Hoe doe ik aan co-ouderschap wanneer de andere ouder niet meewerkt in een crisis?
Je zit al maanden (misschien jaren) je suf te werken hoe jij toch de andere ouder kan doen samenwerken over de hobby’s, school of gezondheid van jullie kinderen. Dat lukt maar niet. Of jij beseft dat het nooit zal lukken, maar instanties blijven jullie samen zetten waardoor trauma’s zich blijven herhalen.
We worden allemaal geslingerd in oude angsten. Angst voor tekort. Angst voor gevaar. Angst voor de dood. Ons brein kan de chaos niet aan. De media doet voortdurend updates en anders kan op talrijke facebookpagina’s terecht met je zorgen. Daardoor komt je oerbrein (maar ook bij mij, je buren en mensen wereldwijd) in alertheid.
Dat oerbrein kan je vergelijken met de volgende situatie. Je kind loopt over straat. Er komt een auto aangereden. Richting jouw kind. De afstand tussen beide is klein. Wat er dan in je lichaam omgaat: hartkloppingen, koud zweet, bleek gezicht, spijsvertering stopt (precies naar toilet moeten en tegelijk overgeven). Alle energie wordt naar je ledematen gebracht. Om je kind te redden. Goed dat we dit oerbrein hebben. Het helpt ons overleven.
Maar nu ons gevraagd wordt om in ons kot te blijven, zijn we veilig. We hebben een regering die maatregelen afdwingt. We hebben een gezondheidszorg om ‘u’ tegen te zeggen. Toch is je oerbrein nog zéér actief. Want de dreiging blijft aanwezig.
Dit is zeer uitputtend. Bij het voorbeeld van je kind en de auto, duurt dit maar tientallen seconden. Meer kan ons systeem niet aan. Als het langer duurt, zoals bij hoog conflict na echtscheiding en nu bij de corona-crisis, kom je in een overlevingstoestand terecht die echt niet meer goed is voor jou en je kinderen. Die overlevingstoestand herstelt je systeem niet. Je raakt uitgeput. Je oerbrein reageert instinctief op momenten dat het niet nodig is.
Dit zie je bij kinderen die geslagen worden door een ouder. Zij gaan ook wegduiken wanneer een andere volwassene zijn arm omhooggaat (dit maakte ik mee als juf) of als een andere volwassene te dicht komt. Het overlevingssysteem maakt geen onderscheid meer.
Zo blijft het trauma zich herhalen in het brein. Het ziet overal gevaar. Het kan niet meer op adem komen. Niet meer herstellen.
Wat kan je dan doen? Zeker nu in deze tijd van chaos en paniek, is het broodnodig om je kind kansen te geven op herstel. Dit zijn mijn tips, om je kind te steunen in deze moeilijke tijd.
- Mild zijn
DO: Het is normaal dat jij en je kinderen nu meer angst en onrust hebben. Wees mild. Dit is oké. Niet leuk. Heel onaangenaam. Maar het is zo. Het is als een poel die vervuild is met modder. Die krijg je ook niet helder door de modder naar beneden te duwen. Met de tijd, zakt de modder naar de grond. Dan is het water weer helder. Omarm de angst met zachtheid. Geef het troost en liefde. Bij jezelf en je kinderen. Deel hoe jij je voelt zodat je kinderen hier de ruimte voor voelen om het zelf te doen. Maak een doosje vol troostende spulletjes voor angstige momenten.
DON’T: Ga jezelf niet schuldig voelen als je eens meer de controle over jezelf of je kinderen verliest. Klop jezelf niet op je hoofd als de communicatie met de ex weer eens escaleert. Blijf jezelf niet wentelen in je eigen piekergedachten om een snel een oplossing te vinden voor de volgende wissel. Vertragen is het antigif voor conflict. Zeker nu.
- Sta stil
DO: Enkele jaren geleden crashte een Boeing 747 midden in de lucht. De piloten keken naar een flikkerend en rood dashboard (en dat is veel groter dan die van ons in de auto). Eén piloot kon het vliegtuig miraculeus doen landen in de Hudson rivier. Achteraf werd gevraagd aan deze piloot hoe hij dat gedaan had. “Ik heb meteen mijn beide handen op de stoel onder mijn bips vastgelegd. Misschien maar voor enkele seconden. Maar in die seconden kon ik mijn angstsysteem uitschakelen en opnieuw helder denken. Dat was onze redding.” Het lijkt alsof stilstaan nu geen optie is. De problemen die we op ons bord krijgen zijn dringend (zoals ook het mondmasker tekort). Maar gerichte actie komt vanuit een heldere, optimistische mindset. Daarmee bedoel ik niet dat je de problemen niet meer ziet.
