In deze blog wil ik aandacht besteden aan een vraagstuk dat al langere tijd rondspookt in mijn hoofd.
De afgelopen paar jaar heb ik veel casuïstiek rondom scheidingssituaties onder ogen gehad. Zo ook uitspraken van rechters. Ik heb veel respect voor wat rechters doen, mede ingegeven door wat zij op hun bordje hebben liggen. Een knoop doorhakken in het leven van mensen over kwetsbare vraagstukken zoals de afwikkeling van de scheiding, omgang en alles dat raakt aan kinderen. Dat is niet zomaar iets en vraagt nogal wat. De verantwoordelijkheid ligt in eerste instantie bij ouders. Maar vandaag de dag komen steeds meer mensen er samen niet meer uit. Daarnaast neemt de complexiteit van de scheidingsmaterie toe.
Ook heb ik mij verbaasd. In diverse rechterlijke uitspraken, die ik heb terug gelezen nadat een zitting had plaatsgevonden, was onverwachts een geheel ander pad gekozen. Of werd, nadat een verslag was ingediend van een professional met daarin een heldere uiteenzetting rondom de hulpvraag, toch gekozen voor een Raadsonderzoek waarover zowel ouders als hun advocaten zich verbaasden. Of werd gekozen om geen hersteltraject meer in te zetten tot heropbouw van het contact tussen een ouder en de kinderen. Zonder dat er enige vorm van mishandeling zou spelen of zou hebben gespeeld.
Uiteraard zit er een andere expertise bij rechters. Ook hebben zij een hoge mate van beoordelingsvrijheid. Maar toch bekruipt mij het gevoel dat zaken anders kunnen gaan verlopen wanneer vanuit de rechtbank intensiever wordt samengewerkt met (scheidings)experts uit het werkveld. Zoals rondom de kinderen en onderwerpen als oudervervreemding en narcisme. Hoe kunnen rechters hiermee omgaan wanneer zij al dan niet vermoeden dat dit speelt? Of zou altijd advies moeten worden ingewonnen hieromtrent? Immers zijn er experts op dit vlak actief, met kennis en kunde in huis.
In Australië is de Familiekamer bemand met experts op het vlak van onder andere pedagogiek en psychologie. Zij spelen een essentiële rol in het verloop van zaken. Zou men hier in Nederland niet nog meer van kunnen leren?
En zou de verbinding tussen het werkveld en het juridisch speelveld niet nog steviger mogen worden? Stel in iedere Gemeente of regio experts waar rechters een onafhankelijk beroep op kunnen doen. Naast de Raad voor de Kinderbescherming. Juist omdat daar weer een andere expertise ligt.
Op verschillende plekken in ons land gebeurt al het nodige. Mijns inziens is het van belang om verder door te gaan pakken. Dit zodat, wanneer zich procedures voordoen, meer maatwerk uitspraken kunnen komen. Uiteindelijk raakt ook dat aan de belangen van kinderen. En zodat rechters ondersteund kunnen worden om hun werk zorgvuldig te kunnen blijven doen. Volgens mij ligt de tijd achter ons dat de rechterlijke macht volledig los kan staan van de wereld die zich, daar buiten, in de praktijk afspeelt.
“Wil jij of wil jouw organisatie voor verdere vormgeving van een expertgroep meedenken met Marieke, stuur dan een e-mail naar Kindbehartiger.nl“
Door: Marieke Lips – KidsInbetween – Jurist, Kindbehartiger, bijzondere curator, trainer, auteur
13 januari 2017 @ 07:23
Dag Marieke,
Ik (wij) van Schakel-kracht en BewustUitelkaar onderschrijven jou verhaal en visie.
Het is daarom goed dat er steeds (frequenter) aandacht wordt gevraagd voor dit onderwerp.
Voor mij zit het niet alleen in rechters maar bij de een bepaalde groep advocaten. Daarnaast wordt op websites stellen geadvieseerd om een advocaat in te schakelen. De mediator wordt nauwelijks genoemd.
