Bibian Schrijft – Hopeloos

In mijn eerste blog schreef ik over de dynamiek in het gezin van mijn vriend, de niet goede relatie tussen hem en zijn ex-vrouw, haar gedrag en opstelling naar hun kinderen en wat dat voor mij betekent.

Ik heb in dat blog gekozen om op te schrijven hoe dit voor mij is, puur voor mij. Omdat het papier de enige plek is waar ik dit kwijt kan. In het echte leven en de gesprekken die iedereen met elkaar voert, gaat het er namelijk –terecht- eerst en vooral om, hoe het voor die twee lieve kinderen is, die verscheurd zitten te zijn tussen hun ouders. Want natuurlijk zal ik eerder mijn tong eraf bijten dan hen ooit te laten merken hoe ik me af en toe voel, bijvoorbeeld als zij, net terug van hun moeder, het duidelijk moeilijk vinden mij een plek te geven en ze eerst tijd nodig hebben om enigszins op te warmen terwijl ze daar tegelijkertijd zichtbaar mee worstelen. Nooit zal ik hen van mijn kant nog eens extra in die spagaat duwen. Per definitie ben ik er voor hen en maak mijn eigen gevoel ondergeschikt aan dat van hen. Dat kan ik, omdat ik van hun vader en van hen hou.

Hoe hard komt dan een commentaar aan waarin iemand zegt: “Bibian stelt zichzelf wel erg centraal en verwijt die kinderen van alles. Hopeloos.” Zo’n opmerking is ééndimensionaal, gespeend van iedere nuance en gaat alleen maar over oordelen.  Maar komt wel hard en venijnig binnen en is precies de reden waarom voor bonusouders (wat ik een sympathiek woord vind en daarom vanaf nu gebruik) het een taboe is om open te zijn over hún gevoelens in een dergelijke situatie.

Kennelijk mag een bonusouder geen gevoel hebben of in ieder geval dat gevoel niet benoemen. Terwijl het gevoel van er maar half mogen zijn, af te wachten hoe je ontvangen wordt gezien de kans dat er in de tussentijd lelijke dingen zijn gezegd of supercontrole is uitgeoefend, elke keer tornen aan het gevoel van veiligheid en goed genoeg zijn. Daarnaast breng ik mijn eigen 2 kinderen mee in deze situatie. Óók kinderen die nergens om gevraagd hebben en die stukjes van onveiligheid mee krijgen waar zij al helemaal niets mee te maken hebben maar waar ik  hen niet tegen kan beschermen.

Dus, dit soort situaties ís nu eenmaal niet eendimensionaal. En mijn gevoelens als mens en als moeder naar mijn eigen kinderen mogen er evenzogoed zijn. Met het daar eerlijk over schrijven wil ik een lans breken voor iedereen die zich in eenzelfde gevoelige, complexe en onwenselijke situatie bevinden die niet door hen veroorzaakt wordt, maar waar zij, net als ik en de mijnen, wel onder te lijden hebben. Want dat voelt best wel eens eenzaam en heel af en toe inderdaad, hopeloos …

Laat hier dan een plaats zijn voor deze kwetsbaarheid, zonder dat een ander direct harde oordelen en meningen er overheen uitgiet. Ik zou diegenen willen verzoeken; stel een vraag als je het idee hebt dat iets anders kan of zou moeten.