Over pizza’s en of ik kritischer ben geworden na mijn scheiding..

Sinds kort ben ik voor het ‘echie’ gescheiden. Dat gevoel had ik wat jaren terug al, alleen zijn in mijn huwelijk.

Dat laatste gevoel vond ik achteraf erger, want het was zo’n leeg gevoel. Zo ontzettend leeg! Maar dan nu, er alleen voor staan met 3 jongens. Vrij voelt het. Fijner dan alleen met elkaar.

Hardop vroegen we ons op een ijskoude vrijdagmiddag af of wij ook kritischer zijn geworden na de scheiding, Mies en ik. Mies is afgekort Michèle.
Misschien wel. Misschien niet. Ik weet het eigenlijk niet.

Mijn Oudste vroeg zich laatst hardop af of ik toch ooit wel weer een nieuwe vriend ‘nam’: ‘want dan is er tenminste weer een man in huis’.
Een huishouden van 4, bestaande uit 3 jongens en een moeder, vraagt blijkbaar om een man in huis.

Mijn antwoord op de vraag van Oudste was: ‘Ja vast wel, maar nu nog even niet hoor.’. Jongste voegde eraan toe: ‘Nou, dan moet-ie niet roken. Da’s vies. Én niet zoveel wijn drinken. Mama moet altijd maar met die flessen maar slepen’. Nou, jongens, zo erg was het toch niet? ‘Hmm’, kwam er achter een ipad vandaan.

Kritische noot nummer 1! Komt vast indirect van mij, dat van dat roken.

Einde vrijdagmiddag, donker en nog kouder, zat ik te genieten van mijn glas, chips met knoflooksaus (bijna het lekkerste wat er is :-) ), en liet ik het kritische vraagstuk nog eens door mijn hoofd gaan.

Is het nou echt zo dat je kritischer wordt na een scheiding? Of is het domweg zo, dat je de dingen die je van je ex-partner niet zo leuk vond ook niet meer wil in een volgende relatie? Of kijken we in een spiegel: wat we niet leuk vonden in een ex; hebben we daar zelf ook niet wat last van? Ze zeggen van wel..

Wat ik wel weet is dat ik bepaalde dingen in een volgende relatie niet meer wil, namelijk die dingen die voor mij redenen waren van de scheiding. Dat zijn geen zaken van t ‘tandenborsteldopjes’-niveau. Ik zal ‘die dingen’ even toelichten: mij kleineren waar anderen bij waren; te veel wijn tijdens verjaardagen of borrels waardoor hij ze verpestte, daardoor was er altijd gedonder, gevaar van losse handen…

Ik voelde mij niet veilig meer in mijn eigen huis. Da’s een dodelijk recept voor het huwelijk. Maar of dat nou kritischer is?

Jongste brult nog vanachter zijn Ipad: ‘Maham, hij moet wel lief voor je zijn! Net als ik. …. Schiet je nou eens op met die pizza?’

Kritische noot nummer 2. – die pizza even buiten beschouwing gelaten -.

Het nieuwe jaar was nog maar net begonnen of er schoot er toch nog een door mijn hoofd van Jongste: ‘Mam, voorlopig wil ik tóch liever dat je geen nieuwe man krijgt’.

“Huh, wat bedoel je daarmee?”, vraag ik. ‘Nouhou, dan moet ik je weer delen. Nu moet ik dat ook met mijn broers. Maar als jij een nieuwe man hebt, heb ik je niet meer voor mij alleen, dan moet ik écht delen.’ Tja, daar had ik even niet van terug. Een antwoord, als hij dat al had verwacht, moet Jongste nog krijgen.

Na heel wat spontaan denkwerk, wijsheid van Oudste, Middelste en Jongste en kritische krakers met vriendinnen kan ik zeggen dat ik niet persé kritischer ben geworden wat mannelijke opvolging betreft. Ik ben met name alerter geworden op bepaalde zaken omdat ik die echt niet meer wil meemaken. De voorlopige conclusie, en wijze les van Jongste, is dat hij Lief moet zijn voor mij, voor ons. Domweg lief!