Ik zag wat op de iPad. Een foto kwam binnen terwijl ik aan het YouTuben was.
Eerst ging ik gewoon verder, maar toen was er toch iets dat mijn aandacht trok. Ik weet niet meer wat, maar iets trok me naar de berichten. Ik begreep het niet, wie stuurde me nu een app van een mannen sixpack. Moet ik dit ergens melden dacht ik nog. Tot de tekst eronder me verbaasde. Die foto was niet voor mij maar voor mama. En die man verwees naar haar tatoeage… dus ze moesten elkaar kennen. Maar waarom op mijn iPad dacht ik nog… Toen wist ik het, de accounts zijn gekoppeld aan elkaar.
Maar wat heeft dit te betekenen. Toch niet .. nee dat doet mama nooit.
Ik schrok van de inkomende berichten met hartjes .. nam de telefoon en belde mama op. Ik hoorde aan haar stem dat ze smoesjes verzon. Wat nu? Moet ik het aan papa vertellen vroeg ik haar. Binnen het half uur stond ze voor me. Of ik het wou verzwijgen.
Ik wilde wel maar kon het niet. Ik kon papa niet in de ogen kijken. Dat vertelde ik mama ook.
Die avond barstte de bom. Een huilende en tierende papa. Een mama die ook boos werd. Mij aankeek. Ik wist niet wat en hoe. Mama vertrok. Ik wist niet waarheen. Heb ik dat gedaan? Was het mijn schuld? Moet ik papa troosten?
Ik wilde mama even niet zien. Bijna vier weken al niet. Boos ben ik op haar, maar ik mis haar ook. Haar lach, haar knuffels, alles. Samen zijn, samen een weekend weg met papa en mama. Dat zal wel niet. Papa vertelde dat mama samenwoont nu. Ik sloeg een arm om hem heen. Wat moet ik nu?
Papa vraagt iedere dag wanneer ik naar mama ga, of haar bel. Maar ik wil niet, of toch wel. Durf het niet aan papa te vragen.
Mama en papa hebben nu iemand geregeld. Een Kindbehartiger of zo. Iemand waar ik mijn verhaal aan kwijt kan. Eindelijk. Zeggen wat ik wil en wat ik niet wil. Nou die zal het horen. Ben er klaar voor. Want ik wil ze beiden zien, maar niet die gozer met zijn sixpack. Ik wil zoveel, maar weet het even niet. Hopelijk heeft die Kindbehartiger ook wat tips voor mij, of nog beter voor papa en mama.
Jan 13 jaar
