan het vast niet geweest zijn. Toen hoorde ik het geluid van hakken op de stenen vloer, hij liet me direct los. Mijn stiefmoeder en zijn vrouw kwamen bij ons staan, ik mompelde nog snel: “Ik ga slapen, iemand van jullie mag mijn ice-tea opdrinken,” en liep met grote passen naar mijn slaapkamer, ondertussen typte ik nog snel een berichtje naar mijn stiefmama om haar uit te leggen waarom ik plots wegliep: Ik voel me opeens echt niet lekker, ik ga slapen tot morgen. waarop zij antwoordde: Slaaplekker, morgen vertrekken we om 7u, vergeet je wekker niet te zetten xxx
Heel de nacht heb ik gehuild, terwijl mijn vader en stiefmoeder in de kamer naast mij sliepen, waren ze doof of zo? Volgens mij moest heel dat hotel mijn gejank gehoord hebben!
Ik herinner mij nog goed toen zij hem voorstelde als ‘mijn beste jeugdvriend’. Daarom durfde ik het niet te zeggen, na 2 jaar was ik het quasi wel vergeten – alleen zo nu en dan krijg ik soms nog een koude rilling over mijn rug wanneer een jongen iets te dicht bij mij komt staan. Na die 2 jaar kwam papa opeens aan me vragen: “Zullen we weer naar datzelfde hotel gaan van 2 jaar geleden? Dat was zo’n top vakantie”. Nee papa! Nee papa! Althans dat dacht ik, dat riep ik natuurlijk niet. Ik rende naar mijn kamer en nog geen vijf minuten later stond papa op de deur te kloppen, “Wat heb jij opeens?” vroeg hij.
“Pap, die jeugdvriend van je vrouw hè? Hij heeft mij…” Het heeft uren geduurd voordat ik het stilletjes over mijn lippen kon krijgen, “…aangerand.”
Toen is papa 2 avonden bij mij – zijn 18-jarige dochter – in bed gekropen omdat hij dus duidelijk doorhad waarom ik de afgelopen jaren wat veranderd was, hij wilde er voor mij zijn en we hebben uren gepraat. Dat voelde wel goed. Eindelijk had ik mijn geheime litteken toch kunnen verklaren. Totdat hij zei dat hij het aan mijn stiefmoeder wilde vertellen, omdat het toch om haar beste jeugdvriend ging. Ik dacht echt: dit meen je niet, papa zei nog: “Ze zal zich gaan beseffen dat hij geen échte vriend is”.
Pech…! Ze reageerde neutraal en zei dat hij nooit zoiets zou doen. Sindsdien geloof ik dus ook niet meer in hoe zij zich naar mij toe gedraagt. Daarom haat ik dus mijn stiefmama, maar dat kan ik toch niet tegen iedereen zeggen?
PS. Mama als je dit ooit leest, schrik niet te hard, ik wilde het je niet vertellen in die tijd omdat je het al zwaar genoeg had. Bovendien durfde ik het ook niet uit schaamte en ondertussen heb ik dit verder kunnen verwerken met een psycholoog. Waarvoor dank.
