Ik zie ik zie wat jij niet ziet,
het zit verstopt onder mijn masker van verdriet.
Misschien zie je de tranen soms even verschijnen,
het liefst van alles wil ik uit deze situatie verdwijnen.
Als je naar mij kijkt, lijkt alles normaal,
als je echt goed kijkt, dan zie je de invloeden van een moeilijk verhaal.
Mijn ouders zijn uit elkaar,
met de scheiding heb ik het zwaar.
Hoe zij tegen elkaar doen, kan ik niet begrijpen,
het zwart maken, negatief praten en elkaar niet kunnen aankijken.
Ze beloven mij betere tijden,
die belofte steeds maar niet vervullen, laat mij alleen maar meer lijden.
Ik herken door al het gedoe mijn eigen ouders niet meer,
het lijken net monsters en dat doet zoveel zeer.
Ze zeggen dat ze luisteren naar wat mijn wensen zijn,
ook dat zie ik niet gebeuren en doet mij pijn.
Stop dus met het lelijk doen,
en behoud allebei als mens je fatsoen.
Ik begrijp na zoveel jaar niet meer,
dat het jullie maar niet lukt, keer op keer.
Wat is er voor nodig dat het geruzie ophoudt,
zodat we door kunnen naar de toekomst; ik als kind, met mijn ouders, van wie ik evenveel houd.
♥