Wat hebben wij het al anderhalf jaar heerlijk samen, mijn vriend en ik. Na de liefde waaruit mijn kinderen geboren zijn is het fantastisch te mogen ervaren dat er nóg meer liefde kan zijn. Anders.
Niet per se meer of beter maar wel anders; completer is denk ik het goede woord.
De kinderen voelen dit ook en omdat er geen rancune of ruzie is tussen hun vader en mij, maar vriendschap en gunnen, kunnen zij het ten volle accepteren. Ervan meegenieten zonder zich op welke manier dan ook schuldig te voelen. Met de blik vanuit de oude samenstelling is dat wat het is: hún belang komt eerst, dat is waar wij naar kijken. En gezien het resultaat van deze keuze, het vrije geluk van ons kroost, kost dat geen enkele moeite.
Hoe anders is dat aan zijn kant. Hij heeft twee prachtige kinderen van 11 en 13. En wat hebben zij het moeilijk. Want hun ouders zijn niet goed uit elkaar gegaan en hebben daar nu, 3 jaar later, nog altijd geen balans in gevonden. Er is boosheid, wantrouwen en verbale agressie in hun onderlinge contact. En dan met name van haar naar hem.
Zij heeft besloten dat hun scheiding een spel is van winnen en verliezen en is zo bang dat zij verliest dat ze verdeelt en heerst, soms agressief dan weer genuanceerd maar oh zo vilein. Ze zeurt en klaagt over hun vader en ook over mij. Valt aan en speelt daarna het diep getroffen slachtoffer. Vertelt onwaarheden aan wie dat maar horen wil en eist in alles van haar kinderen absolute trouw aan haar persoon als zijnde hun moeder.
Is hier dan niets aan te doen? Nee, lastig. Want vrijwel alles wat haar het gevoel zou geven dat ze geen controle heeft, leidt tot ontploffing.
En is het niet zo dat waar twee vechten, twee schuld hebben? Ja, dat denk ik ook altijd en zo heb ik er ook een hele tijd naar gekeken. Wíllen kijken. Want dan zou ik kunnen helpen in ieder geval een deel op te lossen. Maar het absolute zwaartepunt ligt hier in het gedrag, de opstelling en het verstoorde beeld dat de ex-vrouw in deze heeft.
Ik sta hierbij en kijk er naar. En heb er een keer om gehuild. Zo zielig vind ik het voor dit duo dat hier niets aan kan doen, nergens om heeft gevraagd en nu óók nog in een verscheurende spagaat ligt. Al die tijd heb ik niets gezegd. Maar ik zie en voel hoe groot het ondermijnende effect van deze opstelling is. Ik kan 100 dingen opnoemen maar beperk me tot wat mij het meest direct raakt:
- Het ondermijnt wat ik met hen op kan bouwen. Want wij hebben een goede band en vinden elkaar leuk. Althans; als ze bij hun vader zijn. Als zij bij hun moeder zijn, besta ik niet. Word ik als persoon onbelangrijk gemaakt en als aanwezigheid genegeerd. Zij voelen geen ruimte naar hun moeder om gewoon om mij te mogen geven. Dat ziet zij als verraad en dan zijn de rapen gaar.
- Het ondermijnt mijn gevoel van er mogen zijn. Ik mag er dus maar half zijn; de helft van de tijd. Vorige week liepen we elkaar tegen het lijf op het sportveld. Wij waren er onverwacht, zij waren met hun moeder. De blik in de ogen van die kinderen zal ik niet licht vergeten: alsof ze ter plekke wilden sterven. Mijn hart brak.
- Het ondermijnt ook soms mijn behoefte om daar, bij hen te willen zijn. Want ik wil alleen maar zijn waar ik geaccepteerd word voor wie ik ben, ten volle: als zeer onvolmaakt maar fijn persoon dat dit waard is.
- Dus het ondermijnt onder aan de streep ook wel degelijk de relatie die hij en ik hebben.
Wat voel ik me hier onmachtig, boos en verdrietig over. En voor vandaag weet ik werkelijk even niet wat ik kan doen.
