Een blog over momenten van geluk en nee niet over vriendschap, hoop en chocolade, alhoewel dat best goede ingrediënten kunnen zijn om het lang vol te houden.
Ach dagboek, ik zie een lege pagina, wat zou de reden zijn? Toen was er dus kennelijk even niets, geen rimpeling op het water geen regen in het gezicht met het thuiskomen in een geluidloos leeg huis. Kijkend over de dozen en spullen welke ik zo achteloos had achtergelaten in de kamer, ontwaar ik een stilleven van waar misschien menig schilder snel voor zou doorlopen. Behalve dan misschien *Jopie Huisman. Hij had bijzondere mix van kenmerken zoals authenticiteit en kracht om passievol en kwetsbaar tegelijk te zijn. Hij kon schilderen met zoveel detail, dat het lijkt alsof de hele geschiedenis is terug te lezen uit het ogenschijnlijk slordig opgehangen jasje. Het was voor mij een inspiratie om het onderscheid te zoeken in de details. Het beeld dat ik probeerde te maken moest zijn kracht reflecteren in die details. Het verhaal over het beeld en de Gulden Snede, daar waar je oog naartoe wordt getrokken om vervolgens de weg door én uit het beeld te vinden. Ik hou zelf niet van foto’s waar je “niet uit komt”. Eenmaal erin belandt om dan vervolgens geen gids of lichtpunt meer te kunnen vinden welke je weer kunnen bevrijdden (loslaten) van ditzelfde beeld.
Het zijn die momenten van geluk die maken dat je er ook verliefd op kan worden, het erin vast raken en er dan ook weer weet uit te komen. Als het goed is zit dat allemaal in één beeld. Als beeldmaker of waarnemer ben ik altijd weer blij als ik kan worden losgelaten uit het beeld. Ik ervaar dit niet alleen bij stilstaande beelden maar ook bij bewegende, zoals bij het projecteren van de helaas zeldzaam overgebleven 8 mm filmpjes uit mijn jeugd. Met de projector welke ik dan op de witte muur in de huiskamer richt, zie ik de bewegende bevroren momenten ratelend soms hortend en stotend door mijn kamer voorbijkomen. Daarbij moet ik vaak tegen mijzelf zeggen; “ben ik dat”? Ja… dat was ik, dat ben ik en ben ik kennelijk altijd geweest. Dat jongetje of meisje is en blijft onveranderlijk en is altijd daar voor jouw alléén. Dan ben ik even ‘kleine Erik’ welke mij een vlindergevoel van geluk geeft. Mijn beste vriend wacht altijd op mij als ik thuis kom, net zoals Dibbes dat deed. Ik kan je zeggen, dat dit voor mij echt thuiskomen is in jezelf. Na alle beschadigingen van het leven is het zo bijzonder om deze heelheid te ervaren. Zo vertrouwd en dichtbij dat het mij soms zo onwerkelijk schijnt waarom ik dit afgeleerd of vergeten ben.
Over deze ontmoetingen met Erik staat het dagboek vol. Ik noem het ook wel momenten van inzicht waarbij ik in één seconde als het ware het geheel even ‘HEEL’ ervaar. Het maakt dat ik de brokstukken ernaast heb leren accepteren en begrijpen voor zover ik dat als mens natuurlijk kan begrijpen. Het “Waarom ik” is dan eigenlijk een heel verkeerde vraag. De brokstukken hebben mij geleerd juist op zoek te gaan naar het geheel, noem het de blauwdruk van; “waar ben ik beland in het leven”. Ik roep wel eens; “het lijkt wel mijn taak om dit allemaal te moeten doen en ondergaan is er dan niet iemand anders voor deze rol”?
Als er dan niets meer is…
Als er dan niets meer een bedoeling schijnt te hebben en alles alleen maar toevallig lijkt. Als het dan op niets meer lijkt van wat het eens was, dan is denk ik het moment aangebroken om terug te gaan naar het begin. Met die reis terug accepteer ik het einde omdat ik dat dan kan ervaren als één onlosmakelijk geheel. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik. Maar ik kan je ook zeggen dat als je terugkomt met dit inzicht, als je jouw reis hebt overzien, dan is het ‘NU ZIJN’ zoveel dragelijker. Niets is voor niets ook al is dat soms moeilijk te accepteren. Een Hindoe in India vertelde mij een keer dat hij het leven accepteerde zoals het kwam. Ik was verbaasd over het feit om het leven zomaar te accepteren zelfs als je niet weet hoe en waarom het je overkwam? Toch, zijn glimlach, een pareltje van geluk, staat nog altijd in mijn geheugen gegrift. Hij accepteerde het met heel zijn hart en zonder zich zorgen te maken, ja zelfs zonder de omschrijving van het; “er vrede mee te hebben”. Nee dit accepteren ging wonderbaarlijk genoeg veel dieper dan dat.
Ik ben blij dat ik een steen heb gekregen die niet te zwaar was voor mij om te tillen. Ik voel mij daarmee als het ware zelf gedragen worden, wetende dat er toch iets is dat rekening met mij houdt en mij de weg wijst en kracht geeft naar het herwinnen van de balans en gulden middenweg. Dat zijn helpers voor mij die de uitweg wijzen uit het soms niet te bevatten plaatje van het leven. Ik wil mij niet laten vangen door een ‘verkeerd’ moment in het leven want het is niet dát waar het op lijkt.
Terug naar Erik…
Ik ga dan terug naar Erik, hij weet het vaak beter dan ik. Het is ook best fijn om iets simpels te doen om vaak het complexe van het dagelijks leven weer aan te kunnen.
Herdershond, ik lees dat ik mij weer filosofisch laat wegdrijven in de wonderlijke emoties en geluksmomenten van het dagelijks leven.
Ik zet nu even de muziek van Samuel Barber op, de ‘Agnus Dei’ van het leven, een mooi slotstuk om even in weg te drijven.
Het is allemaal echt de moeite waard en ik ben er trots op dat ik er een deeltje van ben geweest en nog steeds ben, zolang het mag.
*Jopie Huisman, was een authentiek en krachtig mens, gepassioneerd en kwetsbaar tegelijk en een uniek autodidactisch kunstschilder 1922-2000 (nalatenschap zijn museum te Workum)
