Het was een helse week met ups en downs. Het begon met een appbericht wat me triggerde en de hele week bezighield en het eindigde met een liefdesverklaring.
Maandag:
Een voormalige vriendin reageert in een groepsapp dat zij en haar geliefde, een ex van mij, niet bij een borrelavond aanwezig zullen zijn. Het is haar woordkeuze die me bezighoudt (zie mijn blog: Wanneer is er een wij?).
Dinsdag:
Mijn dochter is geslaagd voor haar opleiding en samen met haar vader ben ik bij haar diploma-uitreiking aanwezig. Dezelfde dag heb ik voor mijn dochter een borrelavond georganiseerd. Naast haar vader en ik zijn haar vriend, haar broer, zijn vriendin en haar beste vrienden en vriendinnen aanwezig. Het is een feestelijke en gezellige avond. Wat ben ik trots op de prestatie van mijn dochter en de fijne vriendengroep die zij om zich heen verzameld heeft! De avond heeft voor mij ook een keerzijde; na lange tijd zie ik mijn zoon weer. Hij was en is als een vreemde voor mij en dat blijft pijnlijk.
Woensdag:
In verband met het jaarlijks onderhoud aan mijn auto ga ik naar de garage toe. Er blijkt meer nodig dan het standaard onderhoud en daardoor komen de kosten van de onderhoudsbeurt uit op het drievoudige van de begrote kosten! Zo is mijn vakantiegeld in één keer op.
Donderdag:
Door alle emoties ben ik minder scherp op mijn werk en zie ik bijna een termijn over het hoofd. Gelukkig is één van mijn collega’s alert en loopt het goed af maar het levert me wel een reprimande van mijn werkgever op. Dankbaar voor deze opbouwende feedback sta ik weer op scherp voor de komende werkweek.
Vrijdag:
En dan is het vrijdagavond. De avond waarop ik afscheid neem van een vriendengroep waartoe de voormalige vriendin en haar geliefde ook behoren en waarmee ik vele jaren lief en leed gedeeld heb. Mijn besluit zorgt voor verwarring want waarom neem ik afscheid van deze vriendengroep? Ik neem afscheid van de weerstand die het bij mij veroorzaakt om met personen geconfronteerd te worden die niet dezelfde normen en waarden hebben, die mij persoonlijk gekwetst hebben. Daar pas ik voor. Zij die wel dezelfde normen en waarden hebben en die mij met respect en fatsoen behandelen, blijven altijd welkom en weten mij te vinden.
De verschillende emoties gedurende de week hebben me veel energie gekost en zodra ik thuiskom, stort ik in. De vreugde om het behalen van het diploma door mijn dochter en het verdriet om de afstand tussen mij en mijn zoon, het afscheid van vrienden, de tegenslag door de extra kosten aan de auto en de confrontatie met mijn werkgever komt er allemaal tegelijk uit. En dan is daar mijn lief. Hij vangt me op, troost me en zegt tegen me dat ik zijn liefje ben en alles met hem mag delen of niet, wat ik wil. Ik word er helemaal rustig van. Wat is het toch fijn als je je gewaardeerd en gerespecteerd, geliefd voelt!
Zaterdag en zondag:
Het weekend gebruik ik om weer op te laden. Sporten voor het behoud van de conditie van lichaam en geest. Tuinieren om letterlijk weer te aarden. Mijn huis opruimen en schoonmaken. Wandelen en spelen met de hond om het kind in me de ruimte te geven. Gezellig thee (en ja ook weer wijn 😊) drinken met een vriendin, tv kijken en als klap op de vuurpijl heerlijk dansles geven met mijn beste vriend!
Zo, weer opgeladen en tevreden kan ik aan een nieuwe werkweek met nieuwe uitdagingen beginnen.