Om scheidingen te begeleiden is het volgens mij noodzakelijk dat er kennis en vaardigheden verplicht gesteld moeten worden aan de advocatuur in omgang met verschillende communicatie en gedragsstoornissen van stellen.
Binnen Schakel-kracht en BewustUitelkaar werken multidisciplinair om het gezin te ondersteunen. Iedere op zijn eigen expertise veld.
16 maart 2017 @ 16:17
Hartelijk dank voor de reactie en fijn te lezen dat jullie het multi disciplinair werken ook omarmen.
13 januari 2017 @ 09:58
Beste Marieke,
Heel herkenbaar wat jij schrijft. In mijn mediationpraktijk verwoord ik het als volgt: de rechter oordeelt volgens het (juridisch) recht. En als die er nog niet is, dan ‘maakt’ de rechter dat ‘recht’ (juridisprudentie). Dat kan dus heel anders uitvallen dan partijen hopen/verwachten, maar wel ‘recht’.
Mediation gaat uit van het samen zoeken naar een rechtvaardige oplossing (wat anders kan zijn dan juridisch recht). Mijns inziens zouden partijen verplicht moeten worden om bij een op handen zijnde scheiding eerst te proberen er eerst samen uit te komen zonder al belast/besmet te worden met juridische regels. En veel nadruk op de belangen van de kinderen, al dan niet met een belangenbehartiger voor de kinderen. De mediator moet vooral niet klaar staat met ‘juridische rechten en plichten’, maar eerst de communicatie als ouders werkbaar(der) maken, om het daarna over oplossingen ipv verplichtingen te hebben. Na de scheiding moeten ouders immers blijven communiceren over de kinderen. Onder communicatie versta ik iets anders dan het uitwisselen rechten en plichten. Zodra de juridische stellingen zijn betrokken is m.i. ‘communicatie niet meer (echt) mogelijk. En wat mij betreft zou er zelfs na de scheiding een verplicht evaluatiegesprek / ‘ouderschaps APK’ afgesproken kunnen worden, al dan niet onder leiding van een onafhankelijke derde (mediator/ kinderbehartiger/ pedagoog). Lukt dat niet, dan zou zo’n onafhankelijk iemand verplicht kunnen worden om dit alsnog bij de rechter te melden. Die dan een deskundige aanstelt om de belangen van de kinderen in de gaten te houden. Dan maar met zwaardere (juridische) middelen de ouders ‘dwingen’ tot verantwoord ouderschap.
16 maart 2017 @ 15:38
Graag zou ik ASAP hulp krijgen om de schrijnende situatie rond mijn kinderen door onze vechtscheiding gedeescdaleerd te krijgen.
Na vijf jaar juridisch getouwtrek dreigen zelfs het CJG en Opvoedpoli deze situatie op zijn beloop te laten! Dit na het helaas door de Opvoedpoli plichtmatig begeleide traject ‘kind uit de knel’ … Hun devies:’laat de kinderen maar bij hun moeder, dat is het minst erg!’
Wat kan ik doen? Mbt mijn twee oudste meiden heb ik geen omgangsregeling kunnen krijgen en zie ik dus minimaal. Nu houdt mijn ex zelfs mijn jongste weg ondanks een (verdrietig genoeg al minimale) omgangsregeling. Dit nadat het vijf jaar goed ging tussen mij en mijn jongste (ondanks de juridische procedures).
Ik probeer al vijf jaar in gesrpek te komen over een normaal ouderschap met mijn ex. Ze krijgt alle ruimte om dit gesprek niet aan te gaan … HELP!!
Graag een curator, kindbehartiger … nu dreigt het allemaal op de lange baan te worden geschoven, pas 29 maart is er een gesprek terwijl begin februari het traject ‘kind uit de knel’ al is afgesloten er voor onze situatie extra ondersteuning nodig werd geacht!!!
HULP, HULP!
16 maart 2017 @ 16:15
Beste Surya,
Zou jij ons jouw gegevens kunnen mailen alsmede in welke regio de kinderen woonachtig zijn? Dan denken wij mee! info@kindbehartiger.nl