Onze deelmaatschappij, prestatiecultuur, doorgedachte emoties, hang naar bevestiging, ik vind alles leuk gedrag en controle drang, dreigen het noodlot te worden van onze Moeder Natuur.
Zo ook bij echtscheiding.
Moeder Natuur die het ooit vanzelfsprekend vond om op natuurlijke wijze kinderen groot te brengen. Zonder veel na te denken, oeverloos te twijfelen, te moeten presteren of zich aan te passen aan het beeld dat door anderen wordt geëtaleerd als het mogelijk ideale.
Moeder Natuur die het gewoon vond om kinderen te krijgen. Het grootbrengen vanuit een natuurlijke drive. Het voorleven zonder toeters en bellen. Instinctief weten wat je moet doen zonder al te veel boeken en mensen te raadplegen.
Het gewoon doen en je hoofd er verder niet over breken.
In voor én in tegenspoed.
Het oerinstinct legt het af.
En wordt vandaag de dag onnodig beïnvloedt door (sociale) media en hulptroepen van verschillende pluimage die gaan knutselen aan het ouderschap en vooral aan het kroost.
Vooral wanneer je als ouder het meest kwetsbaar en onzeker bent.
[tweet_box design=”box_12_at” pic_url=”https://miesmagazine.com/wp-content/uploads/13606726_1170180596335714_3304747506830655480_n.jpg” author=”Meta”]“Een echtscheiding maakt je per definitie kwetsbaar en onzeker als ouder.”[/tweet_box]
Uitingen van ouders die ik doorgaans in mijn praktijk ervaar:
- Vanuit schuldgevoel ben ik alles aan het compenseren.
- Doe ik het wel goed in mijn eentje?
- Ik moet er zijn voor mijn kinderen maar ik voel mij ellendig.
- Ooit was ik veel strenger en nu geef ik alles toe.
- Mijn kinderen willen niet naar mijn nieuwe huis komen omdat hun oude huis het meest vertrouwd voelt. Maar hoe haal ik ze dan hierheen?
- Ik moet nu in mijn eentje de kar trekken maar daardoor ben ik minder thuis voor de kinderen. Ik wil ook ouder kunnen zijn. Maar hoe?
- We hebben al lange tijd niet meer samen aan tafel gegeten.
- Ik houd tien ballen in de lucht maar alles glipt tussen mijn vingers door.
Ouders worstelen met hun ouderschap dat ooit zo ‘vanzelfsprekend’ leek.
Is dat gek tijdens een echtscheiding?
Integendeel.
Het is een keiharde confrontatie met de werkelijkheid.
Kinderen die willen fietsen naar de toekomst terwijl jij nog bezig bent om het verleden een plek te geven en het pijnlijke heden aan te kunnen.
Maar kinderen willen door. Zij moeten verder met al hun eigen ontwikkelingen.
Zij die je dagelijks op de feiten drukken in tegenspoed en voorspoed opeisen.
Zij kunnen beide aan.
Als hun ouders dat ook aankunnen.
Jullie veerkracht bepaalt de veerkracht van jullie kinderen.
[tweet_box design=”box_12_at” pic_url=”https://miesmagazine.com/wp-content/uploads/13606726_1170180596335714_3304747506830655480_n.jpg” author=”Meta”]“Kinderen veren op de veerkracht van hun ouders.”[/tweet_box]
Ouders eerst.
Vraag en aanbod is een trending topic wanneer het kinderen betreft.
Waarbij vaak het kind het leidend voorwerp is. En niet de ouders.
Daarbij wordt Moeder Natuur op doodspoor gezet.
En ouders buitenspel.
Wanneer we kinderen echt willen helpen bij echtscheiding, dan zullen we ons vooral moeten focussen op het ouderschap.
Terug naar de basis.
Uitgaande van de bereidheid, toewijding en vooral de intenties (die zijn per definitie goed) van de ouders zelf.
Zij zijn en blijven leidend.
Voor hun kinderen.
Dat kinderen tijdens en na een echtscheiding hun verhaal vertellen op neutraal terrein is van grote waarde.
Als ongefilterde informatiebron richting hun ouders.
Maar kinderen hoeven daarbij niet gejuridiseerd te worden om een goede band te houden en/of te hervinden met hun gescheiden ouders.
Ouders moeten geholpen worden bij het hervinden van hun natuurlijk en gedeeld ouderschap.
Het hervinden van hun Moeder Natuur.
