In deze column kan overal waar papa staat ook mama staan.
Marieke komt als Kindbehartiger in haar praktijk kinderen tegen die een ouder wegduwen vanuit irreële woede of angst, ingegeven vanuit een proces van ouderonthechting. Via deze column heeft Marieke zinnen die ze van kinderen heeft gehoord op een rijtje gezet, met als doel om de sector bewust te maken van de intensiteit van deze problematiek als ook om te laten zien wat zich binnenin een kind afspeelt, naast de woorden die worden uitgesproken of gedrag dat wordt getoond.
“Papa, ik kan je niet zien, jij mij niet en je hoort van mij niets.
Je stuurt kaartjes en staat wel eens langs het voetbalveld. De kaartjes gooi ik weg en als je bij mijn sport bent loop ik met een grote boog om je heen.
Ik zie de pijn in je ogen, maar laat dit gevoel niet binnenkomen. Dat kan niet.
Papa, ik ben verschrikkelijk boos op jou. Eigenlijk zelfs bang. Ik hoef dat niet uit te leggen, ik weet eigenlijk niet waarom. Ik spreek het wel uit naar iedereen en bespreek het vaak met mama. Ik heb het de hulpverlening en de rechter ook verteld en het op papier gezet.
Papa, jij zorgde niet goed voor mij. Je kwam altijd te laat, kwam afspraken niet na, je kookte nooit iets gezonds, ik mocht laat naar bed dus was door jou steeds moe en kon me bij jou thuis ook niet concentreren op school.
Papa, je hebt me pijn gedaan, geld van ons gestolen en ik kan mij niets meer herinneren aan wat wij deden dat leuk was.
Papa, zo noem ik je niet meer. Ik noem je bij je voornaam, de nieuwe vriend van mama zie ik als mijn vader.
Papa, ik wil dat je mij met rust laat, dat is mijn eigen keuze. Als je niks doet, word ik daar boos om maar als je wel iets doet ook. Je kan het dus niet goed doen.
Papa, ik zal eerlijk zijn. Het ligt niet aan jou. Het is mijn waarheid geworden, die van mama en iedereen om ons heen.
Papa, je hebt geen kans gekregen.
Papa ik mis je diep in mijn hart verschrikkelijk en heb je nodig. Ik durf dat alleen niet uit te spreken.”