DON’T: Wentel jezelf niet in negatieve paniekzaaierij. Scroll niet eindeloos door facebookpagina’s vol meningen van mensen over de maatregelen die de regering ons oplegt. Je brein zal het maar al te graag lezen. Het zal tegenpruttelen wanneer je je afmeldt. Maar je systeem zal je er dankbaar voor zijn. Dit heeft effecten op jouw rust. Die rust heb je nodig om over te dragen aan je kinderen.
- Praat over de toekomst
DO: Praat met je kinderen over straks, morgen en volgende week. Maak plannen voor de volgende week bij jou. Trauma en shock doen iets heel speciaal met ons brein. Ze maken het moment van de shock tot eeuwigdurend. Je kan niet meer aan gisteren denken en niet meer aan morgen. In die toestand zat ik tijdens het vorige weekend (ook nog op andere keren in mijn leven). Praat niet over de shock of het trauma op dat moment. Maar over straks. Wat gaan we eten? Dit is heel helend en herstellend.
DON’T: Ga niet eindeloos praten met je kind of anderen hoe erg dit allemaal is. Het is erg. Ik geloof niet dat dit virus veel positiefs kan brengen. Wel dat we er sterker uitkomen. Als we eruit leren. Maar niet door over de shock zelf te praten. De dagdagelijkse en normale zaken te vergeten. Zo zal het brein in trauma en shock blijven, want nog meer schade kan toebrengen.
- Wees aanwezig
DO: Vorig jaar volgde ik cursus bij Peter Jakob. Hij heeft een trauma-team dat opgeroepen werd toen de Herald of Free Enterprise (een overzetboot tussen Oostende en Dover) gezonken was (In die periode nam ik deze boot ook 4x per jaar met mijn familie). De slachtoffers moesten opgevangen worden. Toen wisten ze nog niet zoveel over trauma. De hulpverleners begonnen te praten over de shock. Ze dachten dat dit zou helpen. Als ze het verhaal konden vertellen. Maar Peter deed iets speciaals. Zijn team ging gewoon een deken geven aan deze mensen en naast hen zitten. Dit is ook wat je kinderen nodig hebben. Dat je bij hen bent. Dat als ze bij de andere ouder zijn, ze voelen dat jij er nog steeds bent voor hun (ook al heb je geen contact met je kinderen dan).
DON’T: Ga op je smartphone scrollen. Het nieuws opzetten met je kinderen erbij. Heel verleidelijk. Want je wil natuurlijk de laatste updates. Is er al medicatie voor de symptomen? Hoe zit het met de bevoorrading in de winkels? Maar je kinderen hebben het nodig dat je mentaal aanwezig bent met hen. Ga elke dag even in een park of bos in je gemeente. Dat brengt je aanwezigheid terug op de voorgrond. Doe even een knutselactiviteit met wc-rolletjes, ook al ligt er veel strijk en dwarrelen de stofwolken rond.
Verder ben ik met mijn visie dat het welzijn van de kinderen vooropstelt, voorstander om de verblijfsregeling zoals gewoonlijk te blijven doorzetten. In Wuhan zijn er nu veel meer meldingen van intrafamiliaal geweld door de social distancing. Isolatie is een broeihaard voor geweld. Dus blijf niet alleen. Vraag online voor hulp.
Hoe kan ik je helpen?
Als ik niet ziek word, blijf ik me inzetten om te doen wat ik hier vertel in de begeleiding met ouders. Ik train hen hierin. Als het even escaleert, kunnen ze op me terugvallen. Ik heb veel ervaring met trauma dus leef ik ook voor wat ik jullie leer.
Ik werk al langer online. Ik begeleid ouders van Rotterdam tot aan de Belgische kust. Daarnaast heb ik ook een online Academy. Nu gaan mijn workshops gewoon ook online. Kijk zeker op mijn pagina als je voelt dat ik jou verder kan helpen.
P.S. Zorg goed voor jezelf en elkaar
P.P.S. Twijfel je of een workshop iets is voor jou? Vraag het gewoon aan mij met een mailtje.
Glinster
